Αν ήμουν ο Αναστασιάδης

Αν ήμουν ο Αναστασιάδης

Δεν είμαι όμως

Αν ήμουν ο Αναστασιάδης
Στο Κραν Μοντανά (ή Κρανς Μοντάνα, ή Κρανς Μοντανά) τίποτα δεν θα γίνει

Ακόμη μια φορά βρισκόμαστε ενώπιον της κορύφωσης του Κυπριακού σε μια διεθνή διάσκεψη, στο ελβετικό απομακρυσμένο θέρετρο, ενόψει καύσωνα. Αυτή τη φορά η διεθνής αυτή διάσκεψη δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Όλα συντείνουν στο ότι στο Κραν Μοντανά ή θα υπάρξει ένα αναπάντεχο breakthrough που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα οδηγήσει σε ένα συμφωνημένο πλαίσιο λύσης του Κυπριακού ή… -κατά το κυπριακότερο- βάρτου ρίγανη.

Οι συνομιλίες, σχεδόν τρία χρόνια τώρα, όπως τις γνωρίσαμε θα διακοπούν. Στην Κύπρο θα μπούμε και τυπικά σε προεκλογική εκστρατεία για τις προεδρικές του 2018 και για τους Τουρκοκύπριους και την Τουρκία του Ερντογάν μπαίνει ένα τεράστιο ερωτηματικό για τη συνέχεια –που όποιος διαθέτει στοιχειώδη λογική ή παρακολουθεί έστω και λίγο τις εξελίξεις σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο δεν διατηρεί και πολύ αισιόδοξη στάση.

Για ακόμη μια φορά αυτό που δείχνει να απασχολεί, ιδίως την πλευρά μας, είναι το έγγραφο Άιντε (ή Άιντα τέλος πάντων). Όχι η προσήλωση στο τι θα βρούμε απέναντί μας, το πώς μπορούμε να φέρουμε μια καλή συμφωνία ή το πώς, σε εθνικό πλέον επίπεδο, προετοιμαζόμαστε για μια σημαντική διαπραγμάτευση –αυτή που κρίνει ή που θα κρίνει τουλάχιστον στην παρούσα τη συνέχεια των εξελίξεων στο εθνικό μας πρόβλημα. Η ίδια παραδοξότητα που ενυπάρχει σε κάθε πτυχή του Κυπριακού –σε επίπεδο διαπραγματεύσεων- από το 1977. Και το ίδιο πολιτικό στοιχείο, ποιοτικά, που υπάρχει στο σύνολο της ηγεσίας των Ελληνοκυπρίων από τότε: η έλλειψη πολιτικού θάρρους.

Ό,τι κι αν επιλέξει το μόνο σίγουρο είναι πως θα κριθεί για αυτό

Στο Κραν Μοντανά ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει δύο κύριες επιλογές. Να τα βροντήξει κάτω, να το παίξει ήρωας και πολέμιος της τουρκικής αδιαλλαξίας και να επιστρέψει για να διεκδικήσει την επανεκλογή του απέναντι στον Νικόλα Παπαδόπουλο που ήδη παίζει το χαρτί της «διεκδικητικότητας» φαντάζοντας, τουλάχιστον προς το παρόν, φαβορί. Εναλλακτικά, η δεύτερη επιλογή του είναι να παλέψει για έναν έντιμο συμβιβασμό, να τον φέρει προς δημοψήφισμα και αν κερδίσει να κατέβει, επίσης, για να επανεκλεγεί, αυτή την φορά σε ένα περιβάλλον λύσης. Αν φυσικά το δημοψήφισμα δεν περάσει, χάνει αυτό του το δικαίωμα.

Αμφότερες οι επιλογές έχουν μεγάλες πιθανότητες ρίσκου που εμφανίζονται σε όλα τα στάδια του σεναρίου που θα επαληθευτεί. Εμπεριέχουν επίσης προφανείς δυσκολίες αλλά και, ακόμη πιο προφανείς, ευκολίες. Κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό του Νίκου Αναστασιάδη. Ό,τι όμως κι αν επιλέξει το μόνο σίγουρο είναι πως θα κριθεί για αυτό. Όπως κρίθηκε ο Κάμερον για το Brexit, όπως κρίθηκε ο Τσίπρας με το δημοψήφισμα στην Ελλάδα ή ο Ερντογάν με το αντίστοιχο στην Τουρκία, όπως κρίθηκε ο… Ρουχανί (ναι, ναι στο… Ιράν) για τη συμφωνία Τεχεράνης-Δύσης για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας. Κι αυτό είναι μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή αναφορικά με την τάση της εποχής, σε διεθνές επίπεδο. Οι πολιτικοί επιλέγουν να ταυτίσουν τις τύχες τους, άλλοτε πετυχημένα κι άλλοτε όχι, με μια καμπάνια η οποία εμπεριέχει ψήγματα αλλαγής ή συγκλονιστικές διαφοροποιήσεις από την πολιτική πεπατημένη. Δεν επιλέγουν το προφανές. Εξακολουθούν όμως να σκέφτονται την υστεροφημία τους.

Αν ήμουν ο Αναστασιάδης (αλλά δεν είμαι) θα διάλεγα τον δρόμο του breakthrough έτσι ώστε να γυρίσω από την Ελβετία με ένα συμφωνημένο πλαίσιο λύσης για το Κυπριακό. Αν οι πολίτες, σε ένα δημοψήφισμα, το αποδέχονταν θα επανεκλεγόμουν δια… περιπάτου. Επειδή όμως δεν μου αρέσουν οι υποθετικές προκείμενες εκτιμώ πως ο Αναστασιάδης δεν θα το σκεφτεί έτσι. Και στο Κραν Μοντανά (ή Κρανς Μοντάνα, ή Κρανς Μοντανά) τίποτα δεν θα γίνει…

Loader