Μπορεί να είναι η ακτιβίστρια, νεαρή μορφωμένη γυναίκα, που όλη τη μέρα εργάζεται οικειοθελώς για τα δικαιώματα και την υπεράσπιση των ναρκομανών, των αλκοολικών, των τρανς, των ιερόδουλων κι άλλων παρίων. Μπορεί όμως να είναι και η μεσήλικη καλή κυρία, η εντελώς άσχετη με τα «ακτιβιστικά», που κάποτε δούλεψε μαζί σου σε franchise παγωταρίας, σ’ ένα μεγάλο shopping mall.

Μπορεί να είναι ο ωραίος, φυσιολάτρης, επιστήμονας φίλος απ’ την πόλη, που επέλεξε να ζήσει σε όμορφο μικρό χωριό, καλλιεργώντας ντομάτες και αγγούρια, μπορεί να είναι και ο δουλευταράς, «αμόρφωτός» σου θειός, που μια ζωή στο χωριό έμεινε, φτιάχνοντας βρύσες.

Μπορεί να είναι νέος, μπορεί να είναι γέρος, μπορεί πολιτικός μπορεί κι απολιτίκ. Μπορεί να είναι πλούσιος, μπορεί φτωχός. Οποιοσδήποτε μπορεί να είναι «προοδευτικός» ως άνθρωπος. Αρκεί να αγαπά την πρόοδο.

Σίγουρα δεν είναι σώνει και καλά ο «μορφωμένος» άνθρωπος. Ούτε κι ο αποκαλούμενος ως πολιτικά τοποθετημένος τέτοιος.

Αυτός που σκοτώνει, που μισεί, που λειτουργεί από εμπάθεια, που δεν αποδέχεται και που ενοχλεί, προοδευτικός δεν είναι. Αυτός που κάνει μπούλινγκ και που μόνο επικρίνει και που ποτέ δεν αιτιολογεί, προοδευτικός δεν είναι. Αυτός που δεν έχει χιούμορ, που μόνο γκρινιάζει και που κατηγορεί, προοδευτικός δεν είναι.

Σίγουρα δεν είναι ούτε αυτός, που ακόμη και μέσω των προοδευτικών του επικρίσεων, προσβάλλει. Αυτός που επικρίνει από ματαιοδοξία κι από προσωπική ιδεοληψία και άμυνα, αυτός που στερεοτυπεί, δεν είναι.

Προοδευτικός άνθρωπος είναι τελικά νομίζω ο αδογμάτιστος ο άνθρωπος. Αυτός που δεν σταματά να κάνει τις υπερβάσεις του, που δεν παύει να αισθάνεται μικρός, που λέει και που εννοεί το συγγνώμη, αφού αλάνθαστος κανείς μας και ποτέ δεν είναι.

Αυτός δεν είναι;