*Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Στεργιόπουλος

• Ο Ορέστης Τριγγίδης το είπε και το έκανε. Ανακοίνωσε μέσω του Facebook του ότι θα πάει σε σημείο της νεκρής ζώνης και θα αρχίσει να γκρεμίζει ότι μας χωρίζει. Την Κυριακή το έπραξε όντως. Έφτασε δίπλα από την πύλη Πάφου κι άρχισε, με λίγους που τον ακολούθησαν, να σέρνει τις βαρέλες και τα σακιά με την άμμο κάτω. Το έκανε με τα χέρια του. Στη συνέχεια έσυρε τα συρματοπλέγματα του ΟΗΕ στο χώρο δίπλα από την υπερυψωμένη σκοπιά τους, εισήλθε εντός της νεκρής ζώνης και με ένα φίλο του κάθισε κάτω από ένα δέντρο και απόλαυσε τον καφέ του στη λιακάδα.

Η αλήθεια είναι πως ο Ορέστης και οι δέκα φίλοι του δεν μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα

Ακολούθως τον συνέλαβε η αστυνομία, του έγιναν αυστηρές συστάσεις και φυσικά αφέθηκε ελεύθερος. Ωστόσο οι ενέργειές του πήραν την απαραίτητη δημοσιότητα, αναπαράχθηκαν από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ τόσο στην ελληνοκυπριακή όσο και στη τουρκοκυπριακή κοινότητα κι έγιναν viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στο διαδίκτυο τα σχόλια για τις ενέργειες του ακτιβιστή ποικίλλουν. Από αποθεωτικούς διθυράμβους μέχρι κριτική «περί γραφικότητας» είναι το εύρος όσων σχολίασαν ή έκριναν την πράξη του να σύρεις χαμέ τις βαρέλες του ΟΗΕ.

Η πράξη του Ορέστη Τριγγίδη σαφώς και δεν έριξε ούτε τα τείχη του διαχωρισμού ούτε μετέτρεψε την Λευκωσία σε Βερολίνο, τον Νοέμβριο του 1989. Φυσικά, δεν έλυσε ούτε το Κυπριακό. Η πράξη ωστόσο μπορεί να ιδωθεί ως συμβολική, ενός ανθρώπου που προφανώς δεν αισθάνεται άνετα με την παρούσα κατάσταση στη Κύπρο. Το ισχύον status quo.

Η αλήθεια είναι πως ο Ορέστης και οι δέκα φίλοι του δεν μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα. Αν δεν κατέβουν κι από τις δύο πλευρές 250.000 πολίτες, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, με γκασμάδες, φτυάρια και σφυριά και αποφασισμένοι, με οποιοδήποτε κόστος, να σύρουν χαμέ τα οδοφράγματα από τον Ταχτακαλά μέχρι τη Δερύνεια δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Στον αντίποδα, αν σε κάθε πράξη οποιουδήποτε ακτιβιστή προτάσσουμε τη λογική πως «είναι γραφικός» δεν θα κατορθώσουμε ποτέ να σηκωθούμε από τον καναπέ μας.

Πρέπει να είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία να συζητήσουμε τις προθέσεις του απλού κόσμου

Το ζητούμενο είναι να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς θέλουμε. Και ότι σκεφτούμε ή πούμε να το πράξουμε απέναντι στην ολιγωρία που μας διακατέχει. Όπως το έκανε κι ο Ορέστης Τριγγίδης. Με την πράξη του, αυτή ακριβώς την συζήτηση ανοίγει. Συζητούμε το Κυπριακό σε επίπεδο διαπραγματεύσεων εδώ και πάνω από 6 δεκαετίες. Οι πολιτικοί όταν δεν αποτυγχάνουν να βρούνε λύση, στην καλύτερη μας πείθουν ότι δεν τους πολυενδιαφέρει μια αλλαγή στο απαράδεκτο status quo της διαίρεσης και της κατοχής. Οι πολιτικοί και από τις δύο κοινότητες. Αν ο κόσμος όμως αποφασίσει να δράσει πέραν αυτών; Μπορεί να το βιώσουμε στο μέλλον. Μεμονωμένα ή μαζικά. Με αποτέλεσμα ή χωρίς. Το καλύτερο είναι να είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία να συζητήσουμε τις προθέσεις του απλού κόσμου. Είτε αυτός ανατρέψει τα δεδομένα της διαίρεσης και της κατοχής, είτε επιλέξει ότι τον βολεύει να ζει σε ένα νησί μοιρασμένο στα δύο. Επιτέλους, ας κάνουμε μια φορά, ότι λέμε.