Η τραγωδία δεν είναι ο θάνατος του συμπαθέστατου τετράποδου, ονόματι Λίο, που έκανε παρέα του προέδρου Αναστασιάδη στο προεδρικό. Η τραγωδία εδράζεται στο ότι ο Πρόεδρος της de jure Κύπρου και ο Τ/κ ηγέτης ενός παράνομου μορφώματος έχουν λαμπραντόρ και τεριέ στις προεδρικές τους κατοικίες λες και είναι τίποτα Κένεντις να πούμε.

Αυτές οι αμερικανιές μετά το 2000, από επικοινωνιολόγους που σπούδασαν στα ίδια κολέγια ασχέτως αν ο ένας έζησε στη Δασούπολη και ο άλλος στο κατεχόμενο Καϊμακλί, αποκαλύπτουν τη γύμνια μας. Ένα αποτυχημένο κράτος, σε διαίρεση. Με τη νόμιμη οντότητα να ακροβατεί μεταξύ τσάρτερ ακάουντατ και αφηγημάτων λεβεντιάς του ’50 και με ένα ψευδοκράτος που νομίζει ότι θα επιβιώσει απέναντι σε 80 εκατ. Τούρκων.

Η Πέμπτη είναι κοντά. Αύριο. Ο Ακιντζί δεν θα πάει. Και λογικό όταν η Βουλή θυμήθηκε να περάσει προβοκάτσιες του νεοναζιστικού ΕΛΑΜ. Με τον ΔΗΣΥ να σφυρίζει αδιάφορα και τα λοιπά κόμματα, πλην ΑΚΕΛ, να γίνονται η ουρά των θαυμαστών της Ουρανίας Μιχαλολιάκου.

Ο Ακιντζί είναι όμως κατώτερος των περιστάσεων. Όμηρος της Τουρκίας μεν, χωρίς θάρρος δε. Μοιάζει του Προέδρου Αναστασιάδη. Αμφότεροι από τις ζιβανίες και τα κοινά θέατρα κατόρθωσαν να χάσουν και τη μεταξύ τους εμπιστοσύνη. Και φοβήθηκαν τις εθνικιστικές φωνές στην αντιπολίτευσή τους. Ο ένας γιατί έχει εκλογές μπροστά κι ο άλλος γιατί έχει… ελληνοκυπριοποιηθεί πλήρως.

Με τη νόμιμη οντότητα να ακροβατεί μεταξύ τσάρτερ ακάουντατ και αφηγημάτων λεβεντιάς του ’50 και με ένα ψευδοκράτος που νομίζει ότι θα επιβιώσει απέναντι σε 80 εκατ. Τούρκων

Και κάπου εκεί, ακόμη κι αν η Πέμπτη δεν σηματοδοτήσει το οριστικό ναυάγιο,** το ψάρι αρχίζει να βρωμάει από το κεφάλι.** Λίγο η επιμονή της Τουρκίας (και δεν είναι σε ένα θέμα), λίγο η ολιγωρία των ηγετών και η ατολμία τους να κάνουν υπερβάσεις σε επουσιώδη ζητήματα όπως το εδαφικό και η συμμετοχή στο νέο κράτος και λίγο το blame-game που σαν έτοιμοι από καιρό άρχισαν να παίζουν οδηγεί τα πράγματα στο αυτονόητο: το οριστικό κλείσιμο ακόμη ενός κύκλου στο Κυπριακό. Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για να θέσουμε και το κλισέ του Κυπριακού ως ιστορίας χαμένων ευκαιριών.

Οι δύο ηγέτες μπορούν να ιδωθούν μεμονωμένα. Μπορούν να ιδωθούν και ως αντιπρόσωποι δύο κοινωνιών που επουδενί δεν είναι έτοιμες να συμβιώσουν. Η μια γιατί νομίζει ακόμη ίσως ότι θα κάνει ότι έκανε το ’63 και η άλλη γιατί δεν έχει καταλάβει για πόσο καιρό ακόμη θα ζει ως ξενιστής. Αν πεθάνει ο σκύλος όμως φταίει και το τσιμπούρι, φταίει φυσικά και ο ιδιοκτήτης του σκύλου που δεν τον πήγε στον κτηνίατρο.

Ακόμη κι αν ΔΗΣΥ κι ΑΚΕΛ διορθώσουν το εντυπωσιακό μας αυτογκόλ με το ενωτικό δημοψήφισμα, ο χρόνος, η εμπιστοσύνη και η διάθεση έχουν χαθεί

Κάπως έτσι θα συνεχίσουμε να ζούμε στην Κύπρο μετά το 2018. Θα ζούμε και με τον σκύλο και με τα τσιμπούρια του. Και η κάθε πλευρά θα υποδύεται πως το τεριέ ή το λαμπραντόρ της είναι υγιές -κι ας είναι γεμάτο παράσιτα. Επειδή ο σκύλος μπορεί να ζήσει χρόνια με τα τσιμπούρια του κάπως έτσι θα πορευτούμε κι εμείς τα επόμενα χρόνια. Τα καταφέραμε 43 χρόνια, τώρα θα αποφασίσουμε να πάμε στον κτηνίατρο;

Τέλος, πέραν των κυνολογικών, τo blame-game των Αναστασιάδη-Ακιντζί είναι αστείο. Εμείς το χαρίσαμε αβίαστα στην Τουρκία και στα κατεχόμενα κάποιοι έκαναν την τρίχα-τριχιά. Ακόμη κι αν ΔΗΣΥ κι ΑΚΕΛ διορθώσουν το εντυπωσιακό μας αυτογκόλ με το ενωτικό δημοψήφισμα, ο χρόνος, η εμπιστοσύνη και η διάθεση έχουν χαθεί. Ακόμη κι από τον κόσμο που δεν βλέπει πλέον στο πρόσωπο του Αναστασιάδη και του Ακιντζί δύο ηγέτες αποφασισμένους για λύση, αλλά δύο ιδιοκτήτες σκύλων που ξέχασαν να πάρουν το κατοικίδιό τους στον κτηνίατρο.