Ένα short & sweet πεντάλεπτο Q&A με τον νέο μικρομηκάκια σκηνοθέτη Σάββα Χρίστου

Γράφει ο Hadrien Saltet

Με τι ασχολείσαι και πώς κινείσαι; «Άρχισα να ασχολούμαι με τον χώρο του κινηματογράφου από πολύ μικρός, έχοντας επιρροές από τον πατέρα μου. Αφού ακολούθησα κάποια σχετικά προγράμματα σπουδών στον τομέα, κυρίως με έδρα την Ελλάδα, όπου κατάφερα να κάνω σημαντικές γνωριμίες με παραγωγούς του χώρου, άρχισα να γυρίζω ταινίες μικρού μήκους. Έχω ήδη γυρίσει δέκα (10), από τις οποίες κάποιες έχουν ταξιδέψει και ευρωπαϊκά. Παράλληλα, προσπαθώ να κινούμαι όσο περισσότερο μπορώ, στέλνοντας, για παράδειγμα, drafts για σενάρια σε διάφορα φεστιβάλ. Τα τελευταία χρόνια δουλεύω και ως συνεργάτης στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, όπου κρατάμε ζωντανή και ελπιδοφόρα την κίνηση του κινηματογράφου έτσι ώστε να μπει τελικά για τα καλά στη νοοτροπία μας».

Καλό θα ήταν ο κυπριακός κινηματογράφος να πάει από το γενικό στο ειδικό

Είναι δυσκολότερο να κάνεις την αρχή ή να πετύχεις επαγγελματική σταθερότητα; Σίγουρα μια αρχή είναι πάντοτε δύσκολη και αποτελεί το ήμισυ του παντός. Ασφαλώς όμως μετά έρχεται κι η «μάχη» για μια επαγγελματική σταθερότητα, όπου δεν σταματάμε να πολεμάμε τους δαίμονές μας, και η οποία αντικατοπτρίζει τον κόσμο της φαντασίας και της δημιουργικότητάς μας.

Αξίζει ένας νέος σκηνοθέτης να μείνει στο νησί μας; Πιστεύω πως ένας σκηνοθέτης μπορεί να ανοίξει τα φτερά του στο εξωτερικό, κι ας έχει ως έδρα του την Κύπρο. Στο κάτω κάτω, ο κινηματογράφος είναι ένας χώρος χωρίς ιδιαίτερη σταθερότητα και αυτό αναπόφευκτα επηρεάζει τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη. Πρέπει όμως να ξεκολλήσουμε λίγο, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό και ιστορικό επίπεδο. Καλό θα ήταν, για παράδειγμα, ο κυπριακός κινηματογράφος να πάει από το γενικό στο ειδικό, αρχίζοντας να παράγει προσωπικές ιδέες και χωρίς απλώς να ακολουθεί δρόμους γνωστούς και κορεσμένους.

Ένα λάθος που πιστεύεις ότι κάνουν πολλοί σκηνοθέτες, ασχέτως εμπειρίας; Ένα λάθος που θεωρώ ότι γίνεται συνεχώς στον χώρο είναι η «ασφαλής» παραγωγή μιας ταινίας. Όταν δηλαδή κάποιος σκηνοθέτης προσπαθεί να ακολουθήσει μια «πετυχημένη συνταγή» έτσι ώστε να θεωρηθεί αναγνωρισμένος στο είδος. Από την άλλη, κάτι που επί της ουσίας βασίζεται στην απουσία δημιουργικότητας και φαντασίας, αφορά στην πρόκληση του θεατή. Όταν δηλαδή προσπαθεί κανείς να σοκάρει για χάρη του να σοκάρει, χωρίς κάποιο ουσιαστικό λόγο, πέρα από το να προκαλέσει και να συζητηθεί.

Συχνά παρατηρούμε μια προκατάληψη απέναντι σε ταινίες εκτός Hollywood, γιατί πιστεύεις πως ισχύει αυτό, αν ισχύει; Σε κάποιο βαθμό ισχύει, ίσως επειδή με τη γνωστή συνταγή του Hollywood μάθαμε να στηριζόμαστε στον κινηματογράφο ως μέσο ξεγνοιασιάς. Δεν μπορώ βέβαια να είμαι απόλυτος. Πιστεύω πως με λίγη προσπάθεια μπορείς να «πουλήσεις» την αξία και ενός έργου που δεν είναι τόσο γνώριμο. Συνήθως συναντάς μάλιστα θετική ανταπόκριση. Γενικά θεωρώ ότι ο κόσμος είναι δεκτικός στο διαφορετικό, ίσως απλά να χρειάζεται μια επιπλέον ώθηση και προσπάθεια, σε αντίθεση με το Hollywood που έρχεται και σε βρίσκει σαν fast food.