Είδα την (υποψήφια για 10 Όσκαρ) ταινία «Roma» και έχω να δηλώσω αυτό

Είδα την (υποψήφια για 10 Όσκαρ) ταινία «Roma» και έχω να δηλώσω αυτό

Είδα την (υποψήφια για 10 Όσκαρ) ταινία «Roma» και έχω να δηλώσω αυτό
Είναι σημαντικό που μια σκουρόχρωμη, φτωχή υπηρέτρια αναδεικνύεται ως σταρ

Μιλάμε καταρχάς για μια ακόμα original παραγωγή του Netflix που κάνει το κοινό να παραμιλά. Αυτό που γενικά συμβαίνει με τη γιγάντια αυτή πλατφόρμα είναι εκπληκτικό και δεν έχει προηγούμενο.

Μέσω θαυμάσιας φωτογραφίας, σκηνογραφίας και σκηνοθεσίας (αν και προσωπικά μια σέβεντις ταινία θα την προτιμούσα έγχρωμη) και με πολύ ρεαλιστικό τρόπο, διακτινιζόμαστε στην πολιτικά ταραχώδη δεκαετία του 70’ και στη χαοτική πόλη του Μεξικό.

Πρωταγωνιστικό πρόσωπο στην ιστορία μας είναι η Cleo, μια συμπαθής, συνεσταλμένη και ιθαγενής νέα κοπέλα, η οποία εργοδοτείται ως υπηρέτρια σε μεσοαστικό σπίτι της πόλης, στην εύπορη περιοχή 'Roma' (από εδώ είναι στο μεταξύ που πήρε το όνομά της η ταινία, όχι απ' τη φυλή των τσιγγάνων).

Νομίζω πως, η επικέντρωση του Μεξικανού δημιουργού της ταινίας, Alfonso Cuaron, στο πρόσωπο της Cleo και η ανάδειξη του ρόλου της, αυτού της οικιακής βοηθού, σε πρωταγωνιστικό, είναι σημαντικό κληροδότημα της mainstream ταινίας και θα ήθελα να επεκτείνω λίγο τις σκέψεις μου γύρω από αυτό.

Καταρχήν το ζήτημα είναι ταξικό και μια ματιά γύρω μας, ακόμη και στη δική μας, πεζή καθημερινότητα, θα μπορούσε μάλλον να μας πείσει. Πώς, για παράδειγμα, αντιμετωπίζουμε (στα ενδότερα του υποσυνειδήτου μας κυρίως) το παιδί απ' τη Σρι Λάνκα που μας φέρνει τον καφέ στο γραφείο, πώς τις κοπέλες απ' τις Φιλιππίνες και το Μπαγκλαντές που μας καθαρίζουν τα σπίτια για 5 ευρώ την ώρα (πρόσφατα άκουσα για χρέωση στη Λευκωσία στα 2 ευρώ την ώρα) και πώς τον Βιετναμέζο που καθαρίζει τους πάγκους της κουζίνας ενός alternative, sophisticated και πιθανώς, ιδεολογικά «τοποθετημένου», χιπστερομπάρ;

Σίγουρα δεν μιλώ για τη γλαφυρή ανάδειξη της κακομοιριάς τους

Δεν μιλώ όμως για την εξιδανίκευση των ανθρώπων αυτών και σίγουρα όχι για τη γλαφυρή ανάδειξη της κακομοιριάς τους. Μιλώ για την κανονικοποίηση της ζωής και της ύπαρξής τους δίπλα μας.

Η κανονικοποίηση του οποιουδήποτε ανθρώπου, μου έλεγε μια καλή φίλη προχθες, ακούγεται ενοχλητικά αυτονόητη. Δεν αντιλέγω. Μπορεί να είναι κι αυτό θέμα που γίνεται θέμα. Αυτό όμως που προσπαθώ να θίξω εδώ είναι ακριβώς πως η «Roma» δεν είναι μια ακόμη σινεφίλ, κουλτουριάρικη ταινία που θα προβάλλεται «σε ανεξάρτητους κινηματογράφους μόνο» και για ορισμένη μερίδα της κοινωνίας.

Είναι μια ταινία που θα ειδωθεί από εκατομμύρια θεατές, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μια ταινία που είναι υποψήφια για δέκα Όσκαρ και μια κινηματογραφική παραγωγή που φέτος είναι ανάμεσα στις τρεις πιο ποπ της χρονιάς. Και είναι μια ταινία στην οποία βασικά βλέπουμε πως επιτέλους και οι 'υπηρέτριες' έχουν προσωπική ζωή. Πως βγαίνουν, πως ερωτεύονται, πως αισθάνονται, πως απογοητεύονται και πως αμα λάχει γίνονται και σταρ ως τέτοιες.

Με άλλα λόγια, είναι μια ταινία που θα απευθυνθεί σε θεατές που την κανονικοποίηση της ζωής συνανθρώπων μας δεν την θεωρούν αυτονόητη. Και που δεν αποκλείεται, μέσω σοκαριστικών ταινιών σαν κι αυτή, να αρχίσουν να το πράττουν.  η Aparicio, η μόλις 25χρονη ηθοποιός που υποδύεται την Cleo, είναι η πρώτη ιθαγενής γυναίκα που έχει προταθεί για Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού

Ο ταξικός ολοκληρωτισμός κορυφώνεται και ο φυλετικός σωβινισμός τσιρίζει

Έπειτα, πιστεύω πως το ζήτημα εξακολουθεί να είναι και εξόχως φυλετικό, αφού όπως καθημερινά αποδεικνύεται, ο μέσος λευκός και δυτικός άνθρωπος δεν έχει ακόμα απαλλαγεί πλήρως από το ρατσιστικό σύνδρομο του αποικιοκράτη. Εξακολουθεί να μην αντιμετωπίζει ισότιμα τους σκουρόχρωμους άνθρωπους, ειδικά αν αυτοί είναι χαμηλά αμειβόμενοι.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Παρά τα μεγάλα βήματα προόδου των τελευταίων δεκαετιών, η αλαζονεία του εύπορου λευκού δεν έχει εκλείψει. Είναι λες και οι επεκτατικές βλέψεις των θαλασσοπόρων και η υπεροψία των αποικιοκρατών αρτηριοσκληρωτικά επιμένει να υπάρχει καταγεγραμμένη στο συλλογικό DNA. Την τελευταία πενταετία άρχισε να γίνεται εκνευριστικά επίκαιρη και εδώ είναι που εντοπίζω τη σημασία των επιδραστικών παρεμβάσων από την mainstream τέχνη.

Στο έτος 2019 λοιπόν, έτος κατά το οποίο ο φυλετικός σωβινισμός -σαλεμένος απ΄την αντίστοιχη πρόοδο θα έλεγα- τσιρίζει και ο ταξικός ολοκληρωτισμός κορυφώνεται, πιστεύω πως η ανάδειξη της Cleo σε σταρ έχει τη σημασία της.

Αυτό.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΙΔΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΗ: O 'Φερμίν' από το ROMA πρέπει να πάει στα Όσκαρ και δεν του δίνουν βίζα

Loader