“Δεν με πειράζει ρε συ να γράφεις αρνητικά για μένα, αρκεί να γράφεις σωστά το όνομά μου”. Το quote δεν ήταν φυσικά δικό του, ανήκει στον γνωστό showman και τσιρκολάνο F. T. Barnum, όμως του άρεσε να μου το λέει συχνά, ειδικά μετά από κάθε καινούργιο θάψιμο κάποιας ανυπόφορης τηλεοπτικής του έμπνευσης στη στήλη μου στο Capuccino (παλιότερα) και στο TV Μανία. Ποτέ του όμως δεν γκρίνιαξε, δεν σήκωσε το τηλέφωνο να βρίσει, να απειλήσει, να ζητήσει από τον εκδότη να με απολύσει (σε αντίθεση με άλλους ανθρώπους των media, υπεράνω πάσης υποψίας “υπέρμαχους” της ελευθερίας της έκφρασης - ας μην το ανοίξω καλύτερα)

Ο Γιώργος Χουλιάρας που χάθηκε τόσο ξαφνικά και τόσο άδικα ύστερα από άνιση μάχη με τον καρκίνο ήταν το σπάνιο εκείνο είδος επαγγελματία που δεν έχασε ποτέ στη διάρκεια της πολυετούς καριέρας του, την ανθρωπιά του. Ούτε για ένα γαμημένο λεπτό. Πάντα επαγγελματίας, αυστηρός, ακριβοδίκαιος και τσεκουράτος, μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Έντιμος. Προσιτός. Χαμογελαστός. Πρόθυμος να βοηθήσει. 

Ζυμωμένος στα ελληνικά media, πέρασε μεταξύ άλλων από το Mega τη χρυσή εποχή του αλλά και από την ΕΡΤ, ο Γιώργος ανέλαβε το 2009 τη διεύθυνση του Mega Κύπρου που μέχρι τότε έξυνε τον πάτο του βαρελιού τελείως απαξιωμένο, χωρίς κυπριακές παραγωγές (εκτός από το δελτίο) και μόνο ελληνικό πρόγραμμα. Ο Γιώργος Χουλιάρας ως γνήσιος τηλεορασάνθρωπος (ένας από τους ελάχιστους που διέθετε η Κύπρος) εκτός από βαθιά γνώση του πανούργου και ύπολου αυτού Μέσου, είχε ένα ιδιαίτερο χάρισμα: ένστικτο. Έφτανε μια ματιά σε έναν πιλότο ή πρόσωπο και αμέσως γνώριζε εάν είχε μέλλον ή θα κοβόταν πριν κόψει βασιλόπιτα. Και έπεφτε μέσα σχεδόν πάντα. Δεν ήταν τυχαίος. Είχε γνώσεις, κριτήριο και οξυδέρκεια.

Αυτός πήρε τη Χριστιάνα Αριστοτέλους (που έφυγε κακήν κακώς από το Σίγμα μετά από ένα βραχύβιο πέρασμα στο πρωινό της Μέλανης Στέλιου) και ουσιαστικά την επέβαλε. Τη στήριξε όσο κανένας άλλος ακόμα και στα πέτρινα χρόνια του “Για Σένα” όταν έγραφε μονοψήφια και έφτασε πολλές φορές κοντά στον πάγκο του χασάπη. Όχι μόνο δεν την έκοψε αλλά την ενίσχυσε δίνοντάς της show δικής του έμπνευσης, όπως το DanSing 4 U (ή Χωριού όπως το είχα βαφτίσει και πάντα γέλαγε μ’ αυτό), το αλήστου μνήμης “Feel Fantastic Star Κύπρος” και το γλεντοκοπάδικο “Περνάμε καλά” που έχτισαν τη μενεγάκειων διαστάσεων τηλεπερσόνα που γνωρίζουμε σήμερα.

Αυτός καλλιέργησε το ειρωνικό Ι-take-no-shit-from-you attitude της Γωγούς Αλεξανδρινού και το καταγγελτικό κουνάω-το-δάχτυλο-στο-κράτος ύφος του Λουκά Φουρλά με το “Έχεις μέσον” το οποίο και απογείωσαν. Αυτός αξιοποίησε πρώτος την εργασιομανία της Κατερίνας Αγαπητού-Πασπαρτού, ενθάρρυνε τη Χριστιάνα Αρτεμίου και τον Μιχάλη Σοφοκλέους προς τη σάτιρα (Anonymous, Fakate tous) αλλά και τα solo σενάρια της πρώτης (Την τύχη μου μέσα), αυτός διέκρινε ότι υπάρχει κι άλλο ψωμί στα βιβλία της Άντρης Πολυδώρου μετά τις “Γενιές της σιωπής”. Και τόσους άλλους. 

Διέθετε επίσης ακόμα μία ικανότητα, πολύτιμη για μια low budget επιχείρηση που είναι η κυπριακή ιδιωτική τηλεόραση (πάντα σε σχέση με μεγαλύτερες αγορές): Γεννούσε ιδέες που μπορεί να μην έσκιζαν από πρωτοτυπία (από ποιότητα αφήστε το καλύτερα) αλλά έκαναν τρελά νούμερα και έφερναν ζεστό χρήμα στα ταμεία. Και το βασικότερο; Κόστιζαν περίπου όσα ξόδευε μια παραγωγή του Mega Ελλάδας για κέτερινγκ. Δεν μπορούσε ας πούμε να φέρει Κύπρο το So You Think You Can Dance λόγω κόστους; Κανένα πρόβλημα. Έκανε το Get on Stage! Προσεκτικά ώστε να μην φάει τίποτα ασφαλιστικά μέτρα αλλά με το 1/10 του budget. Δεν είχε λεφτά για το Dancing with the Stars ή το Just the 2 of Us; Σιγά μη κάτσει να σπάσει: Συνδύασε και τα δύο(!) στο DanSing Χωριού και πήγε για έξι(!) σεζόν. Ασύμφορα τα τάλεντ σόου τύπου The Voice και The X-Factor;

Δεν πειράζει, έβγαλε τα δικής του εμπνεύσεως Your Song και Like a Star. Ήθελε καθημερινό κυπριακό τηλεπαιχνίδι-γέφυρα στην απογευματινή ζώνη αλλά δεν είχε μία; Πάρε ένα “Που σου νέφκω” με σκηνικά από υλικά που σήκωσε ο παρουσιαστής Βαγγέλης Ευαγγέλου από μάντρα και τα έφτιαξε ο ίδιος (δεν σας κάνω πλάκα).

Αυτός ήταν ο Γιώργος Χουλιάρας. Ο “Χούλιο”. Διορατικός. Αποφασιστικός. Τολμηρός. Εφευρετικός. Έφτανε να πίστευε σε κάτι. Θα το έκανε και θα το στήριζε. Ακόμα κι αν δεν του έβγαινε. Τον θυμάμαι να γελάει μετά το επιφώνημα τρόμου που άφηνα όταν μου περιέγραφε κάποιο καινούργιο του project και να μου λέει “καλά καλά, θα δεις, θα σκίσει”. Και τις περισσότερες φορές είχαμε και οι δύο δίκιο. Ήταν όντως χάλια και φυσικά έσκιζε στην τηλεθέαση. 

Όταν το TV One (τότε 100% ιδιοκτησία της Αρχιεπισκοπής) τον οδήγησε στην έξοδο ήταν η μεγαλύτερη μαλακία που μπορούσε να κάνει κανάλι. Λάθος και του μετέπειτα ιδιοκτήτη, του επίσης πρόσφατα χαμένου από καρκίνο, Σωκράτη Χάσικου να μην τον φέρει πίσω όταν ανέλαβε (αν και μου είχε πει πως το σκεφτόταν σοβαρά - δεν πρόλαβε φαίνεται).

Στη σύντομη θητεία του στο Σίγμα δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα από όλα αυτά που σχεδίαζε (εννοείται πως είχε στα σκαριά κάποιες από τις καθαρά χουλιαρικές εμπνεύσεις του) καθώς τα οικονομικά του καναλιού ήταν στη χειρότερη φάση τους. Έφυγε από κει γιατί βαρέθηκε να είναι σύμβουλος προγράμματος χωρίς πρόγραμμα, για να δουλέψει πάνω σε δικά του projects, κυρίως διαδικτυακά. Τον πρόλαβε όμως ο καρκίνος και τον διέλυσε σε μόλις τέσσερις μήνες. 

Η κυπριακή τηλεόραση δεν φημίζεται για τους γνήσιους τηλεορασανθρώπους της, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και από σήμερα είναι ακόμα φτωχότερη.

Καλό ταξίδι Γιώργο. Είμαι σίγουρος πως όταν το διαβάσεις αυτό θα πεις “καλά ρε μαλάκα, έπρεπε να πεθάνω για να μου γράψεις καλά λόγια;”