Guest star*, γράφει η Μύρια Δημοσθένους 

Δεν περπατούσα πριν. Σχεδόν καθόλου. Το ημερήσιο πρόγραμμα δεν το επέτρεπε. Παντού με το αυτοκίνητο και παντού τρεχάτη. Δουλειά, σχολεία, υπεραγορά, εστιατόρια, υποχρεώσεις. Στους τέσσερις τροχούς.  

Αν καμιά φορά αποφάσιζα δε να κάνω την “υπέρβαση”, οι κινήσεις μου ήταν σχεδόν ανόητες. Ακολουθούσα τα σήματα κυκλοφορίας και τη διαδρομή που θα έκανα με το αυτοκίνητο. Δεν παρέκλινα της γνώριμης διαδρομής, απέφευγα να διασχίζω πεζή τους μονόδρομους, σάμπως και θα έπαιρνα πρόστιμο. Αν με παρακολουθούσε κάποιος από το google maps, θα λυνόταν στα γέλια. Κοιτάζοντας πίσω, απλά λειτουργούσα σαν ένα αυτοκίνητο με πόδια. 

Αυτές τις μέρες, λόγω της κατάστασης, θυμήθηκα πως είναι να περπατάς, να χαζεύεις και να χασομεράς. Βγήκα για ψώνια, για καθαρό αέρα, για βόλτες άνευ λόγου, χωρίς να βιάζομαι να πάω κάπου. Απολαμβάνοντας το δικαίωμα στη τεμπελιά. 

Η γειτονιά που με φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια είναι όμορφη. Ίσως να είναι η γειτονιά που έψαχνα στις δεκάδες μετακομίσεις μου και να μην το είχα πάρει χαμπάρι εξ αρχής. Δεν την είχα εκτιμήσει αρκετά παρά μόνο τώρα, στους τεμπέλικους περιπάτους μου, την παρακολούθησα -δεν την είδα- από το ύψος των ματιών και σε αργή κίνηση. 

Η περιοχή στην οποία διαμένω στη Λευκωσία έχει έντονα ψήγματα από τη δεκαετία του ‘60. Ήταν απ’ τις πρώτες που “άνοιξαν” τη Λευκωσία, όταν ο κόσμος βγήκε εκτός των τειχών. Η αρχιτεκτονική του τότε, συνδυασμένη με πιο πρόσφατα κτίσματα, συμπεριλαμβανομένων και των μοντέρνων, συνθέτει ένα τοπίο που δεν θα το χαρακτήριζες ομοιόμορφο παρόλα αυτά, παρουσιάζει το ενδιαφέρον του.  

Ο δρόμος όπου βρίσκεται το σπίτι μου έχει την “τύχη” να φιλοξενεί σπίτια χαμηλά. Μικρά σε τετραγωνικά, ισόγεια, με αυλές μεγάλες. Τα κάγκελα είναι βαμμένα σε διαφορετικά χρώματα, και κάποιοι νοικοκυρεμένοι γείτονες φαίνεται ότι τα έχουν φρεσκάρει πρόσφατα. Τα πλείστα απ’ αυτά, που μετρούν μία παλαιότητα, έχουν μοτίβα εξαιρετικά, που θα τα ζήλευε και το πιο μοντέρνο wallpaper της εποχής μας και μέσα στους μπλέκονται κάθε είδους φυτά και αναρριχητικά. 

Οι κήποι είναι πανέμορφοι, ζηλευτοί, κάτι που δεν είχα προσέξει έως τώρα. Πανσέδες, πετούνιες, θυμάρια, αιώνια, αγγελικές και βουκαμβίλιες, αμπαρόριζες -  κιούλι για τους τόπακες.   Η γειτονιά μου μυρίζει έντονα δυόσμο, λεμονανθούς, τα κυκλάμινα πυκνώνουν και χρωματίζουν λευκά και μαβιά τα πεζοδρόμια. 

Τα γατιά απλώνουν απολαμβάνοντας ήλιο και δεν τη ζηλεύω πλέον την εικόνα, γιατί μπορώ να το κάνω κι εγώ. Κι ας μην είμαστε μεσούσης Αυγούστου σε διακοπές.   

Καμιά φορά, όταν βγαίνουμε εκτός πόλης, για εξόρμηση σε κάποιο χωριό, λέμε για τον κόσμο που κάθεται ακόμα στις μπροστινές του βεράντες -τώρα που η μόδα είναι να εκμεταλλεύεται κάποιος τις πίσω αυλές για ιδιωτικότητα- και χαιρόμαστε. Κι όμως, μες το κέντρο της πόλης, ακόμα ο κόσμος βγάζει καρέκλες σε δημόσια θέα, χωρίς να παίζει κρυφτό με την κοινότητα που τον περιβάλλει. Αυτές τις μέρες, αν πετύχεις κάποιο απ' αυτό τον κόσμο στη βόλτα σου, θα σε χαιρετήσει. Καμιά γιαγιά μπορεί, από συνήθειο, να σε καλέσει και για τρατάρισμα. 

Είναι ωραίες οι διαδικτυακές βόλτες στα μουσεία και τις γκαλερί του κόσμου, είναι ωραίες και οι σειρές στο Netflix. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τη ζωή. Τους ανθρώπους που μένουν γύρω μας, μ’ αυτούς που έως τώρα ανταλλάζαμε βιαστικούς χαιρετισμούς και σήμερα ποθούμε να τους μιλήσουμε λίγο περισσότερο, να έρθουμε σε επαφή. Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη φύση γύρω μας, που τώρα βιώνει την αριστοκρατία των αποχρώσεών της, τις μυρωδιές που γίνονται εικόνες, και τις εικόνες που γίνονται βιώματα. 

Δεν ξέρω αν θα καταργηθεί η χειραψία, για πόσο καιρό θα πρέπει να είμαστε σε απόσταση, αν θα αναπτύξουμε τη δεξιότητα οι άνθρωποι να ανοίγουμε τις σακούλες της φρουταρίας φορώντας πλαστικά γάντια. 

Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι, το ίδιο σουρεαλιστικό και παράλογο με την συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε, είναι ότι κάποιοι από εμάς ξεχάσαμε να περπατάμε αργά, να κοιταζόμαστε και να μιλάμε με ενδιαφέρον. 

Δεν είναι η ωραιοποίηση της απομόνωσης, της αποξένωσης και του εγκλεισμού να απολαμβάνεις τους δυο πανσέδες της γειτόνισσας και το παιδάκι που μαθαίνει ποδήλατο στην γειτονιά παρακάτω. Είναι απλά μια στάση ζωής την οποία, αρκετοί από εμάς, είχαμε ξεχάσει. Μία στάση που μπορεί να σημαίνει και ανάσταση. 

Το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι ιερό. Κρίμα που έπρεπε να το βιώσουμε τόσα βίαια. 

Γίνε κι εσύ GUEST STAR στέλνοντάς μας τις σκέψεις, τη δουλειά ή δείγμα της τέχνης σου στο [email protected]