Η Τόχνη έχει όνομα συνυφασμένο με τη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου αλλά για μια σεβαστή μερίδα του πληθυσμού είναι απλά γνωστή για γουίκεντ στα πετρόχτιστα. Το γραφικό αυτό χωριό της Λάρνακας πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος κατά τη διάρκεια της εισβολής αλλά προφανώς χύθηκε λάθος αίμα, γιατί αντί να μνημονεύεται στις επετείους χώνεται όλο και πιο βαθιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. 

Στις 14 Αυγούστου 1974 κι ενώ μαίνονταν η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ένοπλοι της ΕΟΚΑ Β’ αντί να πάνε να πολεμήσουν τον πραγματικό εχθρό που έκαιγε, βίαζε και σκότωνε στο διάβα του προς την Αμμόχωστο, έκαναν αυτό που κάνουν όλα τα ψυχωτικά, θρασύδειλα καθάρματα όταν σκουραίνουν τα πράγματα: Μάζεψαν 84 Τουρκοκύπριους (78 από την Τόχνη και άλλοι έξι από το Ζύγι και άλλες περιοχές) όλοι τους άντρες, άοπλοι και πολλοί ανήλικοι άνω των 13 ετών) και τους μετέφεραν σε τοποθεσία κοντά στην Παλώδια όπου τους γάζωσαν με πολυβόλα κι ακολούθως έδωσαν και τη χαριστική βολή σε όποιον ζούσε ακόμα ώστε να σιγουρευτούν ότι δεν θα επιβίωνε ψυχή να μιλήσει για τα εγκλήματά τους (τελικά γλίτωσε ο 19χρονος Σουάτ Καφατάρ, ο μοναδικός επιζών της σφαγής). Η Τόχνη έχει επίσης έναν Ε/κ αγνοούμενο από την εισβολή του ‘74, τον Μηνά Αντωνίου.

Και μαντέψτε για ποιον έχει ανεγερθεί μνημείο!

Το κοινοτικό πάρκο Αθλοπαιδιών Τόχνης «Αγνοουμένου Μηνά Αντωνίου» εγκαινιάστηκε την περασμένη Παρασκευή από το ανερχόμενο αστέρι της alt-right μπογδανοτραμπικής ρητορικής ΥΠΕΣ Νίκο Νουρή.

Μάλιστα τοποθετήθηκε και αυτή η πλακέτα όπου, στο κλασικό κυπριακό αρχοντοχωριάτικο στιλ, το τμήμα με τα ονόματα των τιμώντων είναι μεγαλύτερο από του τιμώμενου! 

Κανείς φυσικά δεν λέει ότι δεν πρέπει ο αγνοούμενος Μηνάς Αντωνίου να έχει το μνημείο του. Και ένα, και δέκα αξίζουν του ανθρώπου. Θύμα κι αυτός της βαρβαρότητας ενός πολέμου που δεν βγάζει μέχρι σήμερα το παραμικρό νόημα και μπορούσε να είχε αποφευχθεί χίλιες φορές. Κάθε ζωή χαμένη σε πόλεμο είναι μια ζωή που πάει στράφι. Είναι μια τραγωδία όσο κι αν θέλουμε να την ωραιοποιήσουμε μέσω της ηρωοποίησης, η ανάγκη μας να βγάλουμε κάτι όμορφο μέσα από την ασχήμια. 

Όμως στ’ αλήθεια τώρα, 46 χρόνια τώρα οι 80 συγχωριανοί σας που σφαγιάστηκαν εν ψυχρώ από ψυχωτικούς μακελάρηδες όμοιους σε μένος, απάθεια και δίψα για αίμα με τους Αττίλες, δεν άξιζαν ένα μνημείο, ένα μικρό γλυπτό στη γωνιά ενός πάρκου, μία πλακέτα που να αναφέρει το έγκλημα, με μία υποψία έστω καταδίκης και μεταμέλειας; Και ξαφνικά μετά από τόσα χρόνια κρίνεις ότι ο μόνος που αξίζει μνημείο -ολόκληρο πάρκο βασικά- στο όνομά του είναι ο μοναδικός Ελληνοκύπριος αγνοούμενος; Τη στιγμή που το χωριό σας μετράει σχεδόν 80 νεκρούς από τη σκοτεινή εκείνη περίοδο; 

Σήμερα αν τολμήσει κάποιος να αναφέρει μόνο την Τόχνη, την Αλόα, τη Μαράθα, τον Σανταλάρη η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση είναι να χαρακτηριστεί “ΑΚΕΛικός” και μετά φυσικά προδότης, τουρκοπροσκυνημένος και ότι ξεχνά τις μας έκαναν οι Τούρκοι. Λες και οι βιασμοί και οι σφαγές αμάχων (ανάμεσά τους και μωρά) δικαιολογούνται ανάλογα με την εθνικότητα ή η καταδίκη της είναι προνόμιο συγκεκριμένης ιδεολογίας. Είναι πάνω απ’ όλα ανθρώπινο καθήκον. Να μνημονεύεις εξίσου την Τόχνη ή την Μαράθα με το Παλαίκυθρο (όπου δύο οικογένειες Ε/κ ξεκληρίστηκαν από Τ/κ ενόπλους στις 17 Αυγούστου 1974) και να καταδικάζεις ΚΑΘΕ έγκλημα ένθεν κι ένθεν που συγκαλύφθηκε κι έμεινε ατιμώρητο. 

Φυσικά και γνωρίζουμε γιατί δεν υπάρχει μνημείο για τα θύματα της Τόχνης, εκτός του προφανούς, ότι δηλαδή ήταν Τουρκοκύπριοι συνεπώς η ζωή τους ήταν μικρότερης αξίας. Επειδή αν όχι οι δολοφόνοι τους, σίγουρα αυτοί που τους συνέλαβαν και παρέδωσαν στους σφαγείς τους ζουν ακόμα ή οι συγγενείς τους και αποτελούν κομμάτι του κοινωνικού ιστού του χωριού. Και εννοείται πως θα νιώθουν υπερήφανοι για την πράξη τους. “Ήρωες” όπως έχει διαστρεβλωθεί ο όρος στο νησί που υποθάλπει βιαστές και φονιάδες. Πολλοί άλλωστε από τους δράστες των ειδεχθέστερων εγκλημάτων πολέμου στο νησί, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, κομπιάζουν ελεύθερα για τα κατορθώματά τους στα καφενεία, υπαρκτά και διαδικτυακά. Τα ίδια σκατά είναι όλοι τους, είτε μιλούν ελληνικά είτε τούρκικα, είτε στον Θεό πιστεύουν είτε στον Αλλάχ, στο όνομά Του άλλωστε καίνε, βιάζουν και σφάζουν. 

Ενώ άλλες χώρες σταδιακά αποκαλύπτουν, αποδέχονται και εκφράζουν μεταμέλεια για σκοτεινές πτυχές της ιστορίας τους (ΗΠΑ για τη σφαγή των μαύρων της Τούλσα το 1921, Ρωσία για τη μαζική εκτέλεση 22.000 Πολωνών αξιωματικών στο Κατίν από τους Σοβιετικούς το 1940, Βρετανία για τη “χαμένη γενιά” των Αυστραλών αβοριγίνων, μέχρι και η Ιαπωνία άρχισε τα τελευταία χρόνια να αναγνωρίζει, έστω με μισή καρδιά, τη σφαγή του Νανκίνγκ το 1937-8) εμείς εδώ δεν μπορούμε καν να ψελλίσουμε τοπωνύμια όπως Τόχνη και Σανταλάρης χωρίς να συνοδεύονται από δέκα ανάθεμα στους Τούρκους και αντίστοιχες ισορροπιστικές  αναφορές στα δικά τους εγκλήματα, αλλιώς είσαι προδότης, μειοδότης, κομμουνιστοσυμμορίτης ρίψασπις ανθέλληνας που θέλεις το κακό της πατρίδας, άσχετα εάν όσοι έχουν αυτούς τους χαρακτηρισμούς στην άκρη της γλώσσας τους συνήθως ασπάζονται ιδεολογίες που αποδείχτηκαν διαχρονικά καταστροφικές για τον τόπο. 

Είναι αυτή η μονόπλευρη ανάγνωση της Ιστορίας, το επίσημο εθνικό αφήγημα που μας κατέστρεψε και θα συνεχίσει να το κάνει όσο φυσικά το αφήνουμε.