Γράφει η Μαρία Ιζαμπέλλα Αχιλλέως

Προχθές,  σ' έναν καφενέ του μαχαλά του Άη Αντώνη, είδα αραδιασμένες ένα σωρό κάρτες και μικρές αφίσες υποψηφίων. Κυριαρχούσαν δύο κομμάτων. 

Το να πω δείξε μου σε ποιo καφενέ πας να σου πω τι ψηφίζεις θα ίσχυε σε μια άλλη εποχή που μαζεύονταν στους καφενέδες και εκεί γινόταν η μεγαλύτερη προεκλογική "εκστρατεία".

Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε στην αρχή μιας άλλης εποχής. Αγαπώ τους καφενέδες μα αγαπώ και την ωφέλιμη αλλαγή. Δεν ξέρω κατά πόσο το Facebook απλά αντικατέστησε ευφάνταστα τον καφενέ.

Δεν ξέρω επίσης κατά πόσο μπορείς να αξιολογήσεις την πολιτική ζωή - και προοπτική-ενός τόπου από τις λεζάντες στις αφίσες των υποψηφίων οι οποίες κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν τροφή για κοινωνική έρευνα.

Ή ακόμη και από την ποσότητα αυτών των αφισών; Υπήρχαν κάποιοι που ήταν παντού. Ακόμη και πάνω στα βουνά.

Κυριολεκτικά.

Μετρούσε το μέγεθος της αφίσας στο μέγεθος της αξιοπιστίας του υποψηφίου; Μήπως το λογοπαίγνιο με το όνομα μερικών από αυτούς, τύπου και επιπέδου "Βάλε Βέρα Βασιλική" που γράφαμε τότε στα παιδικά λευκώματα, ήταν μια απόδειξη ευφυΐας;

Μήπως γινόντουσαν πιο σοβαροφανείς αν περιείχαν λέξεις βαριές και ασήκωτες όπως ευθύνη, διαφάνεια, συνέπεια, υπευθυνότητα, μέλλον;

Σε άλλες ξεχωρίζαμε φράσεις αντιφατικές με τις πράξεις του κόμματος με το οποίο κατέβαιναν ως υποψήφιοι όπως το "Όχι στη διαφθορά" ενω αποδεδειγμένα -και εντός και εκτός χώρας- συμμετείχε το κόμμα ή έστω μέλη του στα μεγαλύτερα σκάνδαλα.

Χθεσινή απόδειξη το φιάσκο με την πλαστογραφία του απολυτηρίου του Επιτρόπου Εθελοντισμού.

Πόσα σκάνδαλα να αφομοιώσει το πολιτικό πεπτικό σύστημα ενός τόσο μικρού τόπου σε τόσο μικρό διάστημα;

Εντύπωση μου έκανε βέβαια και η λέξη "Ηθικότητα" που πρωταγωνιστούσε σε μια αφίσα στον δρόμο. Είχε  ένα μεγάλο ✔️ δίπλα. Και εγώ  σκεφτόμουνα είναι άραγε ηθικό να διαφημίζεις ότι είσαι ηθικός; Δεν είναι ένδειξη ενός ανήθικου ναρκισσισμού;

Από την άλλη έκδηλη ήταν η άμεση ή έμμεση εκφορά ρατσιστικού λόγου σε κάποιες άλλες αφίσες ή σποτ, συγκεκριμένων κομμάτων, γιατί σε αυτό το νησί όλα επιτρέπονται φτάνει να πουλάνε, φτάνει να αγγίζουν πληγές, φτάνει να θρέφουν το εθνικό αίσθημα ενός λαού δίκαια τόσο πληγωμένου από κατακτητές όλων των ειδών. Φτάνει να παρηγορούν στιγμιαία τη φοβία, να υπόσχονται τα μεγάλα και τα μεγαλεία. 

Έψαχνα την αγνότητα του πολιτικού λόγου σε αναρτήσεις και σε λεζάντες και σε ομιλίες και συνεντεύξεις. Άκουσα τα παράπονα των μικρών κομμάτων για αποκλεισμό τους από τα ΜΜΕ. 

Έψαχνα την αγνότητα του πολιτικού λόγου. (δις)

Για πρώτη φορά, ίσως επειδή μεγαλώνω ή/και ίσως επειδή όλο και πιο μικρές ηλικίες κάνουν απόπειρα πολιτικοποίησης, έβλεπα στις αφίσες ανθρώπους που ήξερα. Ένας έβγαινε με μια φίλη στο γυμνάσιο. Άλλους τους γνώρισα επαγγελματικά. Κάποιους τους θαυμάζω για το έργο τους, τον λόγο τους. Και κάποιους λίγους -και- για τη στάση ζωής τους.

Αυτό που θα ήθελα επιτέλους ήταν να υπήρχε μια ταύτιση ανάμεσα στο τι παρουσιάζεται δημόσια με την επαγγελματική και προσωπική ζωή. Στη βιτρίνα με το τι γίνεται όταν κλείσουν την πόρτα του σπιτιού τους. Σε αυτό που φωνάζουν στις τηλεοράσεις με αυτά που ψιθυρίζουν όταν τα φώτα σβήσουν. Του περιεχομένου του ίνμποξ τους με  το περιεχόμενο της δια ζώσης συζήτησης ή της τηλεοπτικής εκπομπής. Στο φαίνεσθαι με το είναι. Αυτού που μας πουλάνε τελοσπάντων με αυτό που εν τέλει θα αγοράσουμε.

Ναι, προτιμώ αυτούς που δεν γέμισαν την πόλη με τη μούρη τους είτε για οικολογικούς λόγους είτε γιατί όλο αυτό το ένιωθα μια εισβολή.

Ναι, προτιμώ αυτούς που δεν γέμισαν την πόλη με τη μούρη τους είτε για οικολογικούς λόγους είτε γιατί όλο αυτό το ένιωθα μια εισβολή.

Πώς σε βομβαρδίζουν με διαφημίσεις όταν ανοίγεις την τηλεόραση; 

Κάπως έτσι.

Μόνο που εγώ δεν ανοίγω πια τηλεόραση. Πήγαινα βόλτα. Πήγαινα δουλειά. Και έπρεπε με το ζόρι να δω κάποιον δέκα φορές μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.

Ένα άτομο που τώρα είναι υποψήφιο μου είχε πει κάποτε, οχι πολύ παλιά, ότι δεν έχει οποιαδήποτε πολιτικά κίνητρα  και φιλοδοξίες, δικαιολογώντας μια κίνηση που έκανε. Ίσως και να μην είχε. Ίσως και να γεννήθηκαν στην πορεία. Ναι, είναι και αυτό δικαίωμα: η αλλαγή πλεύσης.

Μα δικαιούμαι να έχω εύλογες υποψίες για αυτούς που λένε τους άλλους λύκους και μετά φέρονται σαν λύκοι ένα πρωί.

Ελπίζω στους πολιτικούς που ακόμη και να βγουν θα παραμένουν η καλύτερη αντιπολίτευση.

Η Κύπρος αν και μια νεογέννητη δημοκρατία κουβαλάει πολιτικά νοσήματα πολλών ετών χωρίς το ζύμωμα για τη διαχείρισή τους. 

Η πολιτική ανακύκλωση για δεκαετίες με τα ίδια συνθήματα ενώ όλα άλλαξαν είναι εκ φύσεως προβληματική. Γιατί τα πάντα ρει. Και πρώτα από όλα η κοινωνική ζωή , οι ανάγκες της άρα και ως απόρροια οι πολιτικοί μας στόχοι.

Μα υπάρχει μια τάση ενοχοποίησης όταν δίδεται έμφαση στο παρόν αντί στο παρελθόν ενώ πιο εύκολα μιλάνε όλοι για το άπιαστο μέλλον. Η ιστορία ναι είναι παρακαταθήκη μα όχι η πυξίδα ή έστω η μόνη πυξίδα. Καιρός να ακούσουμε ανθρώπους που να μη βασίζεται όλο τους το πολιτικό γίγνεσθαι και βιογραφικό στην παρελθοντολογία. Ψηφίστε ανθρώπους λένε. Ναι, θα ψηφίσω.

Μα αφού δεν μετράει η οριζόντια ψηφοφορία.

Οπότε ρεαλιστικά, ψηφίζω κόμμα και οφείλω να το γνωρίζω ότι αυτό κάνω.

Και στο νησί που με το πρώτο σου το γάλα σου είπαν και με ποιο κόμμα και ομάδα είσαι ...εύχομαι στην πορεία να επαναπροσδιορίσαμε ποιοι είμαστε. 

Κι ας καταλήξαμε στην ίδια απόφαση. Να είναι όμως δική μας. 

Βίωμα μας να ειναι οι πολιτικές μας πεποιθήσεις και όχι κληρονομιά.

Να μην είναι η απόφαση μας προϊόν πλάνης ή ημιμάθειας. Προσοχή σε αυτούς που ποντάρουν στην αδυναμία μας, στους φόβους μας, στον πόνο μας, στην άγνοιά σου. Σε αυτούς που ρητορούν θρέφοντας το μίσος.

Αιώνες πριν γράφτηκε από τον Ισοκράτη:

Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν. 

Το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο μ’ αυτό εκείνων που την κυβερνούν.

Την Κυριακη θα ψηφίσουμε και το ήθος μας.