Στη Μύκονο, παίζουν το Bella Ciao λες κι είναι hit της Rihanna. Σερβιτόροι σε συγχρονισμένη χορογραφία σε γνωστό μαγαζί, δίνουν τον ήχο της επανάστασης κρατώντας πυρσούς και ξεσηκώνοντας το πλήθος. Δεν έχουν σημασία τα σύμβολα (πια) αλλά για την ιστορία, η αδιαμφισβήτητη επιτυχία της ισπανόφωνης σειράς που έγινε γνωστή ανα το παγκόσμιο λόγω Νetflix, κρύβεται πίσω από τη ξαφνική δημοφιλία του αντι-φασιστικού ύμνου που ξεκίνησε από την Αμερική, έφτασε στα στόματα των ιταλίδων εργατριών της Terre d’Acqua και τελειοποιήθηκε από τους αγωνιστές παρτιζάνους.

Η συνταγή της επιτυχίας δεν είναι κάτι χειροπιαστό που μπορεί να αναπαραχθεί εύκολα με τον τρόπο που η σειρά φαινόμενο Casa de Papel διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, με το Netflix να έχει ήδη αναγγείλει τον τρίτο κύκλο και μια συμφωνία για περισσότερο content από τον δημιουργό της Alex Pina. Ωραία όλα αυτά αλλά δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία.

Ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά τυχαία πριν ένα χρόνο - πολύ πριν όλο το μεγάλο hype που ακολούθησε. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα επεισόδια βλέπονται με κάποια συγκρατημένη λαχτάρα. Eυφυές high concept, σασπένς, ωραία πλοκή. Το στοίχημα όμως σε μια σειρά είναι με το που θέτεις τον πήχη ψηλά, να μπορέσεις να κρατήσεις την ένταση μέχρι το τέλος χωρίς να αφήνεις ούτε σεναριακές τρύπες που βγάζουν μάτι να εκνευρίζουν ένα μυημένο θεατή, ούτε να καταφεύγεις σε μεσοβέζικες και αφηγηματικά ανέμπνευστες λύσεις για να προχωρήσεις παρακάτω.

Το Breaking Bad για παράδειγμα ήταν μια σειρά (επίσης φαινόμενο), που κατόρθωσε μέσα σε πέντε κύκλους όχι μόνο να γίνει ανέλπιστα εθιστική αλλά και κοινώς αναγνωρισμένη ως ένα από τα αριστουργήματα της σύγχρονης τηλεοπτικής ιστορίας. Τα πρώτα της επεισόδια δεν έχουν τίποτα το αξιομνημόνευτο, ούτε φτηνά τρικς για να σε δελεάσουν αλλά με κάποιο τρόπο σε τραβάνε προς το μέρος τους κι εκεί κολλάς. Εδώ ακριβώς συνίσταται και το πρόβλημα μου με το Casa de Papel: υπόσχεται το σύμπαν και μετά κατεβάζει τη νοημοσύνη σου στα τάρταρα.

Σας πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και high-concept, ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σαπουνόπερα για ληστές

Η σειρά γίνεται σταδιακά τόσο μελό και προβλεπόμενη που καταντάει απλά βαρετή. Ενώ ξεκινάει υποσχόμενη στον θεατή κάτι πρωτότυπο και επαρκώς βαθύ, μένει στην επιφάνεια γιατί επι της ουσίας, δεν έχει κάνει καλά τη δουλειά της ώστε να νοιαστείς αρκετά για τους χαρακτήρες. Είναι όλοι τους εξαιρετικά μονοδιάστατοι και βαρετά γραμμένοι όσο κι αν η σειρά προσπαθεί με μελοδραματικούς ακροβατισμούς, να τους προσδώσει κύρος, back story και εν τέλει, λόγo ύπαρξης. Τόσο καιρό μετά, δεν θυμάμαι ούτε ποιά ήταν η Nairobi oύτε ποιός ήταν και τί έκανε ο Tokyo.

Όσο για τα ρομαντικά sub-plots που ενίοτε κινούν τα νήματα της ιστορίας, αν το καλοσκεφτείς κανένα από αυτά δεν πείθει στ’ αλήθεια - με χειρότερο αυτό του Professor με την Raquel που υποβιβάζεται από μια γυναίκα ικανή και έξυπνη στη δουλειά της σε ανυπεράσπιστο υποχείριο. Συνεχίζοντας στον δεύτερο κύκλο μετά το cliff hanger του πρώτου, παρέδωσα τα όπλα. Στο μεγαλύτερο μέρος των επεισοδίων, έπιανα τον εαυτό μου να τα βλέπει στο fast forward. Δεν με ένοιαζε πια καθόλου η τύχη των χαρακτήρων - μόνο το τί θα γίνει τελικά και αν θα τους πιάσουν ή το πώς τελικώς θα ξεφύγουν.

Είναι προφανές ότι μέχρι τον δεύτερο κύκλο η σειρά (ή ο τρόπος με τον οποίο την μόνταρε το Νetflix για χάρη του VOD από την πρωτότυπη τηλεοπτική μετάδοση στην Ισπανία), έμενε από καύσιμα. Εσείς όλοι οι hardcore fans εκεί έξω που την λατρέψατε τόσο πολύ, έχετε άραγε καταλάβει το μεγαλύτερο κόλπο που σας έπαιξε η σειρά; Σας πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και high-concept, ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σαπουνόπερα για ληστές. Ευτυχώς όπως κάθε τηλενουβέλα που σέβεται τον εαυτό της, τουλάχιστον είναι στα ισπανικά.