Πενία τέχνας κατεργάζεται έλεγαν οι παλιοί. Και είχαν δίκιο διότι στη χαραυγή της δεύτερης δεκαετίας των 00’s, λίγο η κρίση, λίγο το γεγονός ότι γεμίσαμε στρατιές ανέργων charter accountants και δικηγόρων μας έδειξε νέους δρόμους ως προς την εργασία και τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Έτσι κάποιοι, και δεν είναι ντροπή, σκέφτηκαν πως μπορούν να γίνουν και πελεκάνοι και ψυκτικοί και ψήστες. Και μπαρμπέρηδες.

Βέβαια o tempora o mores. Θα γίνεις πελεκάνος αλλά λίγη designιά θα την βάλεις στη τέχνη σου. Ψυκτικός αλλά κλείνοντας το μάτι στις ΑΠΕ. Και θα ψήσεις το σουβλάκι κι αντί για αψά στο πλάι θα προσθέσεις κουκουνάρια. Με την μπαρμπερική έγινε πιο πολύπλοκο. Το σπίρτο με λεμονιά έγινε hair tonic, ο ζελές ο ροζ από τον Αθηαινίτη πομάδα και η Nivea-βάλσαμο grooming λοσιόν για τον γενειοφόρο μετά-χίπστερ aka νυν mainstream άρρενα.

Σε καμιά περίπτωση δεν θα υποστήριζα και δεν θα υποστηρίξω πως το comeback του μπαρμπέρικου είναι κακό πράγμα. Στην εποχή μας εξάλλου αν πονεί το δόντι σου δεν το βγάζεις μαζί με το ξύρισμα. Πάλι καλά δηλαδή. Αυτό όμως που σίγουρα ξινίζει είναι το γεγονός πως η εμφάνιση –και στην Κύπρο- δεκάδων old school μπαρμπέρικων είναι η επόμενη μοδάτη τάση –καθαρό ξεπατίκωμα της τάσης που επικρατεί –ελέω κρίσης- στην Αθήνα τα δύο-τρία τελευταία χρόνια. Θα πας στου Μισέλ να μάθεις την τέχνη κι αντί για βαφή, πιστολάκι και ψαλίδι θα γεμίσεις τατουάζ-μανίκια, θα βάλεις καρό πουκάμισο και θα κατεβάσεις 2-3 ροκαμπίλι δισκογραφίες από το Ίντερνετς και μετά θα ξεχυθείς με την φαλτσέτα και την Wahl σου να κάνεις low skin fades, φλατ-τοπς και pompadours. H τάση στην Ευρώπη, γιατί στις ΗΠΑ ποτέ δεν έλειψε, για την επανεμφάνιση του old fashioned αντρικού-only μπαρμπέρικου ξεκίνησε αναμφισβήτητα από την δημοσιότητα που του προσέδωσαν ο Bloody B και οι λοιποί Ολλανδοί του Schorem στο Ρότερνταμ. Οι τύποι είχαν concept και εξαιρετικό branding και μια lifestyle φιλοσοφία που αποτυπώνεται στο γεγονός πως για ένα ξύρισμα/κούρεμα θες πλέον 65 ευρώ. Η επιτυχία τους επεκτάθηκε και στα διάσημα προϊόντα της Reuzel, πομάδες, σαμπουάν κοκ. Από τον Hackle the Barber στο Λονδίνο μέχρι το Barber’s στο Βερολίνο μια νέα στρατιά ανανεωτικής μπαρμπερικής με έμφαση στην αισθητική των προπολεμικών δεκαετιών γέμισε τις κλιβάνους με λευκές πετσέτες, τα φρεσκοξυρισμένα μούτρα με λίτρα Clubman και Prorasso και τις τσέπες της με υπερεκτιμημένα χτενίσματα/styling. Και όλα αυτά υπό τους ήχους Johnny Cash.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ "Ιδιοκτήτης barber shop κινεί αγωγή σε μπαρμπέρη στη Λεμεσό"

Που εδράζεται το πρόβλημα; Στην ουσία. Τι είναι ένας μπαρμπέρης, αν όντως τον χρησιμοποιείς; Ένας προσωπικός στυλίστας ή κάτι παραπάνω; Η υπερ-προσφορά νεοολντσκουλ μπαρμπέρικου συνάντησε την αυξανόμενη ζήτηση εκ μέρους των ανδρών για περιποίηση. Η μετροσέξουαλ ανάγκη ξέφυγε από το κλασικό «γυναικεία προσανατολισμένο» κομμωτήριο όπου η κομμώτρια ή ο κομμωτής θα σε έβγαζε σαν γίδι-κουρεμένο για να κρυφτεί σε ένα men’s only κλουμπ όπου ο μπαρμπέρης πάλι, πιθανόν, να σε βγάλει σαν γίδι-κουρεμένο απλά θα σου αρέσει γιατί παίζει ροκαμπίλι, έχει ωραία διακόσμηση και θα σου κάνει αέρα με την πετσέτα…

Ο μπαρμπέρης συνεπώς δεν είναι ένας προσωπικός στυλίστας μόνο. Είναι ένας φίλος, ένας έμπιστος χειριστής της φαλτσέτας που δεν θα σε κόψει και που ξέρει το σχήμα που έχει το ζυνίσιην σου και η παρπέττα σου. Επιπλέον αν πηγαίνεις 2-3 φορές την εβδομάδα πρέπει να είναι ένας τύπος που δεν θα σου παίρνει 25 ευρώ για να σου κόψει 3-4 τρίχες και να σε ξυρίσει. Τέλος το low skin fade, το pompadour και το flat-top πρέπει να σου πηγαίνουν όντως και όχι να εφαρμόζονται πάνω σου ως υποκουλτουράδικη αμφίεση. Είσαι δικηγόρος, όχι ο Jay Z. Δάσκαλος, όχι μπασίστας σε psychobilly μπάντα. Είσαι δημοσιογράφος, όχι ο Guile από το Street Fighter 2.

Απέναντι στην υπερπροσφορά μπαρμπέρικου –και- στην Κύπρο πλέον οφείλεις να διαλέξεις. Και τα skills πέραν της προσωπικής σχέσης που θα αναπτύξεις οφείλουν να είναι το μοναδικό σου κριτήριο. Ο αραβικής καταγωγής μου μπαρμπέρης στην Λευκωσία δεν έχει τατουάζ μανίκια, μπαρμπέρικο με σκακιέρες-πατώματα και ξύλινες προθήκες. Ούτε κορνίζες με τους Goodfellas. Οι πομάδες που σου βάζει δεν είναι Uppercut ή Reuzel. Ο τύπος όμως τελειοποίησε την τέχνη του πριν σε υποδεχτεί με την ψιλή στο χέρι και με την φαλτσέτα στο λαιμό σου. Και η τέχνη του είναι διαχρονική σαν το μαχαλεπί. Δεν είναι frozen yoghurt.