Ο Κώστας Σιλβέστρος εντάσσεται πλέον στην κατηγορία των σκηνοθετών που κάθε νέα τους δουλειά θα πρέπει να συνοδεύεται με το -γνώριμο από τις κινηματογραφικές αφίσες και trailers- σλόγκαν “Από τον δημιουργό των επιτυχιών...” και να ακολουθούν κάποιοι τίτλοι από το δυσανάλογα τεράστιο για το νεαρό της ηλικίας του ρόστερ των επιτυχιών του. Κι αυτό γιατί έχει πλέον δημιουργήσει τη δική του σχολή, είτε πρόκειται για παιδικές παραστάσεις, είτε ενηλίκων. Μια “σχολή” (ας ληφθεί ο όρος ως δόκιμος για να μην προσβληθούν τα ιερά τέρατα του χώρου) που χαρακτηρίζεται από την μονίμως ανήσυχη και προβληματισμένη ματιά του νεαρού δημιουργού και μια ακόρεστη δίψα να ζωγραφίζει έξω απ’ τις γραμμές. Γιατί αυτό ακριβώς κάνει ο Σιλβέστρος. “Ζωγραφίζει”. Με καμβά το πάλκο, πινέλο την οξυδερκή και αιχμηρή ματιά του και χρώματα μερικούς από τους καλύτερους Κύπριους ηθοποιούς που δεν έχει ποτέ πρόβλημα να εξασφαλίζει.

Έτσι λοιπόν η “Μήδεια του Μποστ”, η παράσταση του Θεάτρου Αντίλογος που γυρίζει αυτή την περίοδο το νησί, θα έπρεπε να διαφημίζεται ως “Από τον δημιουργό του Πλούτου, του Cock και του βραβευμένου στην Κωνσταντινούπολη “Περιμένοντας τον Γκοντό” ακόμα μία παράσταση που θα συζητηθεί”. Βασικά συζητιέται ήδη. Και όχι πάντα με καλή διάθεση. Αλλά αυτό ακριβώς θέλουν οι συντελεστές της πιο ιντριγκαδόρικης παράστασης του φετινού καλοκαιριού. Να προκληθεί συζήτηση για θέματα που (κακώς) θεωρούνται ταμπού σε ένα υποτίθεται πολιτισμένο κράτος -και μέλος της ΕΕ- εν έτει 2022.

O Μποστ έπαιρνε κλασικά θεατρικά και τους άλλαζε τον αδόξαστο χρησιμοποιώντας τη διαχρονικότητά τους αλλά και την εξοικείωση του κοινού μαζί τους για να σατιρίσει ανελέητα τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας. Και μην νομίζετε πως τον απασχολούσε ιδιαίτερα η κοσμιότητα, η μαζική αποδοχή ή η πολιτική ορθότητα (αφήστε που η τελευταία δεν υπήρχε καν τότε). Στη “Μήδεια” όπου η επώνυμη ηρωίδα (ένας εκπληκτικός και γεννημένος γι’ αυτόν τον ρόλο Βαλεντίνος Κόκκινος) απειλεί κάθε τρεις και λίγο -ως running joke- ότι θα σφάξει τα κωλόπαιδα βλαστάρια της γιατί είναι στούρνοι, τεμπέληδες και κάνουν περίεργες παρέες, συνυπάρχουν επίσης ένας παιδεραστής παπάς, ο κατά συρροή μουρντάρης σύζυγος Ιάσονας και μια αμαρτωλή καλόγρια - όχι ακριβώς και η επιτομή της πολιτικής ορθότητας! 

Παρά το μακάβριο θέμα της -πώς να σπάσεις πλάκα με μια ειδεχθή παιδοκτόνο στη σκιά μάλιστα της υπόθεσης Πισπιρίγκου;- στη “Μήδεια του Μποστ” γελάς. Δεν σπαρταράς από το γέλιο αλλά πιάνεις τον εαυτό σου να εχμ.. μηδειάζει καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ακόμα και σε σκηνές που η γαμημένη πολιτική ορθότητα δεν σου το επιτρέπει (προτιμότερο να τη βάλετε στο mute μαζί με το κινητό σας). Και το κάνεις χάρη στο καυστικό κείμενο και το απολαυστικό ρόστερ ηθοποιών (Κωνσταντίνος Ανδρονίκου, Βαλεντίνος Κόκκινος, Κλείτος Κωμοδίκης, Χριστίνα Κωνσταντίνου, Βασίλης Παφίτης, Ελένη Σιδερά, Χριστίνα Χριστόφια) που απογειώνουν κάθε μικρό ή μεγαλύτερο ρόλο (οι άντρες υποδύονται τους γυναικείους ρόλους και οι γυναίκες τους ανδρικούς), τα δίνουν όλα με κάθε μέσο που διαθέτουν (από φωνή και κίνηση μέχρι εκφράσεις προσώπου) και εκπέμπουν μια απίστευτη και μοναδική ενέργεια που μεταδίδεται στους θεατές γρηγορότερα κι απ’ την Covid. 

Κι αφού γελάσεις και χαλαρώσεις, έρχεται το πικρό, αδυσώπητο και αυτογνωστικό φινάλε να σου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια και να σου θυμίσει ότι αυτό που ήταν για σένα μιάμιση ώρα διασκέδασης για κάποιους συνανθρώπους μας αποτελεί μια ζοφερή καθημερινότητα. Και κλείνει με μία σιωπηρή αφιέρωση που θα φέρεις -σε όσους γνωρίζουν- δάκρυα στα μάτια.

Αστεία, ευφάνταστη, ξεσηκωτική αλλά και καίρια, προκλητική και δυστυχώς πάντα επίκαιρη η “Μήδεια του Μποστ” είναι μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσεις. Και είναι θετικό το ότι πολλές απ’ τις προσεχείς παραστάσεις της Λευκωσίας είναι sold out (βιαστείτε) αλλά και το ότι περιοδεύει και εκτός πρωτεύουσας. Αρκεί να μείνουν μακριά απ’ τη Σωτήρα....

Πληροφορίες για ημερομηνίες και εισιτήρια στη Sold Out Tickets