Το τηλέφωνο κτυπάει. Η ελπίδα, η επιθυμητή εξέλιξη κάνει την καρδιά να φτερουγίζει. Καταπίνεις ένα λυγμό, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, αλλά στα γρήγορα, γιατί δε θες να χάσεις χρόνο και συνάμα το τηλεφώνημα, και πατάς το μαγικό κουμπί. Προσπαθείς να κρύψεις το τρέμουλο στη φωνή σου, μα είναι δύσκολο. Η απελπισία φουντώνει κι εξωτερικεύεται, αδύναμη να παίξεις θέατρο.

Η Open Arts παρουσιάζει την «Ανθρώπινη φωνή» του Jean Cocteau. Αν και το κείμενο είναι γραμμένο το 1927, η απόγνωση μιας γυναίκας και η προσπάθειά της να κρατήσει για ακόμη λίγο τον εραστή της, που συνειδητά προχωρούν χωριστά, δεν αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου. Κι αυτό πραγματεύεται ο μονόλογος. Την προσπάθεια μιας απελπισμένης γυναίκας να κρατήσει εκείνον που αγάπησε, μέσα από μια τηλεφωνική συνομιλία. Το κείμενο από μόνο του είναι αρκετά δυνατό. Η ερμηνεία της Αντωνίας Χαραλάμπους το δικαίωσε και η σκηνοθεσία της Αθηνάς Κάσιου του πρόσφερε μια ιδιαίτερη διάσταση.

Το σκηνικό, καθαρό, χωρίς περιττά στοιχεία, απογειώνει την ερμηνεία, αφού «υποχρεώνει» το θεατή να είναι ανενεργός μέτοχος

Η πρώτη επαφή είναι με τον χώρο δράσης, ο οποίος είναι ειδικά διαμορφωμένος, ώστε να δίνει την εντύπωση παραθύρων του απέναντι σπιτιού. Αυτό δημιουργεί μια αναγκαία απόσταση στον θεατή και του δίνει την αίσθηση του κρυφού παρατηρητή, του περίεργου γείτονα. Επιπλέον, το σκηνικό, καθαρό, χωρίς περιττά στοιχεία, απογειώνει την ερμηνεία, αφού «υποχρεώνει» το θεατή να είναι ανενεργός μέτοχος, δίνοντας μία άλλη οπτική στο κείμενο. Τα δύο επίπεδα του σκηνικού, κυριολεκτικά, και η σκηνοθετική προσέγγιση της κίνησης στο χώρο, μαζί με τον φωτισμό και τον φυσικό ήχο, ανάγκαζε να ενεργοποιηθούν οι υπόλοιπες αισθήσεις, δίνοντάς μας μια σφαιρική εμπειρία της παράστασης. Σε αρκετές περιπτώσεις σε κρατούσε τυφλό ως προς τις κινήσεις της πρωταγωνίστριας κι αυτό ενέτεινε την αγωνία στο θεατή. Ακόμη και οι λεπτομέρειες είχαν ουσιώδη ρόλο: το φυτό εσωτερικού χώρου, τα στόρια στο επάνω πάτωμα, η σκυλοτροφή, το πότε άναβε τσιγάρο.

Η Αντωνία Χαραλάμπους κράτησε ψηλά την ερμηνεία της. Δεν κρατήθηκε πίσω και ξεδιπλώθηκε, τσαλακώθηκε, αφήνοντάς μας να τη δούμε ευάλωτη, ανίσχυρη, μόνη. Τη νιώσαμε να ταλαντεύεται μεταξύ λογικής και παραλόγου στη νοητική της διελκυστίνδα, να αλλάζει μορφές στιγμιαία, να προσπαθεί να πιαστεί από κάπου μέσα στην απόλυτη εξάρτησή της από τη φωνή του. Η δική της ανθρώπινη φωνή οξύνθηκε, έγινε κοφτερή και συνάμα μεγάλωσε, άνοιξε, και συμπεριέλαβε τη φωνή του καθενός μας. Ερμήνευσε ένα πραγματικό πρόσωπο, με υλική υπόσταση και νοητική οντότητα, πέρα από το φύλο και την ηλικία. > Δεν κρατήθηκε πίσω και ξεδιπλώθηκε, τσαλακώθηκε, αφήνοντάς μας να τη δούμε ευάλωτη, ανίσχυρη, μόνη

Αν θα πρόσεχα κάτι, αυτό θα ήταν οι παύσεις της. Εκείνη την ώρα, θεώρησα ότι δεν ήταν χρονικά αρκετές, μιας και όλη η συνομιλία γινόταν τηλεφωνικά κι εμείς ακούγαμε μόνο τη μία πλευρά. Όμως, όταν το βασάνισα περισσότερο στο μυαλό μου, με το πέρας της παράστασης, αναίρεσα την προηγούμενή μου σκέψη. Όταν βρίσκεσαι σε μια κατάσταση ανεξέλεγκτη συναισθηματικά, να αφήσεις τον άλλο να ολοκληρώσει την πρότασή του δεν είναι προτεραιότητα.

Όσον αφορά το βιβλίο περιορισμένης έκδοσης, για το οποίο η ομάδα συνεργάστηκε με τους καλλιτέχνες Στέλιο Καλλινίκου και Νάταλι Γιαξή, το βρήκα εξαιρετική ιδέα αντί προγράμματος. Μια πρόταση διαφορετική από τα τετριμμένα. Αν και την «άλλη μορφή ανάγνωσης της ανθρώπινης φωνής…», προσωπικά δεν τη διέκρινα.

Η Αθηνά Κάσιου, με βάση τις προηγούμενές της σκηνοθετικές δουλειές μας δίνει μια άλλη οπτική στα θεατρικά έργα, εκμοντερνίζοντας τα μεν, κρατώντας δε την κλασσική τους διάσταση. Κι αυτό μας προσέφερε και με την εν λόγω παράσταση. Είναι μια παράσταση, που δεν θα θέλατε να χάσετε, γι’ αυτό κλείστε έγκαιρα τις θέσεις σας, μιας και η χωρητικότητα θεατών είναι περιορισμένη.

Δημιουργική Ομάδα Ηθοποιός: Αντωνία Χαραλάμπους Σκηνοθεσία: Αθηνά Κάσιου Σκηνικά - Κοστούμια :Λύδια Μανδρίδου Σχεδιασμός Φωτισμού: Καρολίνα Σπύρου Σχεδιασμός Ήχου: Αντρέας Τραχωνίτης

Η μετάφραση του κειμένου έγινε από την ομάδα.

FACEBOOK EVENT