GUEST STAR, γράφει η Αλόη Θεοδωρίδου

Γεννήθηκα σε μια οικογένεια που τα κύρια ενδιαφέροντα των γονιών μου ήταν γυρώ που τη μεταφυσική, την παραφυσική και την πνευματικότητα. Που μικρή άκουα, διάβαζα και έβλεπα ταινίες, ντοκιμαντέρ κλπ γυρώ που τούτα τα θέματα. Έβρισκα πολλά ενδιαφέρον τούτον τον κόσμο γνώσης που μου παρουσιάστηκε που μικρή ηλικία.

Θυμούμαι με να συζητώ με συμμαθητές και φίλους στο δημοτικό για τούτα που άκουα και θυμούμαι τον φόβο με τον οποίο με εβλέπαν, έτυχε και μια φορά που με κατάγγειλαν στη διευθύντρια του δημοτικού και εκάμαν μου παρατήρηση να μεν μιλώ για έτσι θέματα γιατί φοβίζω τους συμμαθητές μου. Αργότερα στο γυμνάσιο και λύκειο απλά ήμουν η παράξενη, η εξωγήινος, η σατανίστρια και ότι άλλη ταπέλα τους έρκετουν να με στολίσουν. Καταλάβαινα ότι ο κόσμος γυρώ μου ήταν απλά κλειστός λόγω θρησκείας και κουλτούρας αλλά ήταν κάτι που εν με πτόησε ποτέ.

Το μήνυμα και το νόημα που είχα μέσα μου γυρώ που τούτα τα θέματα ήταν μια βαθιά αίσθηση σεβασμού προς τη φύση και τις δυνατότητες του ανθρώπου. Επίσης η ταπεινότητα, η συμπόνια και η μετριοφροσύνη ήταν τα κύρια συστατικά που είχα παρατηρήσει να πηαίνουν χέρι χέρι με τούτα τα θέματα. Είχα μάθει ότι η πνευματικότητα ήταν κάτι ιερό, μια προσωπική εξέλιξη μες στη σπηλιά σου και αν επιλέξεις να το μοιραστείς, τότε εγίνεσουν ο ταπεινός δάσκαλος στην υπηρεσία του μαθητή σου, συμπονετικός και κατανοητικός. Έμαθα ότι ώσπου να πεθάνουμε μαθαίνουμε και ότι όσο πιο πολλά ξέρεις τότε αρχίζεις να καταλάβεις ότι τίποτε ενιξέρεις! (δε Σωκράτη)

Θυμούμαι τα λόγια πνευματικών δασκάλων που ήταν γεμάτα ταπεινότητα και κατανόηση απέναντι στον πιο σκληρό και αδίσταχτο, κατανόηση και αποδοχή στο δρόμο του όποιουδήποτε. Εκατάλαβα ότι οι πνευματικοί δάσκαλοι είχαν ευθύνη στο να διατηρούν τούτη την στάση και ότι η αλαζονεία, ο εγωισμός και το ποζεριλίκκι ήταν αδιανόητα για έναν αληθινό δάσκαλο. Στην τελική ούλλες οι φιλοσοφίες παλεύκουν να γλιτώσουν που τον εγωισμό που μόνο διαχωρισμό και πόνο προκαλεί.

Παρακολουθώ τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια που η πνευματικότητα έγινε ‘μόδα’, βλέπω πώς εξελίσσεται και νιώθω ότι η ανθρωπότητα απομακρύνεται όλο και πιο μακριά που την πνευματική της φύση. Αλαζονεία, φουμισιόν, σύγκριση, απόρριψη, κριτική και ωραία quotes στολισμένα με σέξι ρούχα που εν είσαι σίουρος αν σου αρέσκει τζείνο που ακούεις ή τζείνο που βλέπεις. Σύμβουλοι ζωής που σε απορρίπτουν αν είσαι άστατος, διαφορετικός, προβληματικός. 

Δάσκαλοι που σε πιέζουν να ξεπεράσεις τα όρια σου και τον χρόνο σου κάποτε προκαλώντας σωματικό πόνο. Κανόνες για το σώμα, κανόνες τζαι για το πνέυμα. Να είσαι βίγκαν, να κάμνεις νηστείες, να πετυχεις το headstand, να μεν έχεις ‘αρνητικές’ σκέψεις, να πρέπει να πληρώσεις πολλά λεφτά για να έβρεις την πνευματικότητα σου και πολλές φορές το οικονομικό έρκεται μεταμφιεσμένο με την χειριστική κουβέντα του ‘αμα θέλεις, βρίσκεις τα’.

Η πνευματικότητα έγινε ελίτ, αν είσαι άνθρωπος με περίπλοκο ψυχισμό απορρίπτεσαι, γίνεσαι αρνητικός. Ένα κύμα το οποίο κατα βάθος απορρίπτει τη φύση της ψυχής του ανθρώπου. Εδημιουργήσαμεν ακόμα μια θρησκεία μεταμφιεσμένη μες την ‘πνευματικότητα’ του 21ου αιώνα, μιαν καταπίεση που αμφισβητεί τον ψυχισμό των ανθρώπων. Άρχισε να χάνεται η εμπιστοσύνη που έχουν οι άνθρωποι στον εαυτό τους, χάνεται η εμπιστοσύνη στη διαίσθηση τους και χάνεται ο αληθινός πνευματικος δρόμος που την ώρα που τα πάντα εδιασπαστήκαν σε αρνητικό ή θετικό, σε ωραία επιφανειακά λόγια, σε σωστό και λάθος. Οι φόβοι και οι ανησυχίες τζιαμέ που ήταν οδηγοί για προσωπική εξέλιξη έγιναν δαίμονες που απορρίπτονται.

Άμα φοάσαι είσαι αρνητικός, άμα νιώθεις ότι κάτι εν πάει καλά είσαι αρνητικός, άμα νιώθεις ότι εν σου ταιρκάζει ο τάδε δάσκαλος είσαι αρνητικός ή απλά δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις. Ισοπεδώθηκε η δύναμη των ανθρώπων μέσα σε ένα αρνητικό και θετικό κλίμα και έτσι βλέπεις ότι ακόμα κάποιοι, ακόμα και μετά που πολλά χρόνια πρακτικής στα ‘πνευματικά’ δεν έχουν ξεπεράσει τα θέματα τους, ζουν μέσα στη σύγκριση και κερδίζουν την αξία τους ανάλογα με τα likes που πιάνουν στα ποστ τους. Η κριτική προς τους υπόλοιπους συνεχίζει να υπάρχει κερδίζοντας δύναμη που τη θέση ισχύος του ‘πνευματικού δασκάλου’.

Μιλούμε συνέχεια για την αγάπη αλλά με όρους. Κάποτε ο δάσκαλος υπήρχε για τον μαθητή, τωρά υπάρχει ο μαθητής για τον δάσκαλο. Οι μεγάλοι δάσκαλοι που πέρασαν στην ιστορία μίλησαν για τον προσωπικό μας δρόμο και την προσωπική αποδοχή, είπαν ότι χρειάζεται μόνο η παρατήρηση του εαυτού και η προσευχή/διαλογισμός για τον δρόμο προς την πνευματικότητα. Δεν απέρριψαν ποτέ κανέναν, δεν εθεώρησαν ποτέ ανώτερο τον εαυτό τους έστω και αν ήξεραν ότι είναι, ήταν συνήθως οι πιο ‘περιθωριακοί’ που δέχτηκαν και μοιράστηκαν τη γνώση τους με άλλους, πιο ‘περιθωριακούς’, με δολοφόνους, με κλέφτες, με πόρνες, με ‘αμαρτωλούς’.

Προσπαθούμε να χωρέσουμε την πνευματικότητα στα δικά μας άλυτα θέματα. Χρειάζεται όμως να θυσιάσει κάποιος τη συναισθηματική τζοιμισμένη άνεση του για να αφυπνιστεί. Θέλει θάρρος και ταπεινότητα.

Γίνε κι εσύ GUEST STAR στέλνοντάς μας τις σκέψεις, τη δουλειά ή δείγμα της τέχνης σου στο [email protected]