Μείνε σπίτι γιατί θα μας πεθάνεις. Το καταλαβαίνεις;

Μείνε σπίτι γιατί θα μας πεθάνεις. Το καταλαβαίνεις;

Δεν θα αναφερθώ καν στον αριθμό των κρουσμάτων που ολοένα και αυξάνεται, όπως και οι εξορμήσεις μας

Κεντρική φωτογραφία από Υπουργό Υγείας, Κωνσταντίνο Ιωάννου

Δεν έχω σκοπό να μακρηγορήσω, δεν έχω σκοπό να υπεραναλύσω. Δεν είχα καν σκοπό να γράψω. Βλέπω όμως ότι το #μένω σπίτι, δεν σου λέει και πολλά, ούτε τις εκκλήσεις της κυβέρνησης λαμβάνεις σοβαρά υπόψιν. 

Δεν σε νοιάζει που η Ιταλία δίπλα μας έχει πληγεί και τους νεκρούς πλέον μαζεύουν στρατιωτικά οχήματα. 

Δεν σε αγγίζουν οι προσωπικές μαρτυρίες νοσηλευτών και ιατρών που παλεύουν πλέον συνεχώς και χωρίς διάλειμμα με την αυπνία, την εξάντληση λόγω εξαντλητικών ωραρίων, που νοσούν και οι ίδιοι, που παλεύουν με το θάνατο -όχι επί ίσοις όροις-, για να σώσουν όσους περισσότερους συνανθρώπους μπορούν. 

Δεν σε ενδιαφέρει που εγώ και το παιδί μου κάτσαμε μέσα και σαν εμάς χιλιάδες άλλες οικογένειες, για να δώσουμε όλοι μία ανάσα στην ελπίδα για επιστροφή όσο το συντομότερο γίνεται, στην πραγματική μας καθημερινότητα. Εκείνη που βαριόμασταν αμέτρητες φορές αλλά και εκείνη που μας πρόσφερε ασφάλεια, την οποία για να εκτιμήσουμε, χρειάστηκε ένας covid-19. 

Κι επειδή, κάποιοι, τίποτε από όλα αυτά δεν υπολογίζουν, ούτε αντιλαμβάνονται τι θα πει «ευπαθείς ομάδες», θα τα πω απλά τα πράγματα. 

Ξέρεις τι θα πει να είσαι καρκινοπαθής, να πονάς αφόρητα και να πρέπει να μένεις μέσα σε ένα κρεβάτι για εβδομάδες, μήνες ολόκληρους; Να μην μπορείς όχι να πας μία βόλτα, αλλά ούτε από το υπνοδωμάτιο στο σαλόνι; Εάν όχι, δεν ξέρεις πραγματικά τι θα πει καθήλωση και περιορισμός.


ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Ο θεούλης Παναγιώτης ντύθηκε Αβέρωφ και σπάει το ίντερνετ


Ξέρεις πώς είναι να ρωτάς τη μάνα σου, πού θα ήθελε να πάει μόλις με το καλό γίνει καλύτερα και αυτή να σου απαντάει «Δεν ξέρω αγάπη μου. Αυτό που θέλω είναι να μπορέσω να σηκωθώ, να μαγειρέψω ξανά και να φάμε όλοι μαζί σαν οικογένεια.»; Ξέρεις πως είναι να μην καταφέρνει τελικά να μαγειρέψει ποτέ ξανά; Εάν όχι, δεν γνωρίζεις τι πάει να πει εγκλωβισμός. Εγκλωβισμός όχι στο ωραίο σου το σπίτι, με τους αγαπημένους σου και τις ανέσεις σου. Εγκλωβισμός μέσα στο ίδιο σου το σώμα που σε προδίδει.

Ξέρεις πώς είναι εν τέλει ο άνθρωπος που πάσχει από καρκίνο του πνεύμονα, να πρέπει να βρίσκεται ξαπλωμένος μέρα – νύχτα σε μία νοσοκομειακή κλίνη υποστηριζόμενος από αναπνευστήρα διότι αλλιώς το οξυγόνο του, στερεύει; 

Φαντάσου τώρα, εσύ που τρέχεις στο κάβο γκρέκο για να πάρεις τον καθαρό αέρα σου και να αναπνεύσεις οξυγόνο, ότι αύριο θα στερήσεις τον αναπνευστήρα από εκείνον τον συνάνθρωπο σου που υποφέρει, όχι επειδή ήταν επιλογή του. Η δική σου ασυνειδησία, θα στερήσει πιθανόν σε εκείνον και άλλους δεκάδες, την ευκαιρία στην επιβίωση. Και ας έδινε μάχη τόσους μήνες προηγουμένως.

Ξέρεις πως είναι να αναγκάζεσαι να κάνεις βιντεοκλήσεις με τους γονείς σου που πάσχουν από  σοβαρά προβλήματα υγείας, για να νιώσουν πώς είσαι εκεί γι΄ αυτούς; Να μην έχουν κανένα δικό τους δίπλα τους επειδή απαγορεύτηκαν οι επισκέψεις σε νοσοκομεία και κλινικές; Μόνοι τους, με συντροφιά τον πόνο τους σωματικό και ψυχικό. Να χάνουν ακόμη και τη δύναμη ή θέληση να συνεχίσουν να το παλεύουν, διότι «τι ζωή είναι αυτή»; Αυτό θα πει μοναξιά. Όχι εκείνο που περνάς εσύ βλέποντας Netflix και απολαμβάνοντας το κρασάκι σου.

Ξέρεις πώς είναι να πηγαίνεις έξω από το πατρικό σου για να τους δεις και να σε δουν μέσα από ένα κλειστό παράθυρο; Ένα παράθυρο έξω από το οποίο, αργά το βράδυ, τα πιτσιρίκια της γειτονιάς που οι γονείς τους δεν μπορούν να τους μεταδώσουν το μήνυμα που πρέπει ή δεν έχουν τη δυνατότητα να τα «κουμαντάρουν», θα ρίχνουν κροτίδες. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν άλλωστε να κολλήσουν κορωνοϊό; Μα και να συμβεί αυτό, δεν είναι ανάμεσα στις ευπαθείς ομάδες, ούτε η μάνα και ο πατέρας τους πάσχουν από κάτι άλλο πέραν της ασυνειδησίας.

Ξέρεις όμως αγαπητέ μου, ποιες είναι οι ευπαθείς ομάδες; Καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς, νεφροπαθείς…όχι μόνο ηλικιωμένοι που με απάθεια μπορεί να αντιμετωπίζεις αφού θεωρείς ότι «έφαγαν τα ψωμιά τους». 

Είναι και άνθρωποι που έχουν μικρά μωρά, που τους έχουν ανάγκη. Που εσύ ή ο οποιοσδήποτε, δεν έχει το δικαίωμα να τα αφήσει ορφανά επειδή βαρέθηκες στο σπίτι ή επειδή θα κόψεις και καμία κουβέντα με 3-4 γνωστούς έξω από το φούρνο που θα πας για ψωμί και γάλα, επειδή… έτσι. Και τι έγινε;

Μείνε σπίτι! Τι δεν καταλαβαίνεις;

Loader