Η χρονιά ήταν 2001. Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Σύσσωμη Ελλάδα και Κύπρος κολλημένη στην τηλεόραση σαν ζόμπι, περιμένει όχι την αλλαγή του έτους - ακόμα κι αυτή καθυστερεί λίγο προκειμένου να πάρει ο Μικρούτσικος τον χρόνο του - αλλά την ανακοίνωση: Τσάκας ή Πρόδρομος; Τότε, το Big Brother μας συστήθηκε ως το πρώτο σκληροπυρηνικό reality της ελληνικής τηλεόρασης. Ακολούθησαν αρκετά ομοίως ανούσια(και ευτυχώς λιγότερο επιτυχημένα) κακέκτυπα καθώς και το αδιάφορο Big Brother 2 - από το οποίο θυμάμαι μόνο αμυδρά μια Κύπρια και τα ‘φιλούθκια’ της. 

2020.Δεν έχει περάσει ούτε μια βδομάδα από την πρεμιέρα του ‘πολυαναμενόμενου’ Big Brother - και τι πρεμιέρα για όποιον άντεξε να δει αυτό το εμετικό συνονθύλευμα αναξιοπρέπειας και βαρετής τηλεόρασης. Ο γιος του Πάριου με το ενοχλητικό σίγμα στην άρθρωση δεν είναι πια τραγουδιστής αλλά παρουσιαστής, και η φωνή του Big Brother συναγωνίζεται σε ψυχοπαθολογία ακόμα και αυτή της Alexa. Το highlight βεβαίως, είναι ο Ανδρέας Μικρούτσικος που βγήκε από την ναφθαλίνη μετά από καιρό. Aν και ο χρόνος δεν έχει υπάρξει ευγενικός μαζί του, η επιστροφή Μικρούτσικου συνέπεσε με την επέτειο του ΠΑΣΟΚ και στο ιντερνετικό σύμπαν επικρατεί ένα εύθυμο κλίμα ήπιου τρολαρίσματος για όσα χαζά βλέπουμε να εκτυλίσσονται.   

Λίγο αργότερα, αρχίζουν να μπαίνουν στο σπίτι οι παίκτες του Big Brother κι εκεί είναι που αρχίζουν να βαράνε τα καμπανάκια όσο διαφαίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα οι προθέσεις της παραγωγής. Στην επιστροφή του Μεγάλου Αδερφού, δεν αρκεί στον ΣΚΑΙ το ήπιο realitοξεκατίνιασμα - ξέρουν άλλωστε ότι πολλά έχουν αλλάξει από το μακρινό 2001. Το στοίχημα φέτος είναι απλό: πώς θα κάνεις ένα τηλεοπτικό κοινό να καθηλωθεί ξανά με γνώμονα το γεγονός ότι αυτή τη φορά, δεν του αρκεί να βλέπει ανθρώπους να ξύνονται αντιαισθητικά και να aλληλοθάβονται στα μουλωχτά;

Οι παραγωγοί του Big Brother φαίνεται να γνωρίζουν καλά ότι αν δεν δημιουργήσεις τις συνθήκες για ίντριγκα και δράμα, κανείς δεν θα νοιαστεί για το σκουπιδαριό που απλόχερα του προσφέρεις σε 24ωρη βάση. Το casting επομένως έγινε με έναν και μόνο στόχο: ανθρωποφαγία μέχρις εσχάτων. Όπερ και έγενετο. 

“Aληθινοί άνθρωποι, αληθινό reality”.  Na μας λείπει το βύσσινο αγαπητό ΣΚΑΙ και Σίγμα. Το γεγονός ότι με τις ευλογίες σας, ένας παίκτης ξεδιάντροπα επιδίδεται στην κανονικοποίηση της κουλτούρας του βιασμού είναι το new low εκεί που όλοι λέγαμε ότι δεν υπάρχει πιο πάτος. Ο χυδαίος άντρακλας που σιχαίνεται τους gay και θεωρεί οκ τον βιασμό δεν έκρυψε ποτέ το ποιόν του και σίγουρα δεν ήρθε ουρανοκατέβατος. Ξέρουμε όλοι μερικούς τέτοιους ‘Αντώνηδες’. Όμως, η εποχή που τους ανεχόμασταν έχει πλέον παρέλθει. Αυτό είναι που δεν υπολόγισαν καλά εκεί στην παραγωγή του Big Brother.

H γενική κατακραυγή οδήγησε ασφαλώς στο αυτονόητο: ο παίκτης εκδιώχθη, αρκετοί χορηγοί έχουν αποσυρθεί (αλήθεια, όταν συμφωνούσαν να σπονσάρουν το Big Brother, τι ακριβώς κατάλαβαν; ότι επρόκειτο μήπως για κάποια ποιοτική διασκευή του οργουελικού ομώνυμου λογοτεχνικού αριστουργήματος;) και μένει να δούμε τι θα γίνει με το ΕΣΡ.  Σημασία όμως δεν έχει αν θα κοπεί ή όχι το ελληνικό Big Brother (αν και το εύχομαι), ούτε τι θα απογίνει ο κάθε κατακαημένος παίκτης που ξεπουλάει την ψυχή του για να γίνει διάσημος. Η ουσία είναι ότι αυτό το reality πλασάρεται ως κοινωνικό πείραμα ενώ δεν είναι τίποτε άλλο από το Hunger Games της ξεφτίλας για όσους συμμετέχουν, και περισσότερο για όσους τα βλέπουν. Δυστυχώς είναι πολλοί και κυκλοφορούν ανάμεσα μας.