Είναι η νέα Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και στην ομιλία που έδωσε μετά την ιστορική εκλογή της ως η πρώτη γυναίκα Αντιπρόεδρος, συγκίνησε λέγοντας αυτό που όλοι περιμέναμε ν’ ακούσουμε: «Μπορεί να είμαι η πρώτη αλλά δεν θα είμαι η τελευταία. Γιατί κάθε μικρό κορίτσι βλέπει ότι η χώρα αυτή, είναι χώρα ευκαιριών, ανεξάρτητα από την καταγωγή σου».  

Στον απόηχο της τετραετίας ενός προέδρου που βαθμολογούσε τις γυναίκες από το 1 μέχρι το 10 με κριτήριο την εξωτερική τους εμφάνιση, η Κάμαλα Χάρις μας ήρθε σαν η ανακουφιστική είδηση των ημερών. Η κόρη μιας Ινδής γιατρού που μετανάστευσε στις ΗΠΑ κατάφερνοντας να σπουδάσει και να ξεπεράσει κάθε είδους αντιξοότητα για να μεγαλώσει τις δύο τις κόρες, έστρωσε τον δρόμο για όλες τις πρωτιές που κατέκτησε στην μετέπειτα ζωή της. Πρώτη γυναίκα εισαγγελέας στο San Fransisco, πρώτη γυναίκα γενική εισαγγελέας στην Καλιφόρνια, η πρώτη Ινδο-Αμερικανίδα που μπήκε στη Γερουσία και τώρα, η πρώτη γυναίκα Αντιπρόεδρος στην ιστορία της Αμερικής.

Η Αμερική είναι η χώρα που η πλειονότητα του υπόλοιπου πλανήτη λατρεύει να μισεί κι αυτό γιατί μπορεί δικαίως να της καταλογίσει πολλά, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με την διάψευση του περιβόητου αμερικανικού ονείρου. Κι όμως, χαζεύοντας τα βίντεο μιας ολόκληρης ηπείρου να ξεσπάει σε πανηγυρισμούς με πηγαία ευφορία μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, ή παρακολουθώντας την Κάμαλα να συγκινεί εκατοντάδες χιλιάδες κοριτσάκια όχι μόνο στη χώρα της αλλά και σε όλο τον κόσμο, θυμάμαι ξανά γιατί ακόμα και μέσα σε όλα της τα κακά, η Αμερική είναι μια χώρα που συνεχίζει να μαγεύει γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξυμνεί τον ιδεαλισμό.  

Σε μια συνέντευξη του ο Πασολίνι είναι στην Νέα Υόρκη για πρώτη φορά και εξιστορεί τις εντυπώσεις του λέγοντας ότι οι Αμερικανοί ζουν “πάντα στο όνειρο και πρέπει να εξιδανικεύσουν τα πάντα. Η αληθινή επαναστατική στιγμή ολόκληρης της γης δεν είναι στην Κίνα, δεν είναι στη Ρωσία: είναι στην Αμερική”. Κι αν μέσα από αυτό το πρίσμα προσπαθήσουμε να χαρακτηρίσουμε την ‘επαναστατική’ αυτή ‘στιγμή’ με σημερινούς όρους, μου φαίνεται πως έχει γίνει η αρχή της μ’ ένα γνώριμο γδούπο: αυτόν της θρυματισμένης επιφάνειας ενός γυάλινου ταβανιού.