Γράφει η Μαριάννα Νικολάου

Η μέρα ξεκίνησε όπως κάθε άλλη. Η Λευκωσία, σαν άλλη Σιγκαπούρη με αυτό το κυκλοφοριακό χάος που τη διακατέχει, έκανε μια απλή διαδρομή για το γραφείο να μοιάζει με διαδικασία του δημοσίου. Αργή και βασανιστική. 

Η μέρα κυλούσε σχετικά αναίμακτα, μέχρι που ένας λατρεμένος συνάδελφος με φώναξε στο γραφείο του. Και μου έδειξε την πατάτα. 

Όχι απλά μια πατάτα παιδιά. ΤΗΝ πατάτα. Αυτό το στολίδι που κοσμεί πλέον την Ξυλοφάγου. 

Εννοείται ότι εγώ η ανίδεη από θέματα αισθητικής και τέχνης, γούρλωσα τα μάτια και είπα ότι δεν γίνεται, πλάκα μας κάνουν, είναι ψέμα. Έλα όμως που δεν ήταν. 

Και εκείνη τη στιγμή, ειλικρινά φαντάστηκα τον καθηγητή τέχνης Γιώργο Γαβριήλ (παρόλο που τον άνθρωπο προσωπικά δεν τον γνωρίζω) που παρά τρίχα να σταυρώσουμε φυσικά, να το βλέπει, να γελάει θλιμμένα κουνώντας το κεφάλι του, και να κλείνει με ένα βαθύ αναστεναγμό την οθόνη του υπολογιστή του. Γιατί πόσα να αντέξει ο άνθρωπος. 

Δεν θα σταθώ καν στο γεγονός ότι αυτό το πράμα –σορυ σορυ, αυτό το υπέροχο μνημείο ήθελα να πω- κόστισε 8.000 ευρώ και πόσο παράλογο μου ακούστηκε σε αυτές τις δύσκολες εποχές να βλέπω αυτά τα χρήματα, να χρησιμοποιούνται για κάτι τέτοιο. 

Μιλάμε δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Ένα είναι σίγουρο. Αν αυτό, θεωρείται τέχνη/έργο με ουσία και νόημα/ αξιοθαύμαστο μνημείο (όπως θέλετε πείτε το), μην ακούσω ξανά τίποτα περί ορίων στην τέχνη. 

Και φυσικά κάποιοι θα ρωτήσουν έξαλλοι «Καλά βάζεις ίσα κι όμοια την πατάτα με τα αίσχη που ζωγράφισε ο Γαβριήλ;». Και θα έχουν δίκιο. 

Γιατί δεν είναι δυνατόν να βάζω στο ίδιο καζάνι το ότι ο καθηγητής με τις ζωγραφιές του μας έτριψε στα μούτρα τη ξενοφοβία μας, τη διαφθορά, την τυφλή θεοκρατία που μαστίζει αυτό το δύσμοιρο το χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος φτάνοντας σε σημείο να πνίγει τη Δημοκρατία, την αστυνομική βία, και μας έκανε να νιώσουμε άβολα, με την αθώα πατάτα της Ξυλοφάγου. 

Μια πολιτικά ορθή και καθόλου επικίνδυνη για το κράτος μορφή τέχνης.