Το Netflix δεν αποκαλύπτει νούμερα. Αλλά όταν το κάνει σημαίνει πως κάποιο ρεκόρ έχει καταρριφθεί. Και το Bird Box, το νέο μετα-αποκαλυπτικό θρίλερ τρόμου της πλατφόρμας με πρωταγωνίστρια τη Sandra Bullock, έγινε μέσα σε λίγες μέρες το δημοφιλέστερο πρωτότυπο φιλμ του Netflix με πάνω από 45 εκατ. θεάσεις σε μια εβδομάδα - δηλαδή περίπου το 1/3 των 137,1 εκατ. συνδρομητών κάθισε και είδε τη Bullock και τα δυο της παιδιά να διασχίζουν έναν άγριο ποταμό με κλειστά τα μάτια. Αν όλοι αυτοί πήγαιναν σινεμά να το δουν η ταινία θα καθάριζε πάνω από $400 εκατ. το πρώτο επταήμερο (βέβαια, δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης καθώς με το Netflix πληρώνεις μηνιαία συνδρομή και βλέπεις τα πάντα ενώ τα κριτήρια του να πληρώσεις να δεις μια ταινία είναι διαφορετικά).

Πριν απ’ αυτή τη διθυραμβική ανακοίνωση πιθανότατα θα ακούσατε ή διαβάσατε on line κάποια από τα χιλιάδες ενθουσιώδη σχόλια για το πόσο τρομακτικό είναι το “Bird Box”, για την ερμηνεία της Bullock, για την αλλόκοτη πλοκή του, για το ότι σε έχει στην τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος - hype τόσο μαζικό και έντονο που υποψιάζομαι πως είναι ζήτημα χρόνου να κάνει την εμφάνισή της η Miley Cyprus με ακόμα μία Unpopular View. Πόσο κοντά στην αλήθεια είναι όλα αυτά - υποκειμενικά μιλώντας πάντα;

Αρκετά.

Το “Bird Box” χωρίς να αποτελεί καλλιτεχνικά κάτι το ιδιαίτερο αλλά και ούτε να ανακαλύπτει τον τροχό (νωπές ακόμα οι ανατριχίλες από το παρομοίου θέματος και ύφους “A Quiet Place”) προσφέρει όλα όσα υπόσχεται από τις πρώτες κιόλας σκηνές: ένταση, παράνοια, δραματικό σασπένς, μια χούφτα ενδιαφέροντες χαρακτήρες με μικρό προσδόκιμο ζωής και έναν ύπουλο τρόμο που φωλιάζει στην ψυχή σου χάρη στην ικανότητα της σκηνοθέτιδος Susanne Bier να σε βάζει στη θέση των ηρώων. Όπως και το προαναφερθέν “A Quiet Place” έχουμε κι εδώ ένα είδος εισβολής -δεν διευκρινίζεται από “τι” ακριβώς- και οι άνθρωποι πρέπει να προσαρμόσουν ανάλογα τη συμπεριφορά και τις αισθήσεις τους προκειμένου να επιβιώσουν, στο φιλμ του John Krasinski έπρεπε να κάνουν απόλυτη ησυχία, εδώ να έχουν διαρκώς καλυμμένα τα μάτια τους γιατί όποιος βλέπει τον εισβολέα αυτοκτονεί με θεαματικούς (και τρομερά επώδυνους) τρόπους.

Η αφήγηση κινείται σε δύο επίπεδα: Στο παρόν όπου η Bullock με τα δύο παιδιά της πραγματοποιούν ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι κατεβαίνοντας ένα άγριο ποτάμι προκειμένου να μεταβούν σε μια υποτίθεται ασφαλή κοινότητα επιζώντων που εντόπισαν στον ασύρματο και στο παρελθόν όπου η (έγκυος) ηρωίδα μαζί με την αδελφή της (η Sarah Paulson που επανενώνεται με τη Bullock μετά το “Ocean’s 8”) βρίσκονται στο επίκεντρο του ξεσπάσματος του τρόμου μαζί με μια χούφτα άλλους επιζώντες (ανάμεσά τους ο John Malkovich και ο Trevante Rhodes του “Moonlight”). Το σενάριο δεν κρύβει εκπλήξεις, αντίθετα είναι μάλλον προβλέψιμο και γεμάτο εκνευριστικές ευκολίες (όπως πχ το εύρημα με τους ψυχοπαθείς που για κάποιο λόγο δεν επηρεάζονται από τους εισβολείς αλλά επιπρόσθετα γίνονται αρωγοί τους) όμως είναι καθαρά η σκηνοθετική μαεστρία της Bier, το μοντάζ, ο ήχος και το καστ (και ειδικότερα η Bullock που πετυχαίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της) που σε κρατούν καθηλωμένο στον καναπέ ανήμπορο να πατήσεις το pause να πας για κατούρημα. Λειτουργεί επίσης ως παραβολή για τα ζόρια του να μεγαλώνεις παιδιά, όλοι μας άλλωστε γινόμαστε γονείς χωρίς να γνωρίζουμε την τύφλα μας - το παράτολμο ταξίδι που κάνει η μάνα με κλειστά τα μάτια είναι αυτό που κάνουμε λίγο πολύ όλοι οι γονείς (εντάξει, χωρίς τους αόρατους εισβολείς και τους ψυχωτικούς ακολούθους τους).

Παρά τις ατέλειές του, το “Bird Box” είναι το ιδανικό αντίδοτο στις ταινίες-κουραμπιέδες των ημερών και -πιστέψτε με- μετά απ’ αυτό το τιτίβισμα των πουλιών δεν θα ακουστεί ποτέ ξανά το ίδιο.

Miley, your move.

https://youtu.be/o2AsIXSh2xo