The 20 euros Review SPECIAL

The 20 euros Review SPECIAL

The 20 euros Review SPECIAL
Screw You Anthony Bourdain - P.S I love you

Καταθλιπτικό είναι αυτοί που θαυμάζεις πολύ να πεθαίνουν σχεδόν πάντα νωρίς και αυτές και αυτοί που [δεν] αξίζουν το ένα εκατομμυριοστό του σεβασμού σου, να κυκλοφορούν για πάντα με τα χαζά τους τηλεοπτικά χαμογελά και τις κενές υποσχέσεις ενός καλύτερου μέλλοντος.

Οργουελιανή δυστοπία (και Classic Cyprus).

Αν ένας χαρισματικός, πανέξυπνος, πολυαγαπημένος rock and roll σεφ που έχει αλλάξει για πάντα τον ορισμό της ταξιδιωτικής εκπομπής και ο οποίος έχει επαναπροσδιορίσει τη λέξη foodie και το πώς αντιλαμβανόμαστε το φαγητό σε συνάρτηση με την κουλτούρα της κάθε χώρας και τους ανθρώπους της, έχει γίνει αυτόχειρας, τότε SCREW YOU and your fricking eloquence Anthony Bourdain. Τι να κάνουμε με τη ζωή μας οι υπόλοιποι;

Για πολλούς από εσάς το όνομα Anthony Bourdain μπορεί να μην σημαίνει κάτι έκτος από ένα όνομα που το μάθατε χθες διότι έτυχε να το δείτε στο timeline σας. Αν έτσι έχουν τα πράγματα μην μπείτε στον κόπο να διαβάσετε παρακάτω. Οι υπόλοιποι με αφοράτε οπότε συνεχίστε, you get it.

η όλη του ιδιοσυγκρασία απέναντι στο καθετί συμβατικό μαγνητίζει

Αναφερόμενος ως ο «Elvis» των bad boy chefs, η όλη του j’ ai m’ en fous ιδιοσυγκρασία απέναντι στο καθετί συμβατικό είναι μαγνητική. Δεν θέλω να συζητήσω τη σημαντικότητα του βιβλίου που ανέδειξε το συγγραφικό του ταλέντο, “Kitchen Confidential: Adventures of the Culinary Underbelly”, ούτε και να εκθειάσω την πολύπλευρη προσωπικότητα του (ένας μάγειρας που έχει ψύχωση με τον Orwell είναι σίγουρα ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον άνθρωπος). Θέλω να επικεντρωθώ κυρίως στο πως ήτανε να βλέπεις για πρώτη φορά ένα επεισόδιο της εκπομπής του “No Reservations”. Όλοι θυμούνται την πρώτη τους φορά με τον Anthony.

Η πρώτη μου φορά ήταν το καλοκαίρι του 2007, ήμουν φοιτήτρια και είχα έρθει διακοπές Κύπρο, ξύπνησα αργά - μεσημέρι (με hangover) έφτιαξα παγωμένο καφέ (χωρίς παγάκια as one does) και τυχαία έβαλα το Discovery Travel & Living διότι ήταν είτε αυτό ή επανάληψη του «Πάμε Πακέτο» (έλεος). Το επεισόδιο ήτανε για τη Γαλλική Πολυνησία και αν μέχρι εκείνη την ώρα και στιγμή δεν είχα την ιδιαίτερη επιθυμία να επισκεφθώ τα συγκεκριμένα νησιά, αυτό άλλαξε στα πρώτα 3 λεπτά.

Το να βλέπεις ένα νέο τόπο μέσα από τη ματιά ενός τρίτου δεν είναι ιδανικό. Με οποιοδήποτε άλλο παρουσιαστή είναι σαν να βλέπεις τις φωτογραφίες των φίλων σου που πήγαν κάπου εξωτικά χωρίς εσένα. Ένας συνδυασμός αφελούς ζήλιας και μονοδιάστατης βαρεμάρας διότι απλούστατα κανείς δεν μπορεί να σου μεταφέρει την ταξιδιωτική εμπειρία - μόνο εσύ μπορείς να την ζήσεις.

Όλοι θυμούνται την πρώτη τους φορά με τον Anthony

Με τον Bourdain όχι μόνο απολαμβάνεις οπτικά τους τόπους στους οποίους ταξιδεύει, είσαι νοητά όπου είναι εκείνος, σε βάζει στο μυαλό του, στο τραπέζι του, στους συνειρμούς του. Γεύεσαι τα πιάτα, ξεδιψάς με τα ποτά του και ακούς τις ιστορίες των ανθρώπων που τον ξεναγούν. Είσαι μαζί του, είσαι ο ταξιδιωτικός του σύντροφος στις γευστικές του αποκαλύψεις και στην εξερεύνηση του κόσμου μέσω του φαγητού που είναι το επίκεντρο των εκπομπών και η επιτομή της κουλτούρας του κάθε λαού και πολιτισμού. Σημαντικότερα τα λόγια του και οι σκέψεις του σε οδηγούν στον αληθινό πολιτισμικό πυρήνα της κάθε πόλης. Δεν είσαι πλέον τουρίστας. Είσαι μελετητής ανθρωπολογίας και γευσιγνώστης και πάνω απ’ όλα ο παρέας του.

Παρόλο που δεν θα τον έβλεπα να πεθαίνει στα βαθιά γεράματα, το ότι αποδήμησε εις Κύριον οικειοθελώς (για να το πω κομψά) είναι εντελώς απογοητευτικό και κάπως ποιητικό, που ένας θαυμαστής του Orwell μας εξαναγκάζει με την απουσία του να αναγνωρίζουμε τη δυστοπία στην οποία ζούμε - τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε τοπικό επίπεδο. Τον παραλογισμό ενός κόσμου οπού οι ηλίθιοι και οι ανόητες είναι στο προσκήνιο και οι έξυπνοι άνθρωποι με περιεχόμενο έστω και πετυχήμενοι take the exit. Σας στεναχώρησα;

Δείτε ένα επεισόδιο του No Reservations να σας περάσει.

Loader