Είναι από τις δημοφιλέστερες τηλεοπτικές σειρές των τελευταίων χρόνων. Οι απόψεις για το The Walking Dead ποικίλουν. Κάποιοι λένε ότι είναι μια βλακεία που ακολουθεί συνεχώς τα ίδια μοτίβα, και που προκαλεί σoκ όχι με έξυπνες τεχνικές ή εξελίξεις στην ιστορία της αλλά με τον θάνατο βασικών της χαρακτήρων (I’m looking at you Game of Thrones).

Season ανά season βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια με ένα cliffhanger στο τέλος κάθε επεισοδίου για να μας κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό.

Η σειρά αυτή εξερευνά και τη σχέση μας με τον θάνατο, και ναι, το κάνει καλά

Άλλοι πάλι, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, λένε ότι το The Walking Dead δεν είναι απλά μια σειρά για ζόμπι αλλά και ένας κοινωνικός και φιλοσοφικός σχολιασμός. Είναι μια μελέτη πάνω στην ανθρώπινη φύση, όπου τα ερωτήματα «τι είναι να είσαι άνθρωπος;», «τι σημαίνει είμαι ζωντανός;», και «πώς εγώ διαφοροποιούμαι από τα ζόμπι;» βρίσκονται συνεχώς στο τραπέζι. Στο κάτω κάτω, ο τίτλος Walking Dead δεν αναφέρεται αποκλειστικά στα ζόμπι. Η σειρά αυτή εξερευνά και τη σχέση μας με τον θάνατο, και ναι, το κάνει καλά.

Το The Walking Dead εξερευνά ταυτόχρονα και κάποια ανθρωπολογικά στοιχεία, απεικονίζοντας μικρές κοινότητες και πολιτικά συστήματα να αναπτύσσονται μέσα από τα ερείπια που άφησε πίσω της η καταστροφική επιδημία. «Μα φίλτατε Hadrien», σας ακούω να λέτε, «ο τίτλος του άρθρου λέει ότι σταμάτησες να παρακολουθείς αυτή τη σειρά. Πού είναι επιτέλους το πρόβλημα σου;»

Το πρόβλημα μου είναι ότι βαρέθηκα να κοντεύω να πάθω καρδιακό επεισόδιο κάθε φορά που πάω να δω ένα επεισόδιο. Η απειλή είτε από ζόμπι είτε από άλλους άνθρωπους είναι πλέον εμφανής 24/7 και το μόνο σκαμπανέβασμα που μου προκαλεί πλέον αυτή η σειρά είναι όταν με πάει από το άγχος για τη μοίρα των ηρώων μας που βρίσκονται στο έλεος κάποιου μαζοχιστή, στην απογοήτευση για τον θάνατο ενός από αυτούς, και στο τέλος στην εκδίκηση.

Με την αρχή του νέου season, και ακόμα ένα θάνατο αγαπημένων προσώπων, μια βίδα γύρισε κάπου μέσα μου και είπα «γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου;». Αν θέλω να αγχωθώ απλά βλέπω τα οικονομικά μου. Μόνο δυστυχία, κλάμα και απουσία ελέγχου.

Βαρέθηκα να κοντεύω να πάθω καρδιακό κάθε φορά

Και μην με παρεξηγείτε. Οι έντονες στιγμές και οι συγκινήσεις μου αρέσουν, όπως και τις θεωρώ συχνά βασικό και απαραίτητο στοιχείο. Αλλά όταν η ένταση γίνεται άγχος, και αυτό υπερισχύει οποιουδήποτε άλλου θετικού συναισθήματος, και όταν αυτό έχει να κάνει όχι με μια ταινία, αλλά με μια εβδομαδιαία σειρά, εγώ, όπως και ο Μεταξάς, λέμε ΟΧΙ.