Βγαίνω βόλτα στην πόλη μεσάνυχτα. Χρειάζομαι αέρα. Let’s take a walk in suburbia. Από αυτόν τον αέρα που συναντάς μόνο με φεγγάρι. Σαν να πέφτει εντολή από το σύμπαν. Χρειάζομαι αέρα γιατί η ασφυκτική μικροψυχία με τρομάζει. Πέφτω σε τοίχο με σύνθημα: ελευθερία ή θάνατος. Κοινότυπο, συνάμα τόσο right to the point.

Πιστεύω σε μια ελευθερία (αυτή του γραπτού λόγου), που να ξυπνάει συνειδήσεις, να ξυπνάει ακόμη και τα κούτσουρα. Το να διαβάζεις είναι πιο δύσκολο από το να κρίνεις. Οι αναγνώστες διαβάζουν ελεύθερα, ας χαρίσουν και στους δημοσιογράφους την ίδια πολυτέλεια, να γράφουν όσο πιο ελεύθερα γίνεται. Ο δημοσιογράφος, για να γίνω και λίγο πιο ποιητική, πρέπει να είναι σαν την πεταλούδα, fly butterfly, και όχι να σέρνεται στη γη. Στη γη σέρνονται μόνο τα φίδια. Are you catching my drift?

«Πάντα να είσαι έτοιμος να εκφράζεις την γνώμη σου, έτσι ο μέτριος άνθρωπος θα φροντίσει να σε αποφεύγει» (William Blake). Με ακριβώς αυτή την ατάκα του πρώτου Άγγλου punk και hippie της ιστορίας (18ο αιώνα), παίρνω λιβάνι και κάνω εξορκισμό στη μετριότητα. Τα καχύποπτα, ακρωτηριασμένα μυαλά πρέπει να τα ξορκίζουμε για να κρατάμε τον αέρα καθαρό και ελεύθερο.

Ψάχνω οπλισμένο πιστόλι και δύο πουσκοπάν. Σημαδεύω γλάστρες και ρίχνω σαν ελεύθερος σκοπευτής. Όποιος δεν γουστάρει να με διαβάζει, ας γυρίσει σελίδα. Ας αλλάξει θέση στο λεωφορείο και να κατέβει στην επόμενη στάση. Πεθύμησα να βλέπω ανθρώπους που χαμογελούν, που πιστεύουν με πάθος σε κάτι, που διαβάζουν, που δεν πάσχουν από κάποιο είδος νεύρωσης ή μανίας καταδίωξης. Εσωτερικεύμενες ήττες κουβαλάμε όλοι, κάποιες μπορεί να έχουν εισχωρήσει και στα κύτταρα. Ο δημοσιογράφος, κατά συνέπεια, γράφει για να λυτρωθεί, να εκτονωθεί, να περιγράψει και να ταξιδέψει. Ο αναγνώστης, αν δεν περάσει από κάποια διαδικασία εκτόνωσης, θα τα βρει σκούρα, θα βρει το νερό πολύ βαθύ και θα τον ενοχλήσει ακόμη και το γεγονός πως μέσα στο νερό συνάντησε και ψάρια!

In other words, o αναγνώστης θα πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει βασικές έννοιες, όπως η εμπάθεια και η σάτιρα. Ναι, αγάπες μου, μέσα στο κρύο της νύχτας αποφάσισα πως ο αναγνώστης πρέπει να «εκπαιδευτεί» για να απελευθερωθεί από τους δικούς τους δαίμονες. Γιατί άμα εσύ ο ίδιος κουβαλάς σαράντα μύρια δαιμόνια μαζί σου, θα τα βλέπεις όχι μόνο στον ύπνο σου, αλλά και στο ξύπνιο σου και στην εφημερίδα σου, στον καφέ σου, στο ίδιο σου το αφρόλουτρο.

Το ακομπλεξάριστο μυαλό παραμένει προνόμιο λίγων και καλών. Ανοικτό μυαλό, σημαίνει και ανοικτό παράθυρο, να μπαίνει μέσα αέρας να φρεσκάρει την καρδιά. Αυτό έλεγε τουλάχιστον η προγιαγιά μου Λούση ντε Βιλ εκ νοτιοδυτικής Ουαλίας.

Παρεμπιπτόντως, θυμάμαι την εποχή που ο αέρας ήταν καθαρός και το σεξ βρώμικο.

Τι άλλο έφερε ο ταχυδρόμος Maxwell? Περισσότερα σκουπίδια Λαίδη Λούση. Hooray!