«Wolfgang», το είδαμε και το προτείνουμε

«Wolfgang», το είδαμε και το προτείνουμε

Μια παραγωγή του ΘΟΚ που έχουμε καιρό να δούμε παρόμοιά της

«Wolfgang», το είδαμε και το προτείνουμε
Ο Μάριος Μεττής φαίνεται ότι μελέτησε το κείμενο και το παρουσίασε αντικειμενικά, αποφεύγοντας συναισθηματισμούς και υπερβολές

Για πρώτη φορά στην Κύπρο ανεβαίνει το έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη «Wolfgang» από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου στη Νέα Σκηνή. Το θέμα του έργου είναι βαρύ και δραματικό. Πρόκειται για μια υπόθεση απαγωγής και εγκλεισμού ενός ανήλικου ατόμου, σε ένα υπόγειο και η σχέση που δημιουργείται μεταξύ θύματος και θύτη.

**Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και εμπνευσμένο από αυτά,** το κείμενο του Γιάννη Μαυριτσάκη είναι συγκλονιστικό. Η δυναμική του κειμένου, όμως, περιορίστηκε στους δύο πρωταγωνιστές και δεν έδωσε την ευκαιρία να αναπτυχθούν οι δευτερεύοντες ρόλοι, όπως θα περίμενε κάποιος. Ιδιαίτερα η σχέση του Wolfgang, του απαγωγέα, με τη μητέρα του και με το φάντασμα του πατέρα του, που από εφιάλτης γίνεται σύμμαχος και υποστηρικτής, θα μπορούσε να εξερευνηθεί περαιτέρω κειμενικά. Εντούτοις, ενδιαφέρουσα είναι η προσέγγιση του συγγραφέα, που δεν καταπιάνεται με την ψυχολογία του θύματος, αλλά του θύτη και η ιστορία περιστρέφεται γύρω από εκείνον, σκιαγραφώντας την ψυχοσύνθεσή του. **Μπαίνοντας στη θεατρική αίθουσα, με μια πρώτη ματιά, **εντύπωση προκαλεί το σκηνικό. Γήινο, πολυεπίπεδο, μινιμάλ. Ευθύς σου δημιουργεί ανοικειότητα και αυξάνει τις προσδοκίες σου για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Και δικαιώνεται σε ένα επίπεδο. Η σκηνική παρουσίαση της δημιουργίας του υπογείου και της συσχέτισης του εγκλεισμού στο έδαφος με τη φύτευση ενός σπόρου και τη φροντίδα του να μετουσιωθεί σε λουλούδι, λειτουργεί στο πάλκο και αντανακλάται στην ωρίμανση των χαρακτήρων. Ακόμη και η στραβή καρέκλα λειτουργεί κι έχει τη δική της σημασία στην εξέλιξη του έργου.

Η σκηνοθετική προσέγγιση ήταν να κατανοήσει ο θεατής κι όχι να βγει από την αίθουσα ένα συναισθηματικό ράκος

Ο Μάριος Μεττής, ως σκηνοθέτης, φαίνεται ότι μελέτησε αρκετά το κείμενο και το παρουσίασε αντικειμενικά, αποφεύγοντας τους συναισθηματισμούς και τις υπερβολές. Έχοντας να κάνει με ένα δύσκολο θέμα, που φορτίζει τους θεατές, η σκηνοθετική προσέγγιση ήταν να κατανοήσει ο θεατής κι όχι να βγει από την αίθουσα ένα συναισθηματικό ράκος. Βλέπουμε και τις δύο πλευρές του πρωταγωνιστή, τη φωτεινή και τη σκοτεινή, τον άνθρωπο που θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Βλέπουμε τον άνθρωπο πίσω από τις πράξεις του, όσο απάνθρωπες κι αν είναι.

Οι ερμηνείες σε κάνουν να αποδέχεσαι την ανισότητα δυναμικής του κειμένου

Οι δύο πρωταγωνιστές κλέβουν την παράσταση, υποκριτικά. Ας μην ξεχνάμε ότι το έργο έχει γραφτεί για τη σχέση αυτών των δύο και οι υπόλοιποι χαρακτήρες περιστρέφονται γύρω τους. Ο Χάρης Χαραλάμπους και η Λυδία Τζανουδάκη, με τις εξαιρετικές τους ερμηνείες, ανυψώνουν το κείμενο και δίνουν μια άλλη διάσταση στη σχέση θύτη και θύματος. Από τη μία, η ωρίμανση της απαχθείσας Φαμπιέν, που από μικρό κοριτσάκι γίνεται γυναίκα και οι σκέψεις της κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού στο υπόγειο, μέχρι την απόλαυση του παίρνει από τον ήλιο, όταν της επιτρέπεται να βγει στην επιφάνεια. Από την άλλη, η σύλληψη του σχεδίου της απαγωγής από τον Βόλφγκανγκ, η υλοποίησή του, και η ανάγκη να πάρει όση αγάπη θεωρεί ότι δίνει. Οι ερμηνείες τους σε κάνουν να αποδέχεσαι την ανισότητα δυναμικής του κειμένου. **Και οι δευτερεύοντες ρόλοι είναι ικανοποιητικοί,** όχι λόγω ερμηνείας, αλλά λόγω κειμένου. Η προσοχή δόθηκε στους δύο κύριους ρόλους, αφήνοντας τους υπόλοιπους παραπονεμένους, πάντα σχετικά με το κείμενο. Η Έρικα Μπεγέτη, ως καταπιεστική μητέρα, μας έδωσε όσα το κείμενο της επέτρεπε και ο Ντίνος Λύρας, ως το φάντασμα του δεσποτικού πατέρα, είχε ακόμη περισσότερα να παρουσιάσει, αν το κείμενο του έδινε την απαραίτητη σημασία. Οι ερμηνείες τους ήταν δυνατές, αλλά ένιωσα ότι το κείμενο τους αδίκησε ως χαρακτήρες. **Γενικότερα, θα έλεγα ότι** το «Wolfgang» είναι μια παραγωγή από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, που έχουμε πολύ καιρό να δούμε παρόμοιά της. Τα σκηνικά, η σκηνοθεσία, ο φωτισμός είναι μελετημένα και οι βασικές ερμηνείες συγκλονιστικές. Αν το θέμα δεν σας προκαλεί αναστάτωση και μόνο στο άκουσμά του, αξίζει να το δείτε.

*Σκηνοθεσία: Μάριος Μεττής

*Σκηνικά/Κοστούμια: Μαρίνα Χατζηλουκά

Μουσική: Χριστίνα Γεωργίου

*Σχεδιασμός Φωτισμών: Σταύρος Τάρταρης

  • Ακουστικός Σχεδιασμός: Στράτος Σταμάτης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Νικολάου

*Βοηθός Διευθυντής Σκηνής: Κυριάκος Σάββα***

*Βοηθός Σκηνής: Μαρία Χαραλάμπους

*Ερμηνεύουν: Χάρης Χαραλάμπους, Λυδία Τζανουδάκη, Έρικα Μπεγέτη, Ντίνος Λύρας, Γιώργος Παπαπαύλου, Γιώργος Σαββίδης, Βασιλική Διαλυνά.

Loader