«Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει το metoo»

«Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει το metoo»

«Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει το metoo»
Kουβεντούλα με τη «δημιουργό από την Κύπρο» Τώνια Μισιαλή

Στην κεντρική φωτογραφία η Τώνια Μ. σε πρόσφατη βράβευσή της στο Βερολίνο

Οι περισσότεροι παραγωγοί κινηματογραφικών ταινιών, πιστεύει η Τώνια Μισιαλή, διστάζουν να βάζουν γυναίκες σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η ίδια «απλώς ακολούθησε το ένστικτό της» με αποτέλεσμα η πρώτη της απόπειρα για μεγάλου μήκους ταινία να έχει αφιερωθεί «στη σύνθετη γυναικεία φύση». H «Παύση», όπως ονομάστηκε η ταινία, έχει ήδη αποσπάσει σημαντικά βραβεία και καταπώς όλα δείχνουν βρίσκεται ακόμα στην αρχή του δρόμου της.

Σκηνή από την ταινία

Τώνια καλησπέρα. Πού βρίσκεσαι, πώς είσαι και ποιες οι επιθυμίες σου για το μέλλον;

Καλησπέρα! Αυτή τη στιγμή ταξιδεύω με την «Παύση» σε φεστιβάλ, βλέπω και επιλέγω ταινίες για το Φεστιβάλ ‘Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος’, βρίσκομαι στην ανάπτυξη τριών μεγάλου μήκους ταινιών και μιας σειράς ως παραγωγός. Α, και γράφω ταυτόχρονα το επόμενο σενάριο που θέλω να σκηνοθετήσω! Επιθυμία μου, εκτός από το να καταφέρουμε να σώσουμε τον πλανήτη μας είναι να αυξηθεί το κονδύλι του κινηματογράφου για να μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε ταινίες. Όπως είναι τα πράγματα τώρα, είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο.

Με την πρωταγωνίστρια της ταινίας Στέλλα Φυρογένη

Πέρα απ’ την πρόσφατη διάκριση στο Βερολίνο, η «Παύση» τιμήθηκε τον Νοέμβριο στη Θεσσαλονίκη με το ακόμη σημαντικότερο βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου. Πώς έχεις βιώσει τις βραβεύσεις;

Είναι ωραίο συναίσθημα να βραβεύεσαι. Είναι μια επιβεβαίωση και μια αναγνώριση της δουλειάς σου. Σε κάνει να παίρνεις δύναμη και να προχωράς δυναμικά. Οι βραβεύσεις σε βοηθούν κιόλας, ειδικά στο εξωτερικό, όταν έρθει η στιγμή να αιτηθείς χρηματοδότηση για την επόμενή σου ταινία.

Ποια πιστεύεις πως είναι τα δυνατά στοιχεία της ταινίας που οδήγησαν στη βράβευση;

Αυτό θα ήθελα να το απαντήσουν οι θεατές που θα τη δουν. Δεν μπορώ να κρίνω εγώ τη δουλειά μου. Όταν έκανα την ταινία, την έκανα γιατί ήθελα να πω και να εκφράσω κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Και το έκανα με τρόπο που πίστευα πως θα λειτουργούσε. Βασικά απλά ακολούθησα το ένστικτό μου, χωρίς να σκέφτομαι τις βραβεύσεις.

Οι συζητήσεις γύρω από τη γυναικεία χειραφέτηση έχουν τα τελευταία χρόνια φουντώσει. Αρκετοί ισχυρίζονται ότι κινήματα όπως το metoo καταντούν ισοπεδωτικά και άλλοι υπογραμμίζουν πως έχουμε ακόμη τεράστιο δρόμο να διανύσουμε. Ποια η γνώμη σου;

Έχουμε ακόμη τεράστιο δρόμο να διανύσουμε. Δυστυχώς, πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν τι πραγματικά σημαίνει το metoo. Είναι μόνο μια αρχή. Κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι τέτοια κινήματα είναι ισοπεδωτικά, πιστεύω ότι είτε είναι άντρες που δεν έχουν ποτέ νιώσει πως είναι να είσαι γυναίκα στην κοινωνία μας ή είναι γυναίκες που βρίσκονται σε άγνοια ή σε άρνηση.

ούτε οι μισές ταινίες που γίνονται δεν περνούν το τεστ

Σε πρόσφατη συνέντευξή σου είπες πως «ζούμε σε μια εποχή όπου οι γυναίκες δεν εκπροσωπούνται επαρκώς στον κινηματογράφο ή εκπροσωπούνται εσφαλμένα». Μίλα μας λίγο και γι’ αυτό.

Πολύ λίγες ταινίες γράφονται για γυναίκες σε πρωταγωνιστικούς ρόλους, πόσο μάλλον για μεσήλικες γυναίκες. Οι παραγωγοί πιστεύουν πως κανένας δεν θέλει να πάει να δει μια ταινία με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα. Κι έτσι, χρόνια τώρα, γίνονται ταινίες με γυναίκες σε δευτερεύοντες ρόλους, που σίγουρα δεν εκπροσωπούν την πραγματική γυναίκα, με τα προβλήματά της, τις αδυναμίες της και τις ανησυχίες της.

Δυστυχώς, μια ταινία που προορίζεται για τη μάζα παρουσιάζει τις γυναίκες ως σύμβολα του σεξ ή άβουλες, χωρίς να μπαίνει σε περισσότερο βάθος γύρω από τον χαρακτήρα τους.

Αυτό γίνεται γιατί οι γυναικείοι χαρακτήρες γράφονται ή παρουσιάζονται όπως τις βλέπουν οι άντρες ή όπως μάθαμε τόσα χρόνια, ως κοινωνία, να βλέπουμε τις γυναίκες στον κινηματογράφο. Για όλους αυτούς τους λόγους, ήθελα όπως η «Παύση» απεικονίσει ένα γυναικείο χαρακτήρα που να είναι πραγματικός, μια γυναίκα με συναισθήματα τόσο βαθιά, που δεν έχουμε δει ξανά στη μεγάλη οθόνη. Μέσα από τον φακό της, βλέπει κανείς την πάλη και την αγωνία της.

Το λεγόμενο Bechdel test μπορεί να με βοηθήσει να εξηγήσω καλύτερα αυτό που προσπαθώ να πω. Αυτό το τεστ είναι κάτι σαν ένα είδος μέτρησης της αντιπροσώπευσης της γυναίκας στις ταινίες. Ρωτά τρεις απλές ερωτήσεις: 1. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο γυναίκες στην ταινία; 2. Μιλάνε η μια στην άλλη; 3. Μιλάνε για κάτι άλλο εκτός από άντρες; Αυτές οι ερωτήσεις μπορούν να υποβληθούν για οποιαδήποτε ταινία. Εάν δεν απαντηθούν και οι τρεις θετικά, τότε η ταινία δεν αντιπροσωπεύει σωστά τις γυναίκες. Με αυτό τον τρόπο, ούτε οι μισές ταινίες που γίνονται δεν περνούν το τεστ.

μια ταινία που προορίζεται για τη μάζα παρουσιάζει τις γυναίκες ως σύμβολα του σεξ ή άβουλες

Πώς θα οραματιζόσουν τη ζωή μιας «γυναίκας που μεγαλώνει» αν ζούσαμε σ’ έναν κόσμο δικαιότερο; Τι πιστεύεις πως είναι σημαντικό να αλλάξει, στη δική μας τουλάχιστον κοινωνία;

Να πληρώνονται ισοδύναμα με τους άντρες, να ακούγονται ισοδύναμα με τους άντρες, να παίρνουν διοικητικές θέσεις ισοδύναμα με τους άντρες, να λαμβάνονται υπόψη ισοδύναμα με τους άντρες, να μην επικρίνονται για το τι κάνουν επειδή είναι γυναίκες.... μπορώ να συνεχίσω για ώρες!

Θα θέλαμε να μοιραστείς τέλος μαζί μας μια σκέψη αισιόδοξη. Οτιδήποτε. Ό,τι θέλεις.

Ακολουθούμε τα όνειρά μας, όσο μεγάλα και ακατόρθωτα αν φαντάζουν και με θετική σκέψη, με πείσμα και επιμονή, θα γίνουν πραγματικότητα!

Loader