«Να τα λέμε όμως κ αυτά. Ένας ολόκληρος τόνος [ανθρωπιστικής βοήθειας] μαζεύτηκε σε λιγότερο από 24 ώρες και ήδη έχει ξεκινήσει για Λίβανο» σχολίασε μια φίλη κάτω από ποστ μου ”Από το #PrayForBeirut στο "πετάξτε τους στη θάλασσα" μία βάρκα υπόθεση”. Ναι βέβαια, να το πούμε κι αυτό για να νιώσουμε καλύτερα, όμως είναι στ’ αλήθεια αυτό το point; Όσο καλοπροαίρετη, ευπρόσδεκτη και αναγκαία είναι η προσφερόμενη βοήθεια, δεν μπορεί να λειτουργεί ως άλλοθι για σκατένια συμπεριφορά. Και από την τελευταία, έχουμε πολλά πρόσφατα παραδείγματα.

Πολύ πιθανό σ’ αυτόν τον τόνο που στάλθηκε στον Λίβανο να έχουν συνεισφέρει και συμπατριώτες μας από το Ζύγι, κάτοικοι της Αγλαντζιάς και ΕΛΑΜίτες. Οι πρώτοι έδιωξαν από την περιοχή τους το κέντρο υποδοχής ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, οι δεύτεροι κατάφεραν να παγώσουν τις εργασίες για το κέντρο υποδοχής ευάλωτων προσφύγων (ηλικιωμένοι, ανάπηροι, έγκυες) από τη γειτονιά τους για να μην πέσει η αξία (;) των ακινήτων τους και οι τελευταίοι, δεν νομίζω να χρειάζονται συστάσεις, είναι αυτοί που τα “φιλανθρωπικά” τους αισθήματα περιλαμβάνουν την προσφορά μπουφάν ΜΟΝΟ σε χριστιανόπουλα γιατί τα αλλόθρησκα 8χρονα είναι ISIS και πρέπει να παγώσουν. Φυσικά και όλοι οι παραπάνω θα έστειλαν ένα περίσσιο γάλα ή πάκο μακαρόνια στον Λίβανο, γιατί το να προσφέρεις ελεημοσύνη σε κάποιον που βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά σου ενώ παραμένεις σκατόψυχος, είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο.

Να μην αρχίσω με το πόσοι που μαζεύουν υπογραφές για να απομακρυνθεί το αυτιστικό παιδί από την τάξη του δικού τους ή παρκάρουν συστηματικά στις θέσεις αναπήρων προσφέρουν γενναιόδωρα τον οβολό τους κάθε χρόνο στον Ραδιομαραθώνιο. Θα εκπλαγείτε. 

Να τα λέμε ΚΑΙ αυτά.

Φυσικά και ο απλός κόσμος κινητοποιήθηκε ώστε να συγκεντρωθεί και αποσταλεί βοήθεια στη Βηρυτό, μεταξύ μας, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε όχι γιατί οι Λιβανέζοι το έκαναν σε μας το ΄74, αλλά γιατί είναι το σωστό και πρέπει να βοηθάς όπου παρίσταται ανάγκη. Εδώ το Ισραήλ που είναι επίσημα σε εμπόλεμη κατάσταση με τον Λίβανο, έστειλε βοήθεια, ανακοίνωσε το στήσιμο νοσοκομείων στο έδαφός του που θα μπορούν να δέχονται Λιβανέζους τραυματίες ενώ η πρόσοψη του δημαρχείου του Τελ Αβίβ “ντύθηκε” με τα χρώματα της γειτονικής, τυπικά εχθρικής, χώρας (κίνηση για την οποία ο δήμαρχος δέχθηκε επικρίσεις από τους ακραίους).

Να τα λέμε ΚΑΙ αυτά.

Υπάρχουν Κύπριοι που τρέχουν να προσφέρουν βοήθεια χωρίς να τους ενδιαφέρει το χρώμα, η εθνικότητα ή η θρησκεία εκείνου που τη χρειάζεται και αποδεικνύουν εμπράκτως την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο στο Πουρνάρα, την Κοφίνου, στα γκρεμούλια της παλιάς Λευκωσίας ή την τρώγλη της γειτονιάς του που πληρώνει για πεντάστερο κάποια εξαθλιωμένη οικογένεια μεταναστών που ο Νουρής χαρακτηρίζει από την άνεση του γραφείου του “τρομοκράτες του ISIS”. Και το κάνουν αθόρυβα. Στωικά. Γιατί ξέρουν ότι ο πόνος δεν γνωρίζει σύνορα, φυλές, θρησκείες. 

Να τα λέμε ΚΑΙ αυτά. Μακάρι να λέγαμε ΜΟΝΟ αυτά. 

Γιατί έτσι και οι Λιβανέζοι έμπαιναν σε τίποτα βάρκες για να έρθουν κατά δω, ξέρουμε πολύ καλά τι θα ακολουθούσε. Πολλοί απ’ αυτούς τους πονόψυχους των άχρηστων hashtags που ομορφαίνουν σελίδες, timelines και συνειδήσεις ενώ μαζεύουν likes και “νοιάζομαι” θα άλλαζαν τροπάριο. 

Τα #PrayForBeirut και #StrayStrong θα μετατρέπονταν σε πολεμικές ιαχές να πετάξουμε τους λάθρο στη θάλασσα πριν έρθουν να πάρουν τις δουλειές μας, κλέψουν τα επιδόματά μας, βιάσουν τις γυναίκες μας, αλλοιώσουν τον δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού και τον πολιτισμό μας, να μας σφάξουν στον ύπνο μας ή να μας εξισλαμίσουν (άσχετα φυσικά εάν μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι χριστιανοί, δεν περιμένετε από τον μέσο σκατοκέφαλο ουγκάνο να γνωρίζει στοιχειώδη ιστορία και γεωγραφία, έτσι δεν είναι;). 

Και σας παρακαλώ σεβαστείτε τη νοημοσύνη μας και μη μου αρχίσετε αυτά περί “ενός, δυο τρελών στο Facebook” κι ότι “δεν είμαστε τέτοιος λαός”. Σαφώς και δεν είμαστε ΟΛΟΙ έτσι (το διευκρινίζω πάλι γι’ αυτούς που άλλα διαβάζουν κι άλλα καταλαβαίνουν) αλλά υπάρχει εκεί έξω μια λαοθάλασσα σκατόψυχων που βρίζουν, μισούν, απεχθάνονται, χλευάζουν και μέμφονται οτιδήποτε μη ελληνορθόδοξο που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Όχι άλλο πια. 

Να τα λέμε ΚΑΙ αυτά λοιπόν. Καλή κι ευπρόσδεκτη η ελεημοσύνη, η υλική βοήθεια και η ηθική συμπαράσταση όμως δεν έχουν την παραμικρή αξία όταν δεν τα προσφέρεις το ίδιο απλόχερα κι όταν ο αποδέκτης βρίσκεται δίπλα σου και όχι μίλια μακριά σε άλλες χώρες ή ηπείρους. Όταν το πρόβλημά του γίνεται και δικό σου. Και να μην θέλεις ή να αδυνατείς να βοηθήσεις για οποιοδήποτε λόγο και πάλι είναι θεμιτό, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με το ζόρι και κανείς δεν θα σε κατηγορήσει εάν δεν έχεις τα χρήματα ή τον χρόνο να βοηθήσεις αυτούς τους ανθρώπους. 

Μπορείς όμως να μην γίνεσαι σκατόψυχος μαλάκας απέναντί τους. Είναι καθαρά δική σου επιλογή.