«Ευλογημένοι οι ειρηνοποιοί γιατί δεν θα καταδεχτούν τη διχόνοια» γράφει ο Μπόρχες στις Περικοπές του και δεν γίνεται να μην σταθώ στο λογοπαίγνιο του Peacemakers/piecemakers.

Την περασμένη Πέμπτη στο Λήδρα Πάλλας, στη νεκρή ζώνη της Λευκωσίας, παίζαμε σκάκι Ελληνοκύπριοι εναντίον Τουρκοκυπρίων. Κυπραίοι. Συμπατριώτες. Νίκη ή ήττα λίγη σημασία έχει σε τέτοια τουρνουά. Αυτό που ταλάνιζε τις σκέψεις μου ήταν το πώς όλοι αυτοί που ασχολούνται με το Κυπριακό -με πρώτους τον Νίκο Αναστασιάδη και τον Mustafa Akıncı - καμιά φορά αντιλαμβάνονται τις έννοιες της στρατηγικής και της τακτικής.

Στην κυπριακή δημόσια σφαίρα ακούμε συχνά βαρύγδουπες αναλύσεις για «γεωπολιτικές σκακιέρες» και για «σκληρές παρτίδες σκακιού». Στην πραγματικότητα το αδιέξοδο που βρίσκεται η χώρα μας είναι αυτό ενός θλιβερού πατ. Ενός stalemate. Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται στην Κύπρο πως η διχοτόμηση σηματοδοτεί μια χαμένη παρτίδα/πατρίδα. Όπου οι παίκτες, οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι, είναι οι πραγματικοί χαμένοι.

Η θυσία απαιτεί ηγεσία

Αν γνωρίζαμε λίγο καλύτερα από σκάκι, και δη οι ηγεσίες αυτού του τόπου, θα αντιλαμβανόμασταν ότι στο παιχνίδι αυτό, η θυσία, από ένα ταπεινό gambit μέχρι τη θεαματική θυσία της βασίλισσας, συχνά κρίνει την έκβαση της παρτίδας. Η θυσία απαιτεί ηγεσία. Και πλήρη αντίληψη των εννοιών της στρατηγικής και της τακτικής. Κάθε θυσία. Από το σκάκι μέχρι την προσωπική ζωή του καθενός.

Για την ιστορία, σήμερα απέναντι στον συμπατριώτη μου Haluk Ramon Serhun Perez, έναν πολύ ισχυρό σκακιστή (αλλά και εξαιρετικά χαμογελαστό άνθρωπο) απέσπασα ισοπαλία, σε μια παραλλαγή του Αγγλικού ανοίγματος Nobody wins unless everybody wins.

Ας σταθούμε ως Ειρηνοποιοί. Το να κουνάμε τα πιόνια μας σε μια χαμένη πατρίδα δεν έχει, εξάλλου, νόημα.

Έχει σημασία κάποτε να δούμε την ιστορία του κυπριακού σκακιού και των Τουρκοκυπρίων. Ένας σκακιστής, και ιδρυτής του ομίλου ΟΦΙΣ (Όμιλος Φίλων Σκακιού Στροβόλου), ο Πάμπος Ζαχαροπλάστης, προσεγγίζει την «άλλη» κοινότητα εδώ και δεκαετίες. Από το 1997, όταν ο «δικοινοτισμός» δεν ήταν και τόσο της μόδας. Και το κάνει με μεράκι, αγάπη για την πατρίδα του και χωρίς να διεκδικεί τις δάφνες (αλλά και τα παχυλά κονδύλια) των επαγγελματιών της επαναπροσέγγισης.

Θα μου πεις, το σκάκι θα σώσει την Κύπρο; Φυσικά και όχι. Αλλά ακόμη και διαμέσου αυτού μπορείς να καταλάβεις πολλά πράγματα. Ιδίως όταν πολλοί Τουρκοκύπριοι ταλαντούχοι παίκτες απέρριψαν να αγωνιστούν για λογαριασμό της Τουρκίας (με τη δική μας ομοσπονδία να μην τους επιτρέπει να αγωνίζονται ως Κύπριοι –τη στιγμή μάλιστα που ο πιο ταλαντούχος Κύπριος σκακιστής και Γκραν Μετρ πλέον, Κελίρης, αγωνίζεται με τα χρώματα της… Ελλάδας).

Τέλος, το να παίζεις σκάκι εντός του Λήδρα Πάλλας έχει την ιδιαίτερη ενέργειά του. Συνειδητοποιείς το πόσο ενδιαφέρον υπήρξε το εν λόγω ξενοδοχείο πριν το 1974. Το τουρνουά πάντως θα κρατήσει 7 γύρους. Και δεδομένου ότι ο γράφοντας είναι με μια ισοπαλία (ήτοι 0.5 βαθμό) θα επανέλθουμε για να δούμε και τις… επιδόσεις του.

Ας σταθούμε ως Ειρηνοποιοί, το να κουνάμε τα πιόνια μας σε μια χαμένη πατρίδα δεν έχει νόημα

*ΥΓ: Μια μέρα μετά, την Παρασκευή κουκουλοφόροι εισέβαλλαν σε εκδήλωση κίνησης πολιτών στο ΤΕΠΑΚ. Οι κουκουλοφόροι, προφανώς συγκοινωνούντα δοχεία του ΕΛΑΜ, είχαν ιστορικό με το ένα συλληφθέν μέλος τους να αποτελεί «βετεράνο» τέτοιων τραμπουκικών ενεργειών –με δράση στο σκηνικό προ ετών στις Φοινικούδες. Η επίθεση απλά επιβεβαίωσε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με την άνοδο του νεοεθνικισμού/νεοναζισμού στη Κύπρο. Τα κόμματα, με πιο… υπερLOL, την ΕΔΕΚ και τους Οικολόγους είδαν απλά… κουκουλοφόρους στις ανακοινώσεις καταδίκης τους. Και φυσικά το… ΕΛΑΜ κεφαλαιοποίησε την… μη εμπλοκή του στο συμβάν (λες και οι άλλοι δεν είναι ομοϊδεάτες τους –και στην περίπτωση του ενός συλληφθέντα πρώην υποψήφιοι με δαύτους). Θέλουν τσεκ-ματ τούτοι. Δημοκρατικά και οργανωμένα. Τώρα που ακόμη «βγάζουν» τους ίππους τους και τους αξιωματικούς τους