GUEST STAR, γράφει η Χάρις Χαραλάμπους*

Συχνά-πυκνά τα τελευταία χρόνια, μεταξύ σοβαρού και αστείου, έχω πει σε φίλους και συνεργάτες, αναφερόμενη σε διάφορες σαθρές καταστάσεις που βλέπουμε και βιώνουμε σε αυτό το νησί στους πλείστους τομείς λειτουργίας του κράτους, «Όταν γίνω Πρόεδρος, θα τα αλλάξουμε αυτά...». Δυστυχώς, όμως, αντιλαμβάνομαι πολύ καλά ότι όσο καλές και να είναι οι προθέσεις μου, όσα φρέσκα και ταλαντούχα άτομα κι αν έχω στο μυαλό μου που θα ήθελα να προτείνω ως Υπουργικό Συμβούλιο (με ισότιμη εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών), σε αυτό το «κιθαρένιο» - από το σχήμα της κιθάρας - νησί, δεν υπάρχει περίπτωση να μου επιτρεπόταν να γίνω Πρόεδρος.

Κι αυτό για 7+1 απλούς και συντρέχοντες λόγους:

1) Είμαι γυναίκα. Τι κι αν στην ηγεσία της Γερμανίας, της Φινλανδίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Κροατίας και αλλού βρίσκονται γυναίκες; Εδώ, το ψηλότερο πόστο στο οποίο μπορεί να προσδοκεί να φτάσει μια γυναίκα, αν της επιτραπεί να φτάσει τόσο ψηλά και νοουμένου ότι έχει πίσω της μεγάλες πολιτικές και οικονομικές πλάτες, είναι Επίτροπος (ρόλος συχνά με μη εκτελεστικές εξουσίες) ή Υπουργός (όχι βέβαια της Δικαιοσύνης ή της Άμυνας, μήπως και βελτιωθούν οι μισογύνικες και φιλοβίαιες νοοτροπίες εκεί μέσα), αλλά μόνο μία ανάμεσα σε μια ντουζίνα άντρες (μπας και σκεφτεί κανείς ότι χρειαζόμαστε περισσότερες).

2) Είμαι συνομήλικη του Εμανουέλ Μακρόν. Μόλις 10 μέρες νεαρότερη. Υπάρχει περίπτωση να γίνει μία γυναίκα 42 ετών Πρόεδρος; Στην Κύπρο; ΧΑ!! Μόνο στα όνειρά της! [Ο Μακάριος έγινε πρόεδρος στα 47 λόγω της αδιαμφισβήτης εμπλοκής της εκκλησίας στην πολιτική και ο Κυπριανού στα 45 όταν πέθανε ξαφνικά ο Μακάριος].

3) Δεν προέρχομαι από οικογένεια «τζάκι». Ούτε από οικογένεια που μεγαλώνει τα τέκνα της από τα γεννοφάσκια τους με μόνο στόχο να κτίσουν καριέρες στην πολιτική, ακολουθώντας τα αχνάρια των πατεράδων τους. Ούτε από οικογένεια που ελέγχει και επωφελείται εδώ και δεκαετίες από την εξουσία και τη διαπλοκή της με αυτή για να κάνει τα παλλούκια της χρυσά.

4) Δεν ανήκω σε κάποιο κόμμα, ούτε έχω υπηρετήσει ποτέ τυφλά την ιδεολογία οποιουδήποτε κόμματος. Ακόμα κι αν ανήκα, βέβαια, πόσες γυναίκες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε πόστο Βουλευτή ή υπαλλήλου ενός κόμματος πιστεύετε έχουν πιθανότητες να υποστηριχθούν ομόφωνα από το κόμμα τους για να γίνουν Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

5) Δεν θα έχω την έγκριση του Αρχιεπισκόπου. Κι αυτό γιατί θεωρώ ότι η ηγεσία της εκκλησίας κακώς έχει διατηρήσει υπερεξουσίες που της δόθηκαν από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κακώς συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως κράτος εν κράτει, προκαλώντας και παραπλανώντας τον κόσμο με τη φιλάργυρη και μισάνθρωπη συμπεριφορά της.

6) Για μένα η «ανάπτυξη» δεν ισούται με την πώληση πύργων και διαβατηρίων. Έχοντας εργαστεί εντός κι εκτός του κρατικού μηχανισμού, έχω ζήσει κι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν άμεσα για να αναπτυχθεί η πραγματική και βιώσιμη ευημερία αυτού του τόπου – στις κοινωνικές υπηρεσίες, την εκπαίδευση, την υγεία, το περιβάλλον, τον πολιτισμό, την προσωπική ανάπτυξη του καθενός.

7) Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι καμία χώρα δεν μπορεί να προσδοκεί στο μέλλον αν δεν ξεκαθαρίσει πρώτα τις αμαρτίες του παρελθόντος της. Τα ατιμώρητα εγκλήματα, τις θαμμένες αλήθειες, τις λανθασμένες αποφάσεις που λήφθηκαν, τις φοβίες που καλλιεργήθηκαν σκόπιμα για πολιτικό όφελος, τον πόνο που προκλήθηκε και αφέθηκε να μολύνει γενεές για δεκαετίες. Αυτό γίνεται μόνο μέσα από παραδοχή της ιστορικής αλήθειας, παροχή θεραπευτικών υπηρεσιών για όσους τις χρειάζονται, ανοικτό και ειλικρινή διάλογο και πλειάδα δράσεων που αποκαθιστούν την εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων, ανεξαρτήτως σε ποια κοινότητα – κι έχουμε πολλές και διάφορες κοινότητες στο νησί - αισθάνονται ότι ανήκουν.

8) Δεν έχω οποιουσδήποτε εθισμούς σε ουσίες (νόμιμες ή παράνομες) που θα μπορούσαν να αλλοιώσουν την καθαρότητα της σκέψης μου ή τη ψυχραιμία μου απέναντι στους ανθρώπους με τους οποίους θα πρέπει να συνεργαστώ για να πάρω τον τόπο μου μπροστά. Την αγάπη μου για τη φύση, τη μουσική και τον πολιτισμό με χαρά θα τη μοιραζόμουν με τους συμπολίτες μου.

Με τα πιο πάνω χαρακτηριστικά, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να διεκδικήσει οποιοδήποτε άτομο, χωρίς ανελέητο πόλεμο από όσους θα αισθάνονται απειλή, την ευκαιρία να ηγηθεί μιας ουσιαστικής αλλαγής κατεύθυνσης για τον τόπο μας. Από την άλλη, όσο ζούμε πρέπει να ελπίζουμε και να παλεύουμε, ο κάθε ένας με τον τρόπο του, για να ξεκολλήσουμε από το βάλτο!

*Η Χάρις Χαραλάμπους είναι Psychologist, Trainer-Facilitator και Learning Design Consultant,  www.withcharis.com

Γίνε κι εσύ GUEST STAR στέλνοντάς μας τις σκέψεις, τη δουλειά ή δείγμα της τέχνης σου στο [email protected]

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Δικηγόρος δεν είμαι αλλά κοινή λογική έχω