Η καλύτερη προσέγγιση ενός άρθρου για τον Μπρούνο, του σκύλου-μασκότ μιας μονάδας της Εθνικής Φρουράς στο Κάβο Γκρέκο που κακοποιήθηκε από υπαλλήλους του Δήμου Αγίας Νάπας που πήγαν να τον μαζέψουν, είναι ένα πύρινο κατηγορώ για την αποτρόπαια αυτή πράξη βαρβαρότητας σε βάρος ενός ανυπεράσπιστου ζώου, διανθισμένου με τα γνωστά της “σκατόρατσας”, των “δίποδων” και του χιλιοειπωμένου γκαντικού quote “ο πολιτισμός μας φαίνεται από τη συμπεριφορά μας στα ζώα” (τεχνικά ο Γκάντι είπε “το μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός έθνους μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που μεταχειρίζεται τα ζώα” αλλά το point είναι πάνω κάτω το ίδιο). Κι αν στήσω και καμιά δημόσια ιντερνετική κρεμάλα για τους υπαλλήλους του Δήμου που κακομεταχειρίστηκαν το ζώο ή και για τον ίδιο τον Δήμαρχο που βγήκε μετά να τους ξεπλύνει με μια ανόητη ανακοίνωση παρουσιάζοντας -παραπλανητικά και ψευδώς, τον Μπρούνο ούτε λίγο ούτε πολύ σαν τον λυσσασμένο Cujo του Stephen King, ακόμα καλύτερα - το άρθρο εγγυημένα θα εκτοξευτεί σε views και shares, οι αναγνώστες θα τονώσουν το φιλοζωικό τους αίσθημα (και μερικά πρωτόγονα ένστικτα στην πορεία) και ο γράφων ίσως ρεφάρει λίγο τη δυσαρέσκεια από τον αρνητικό σχολιασμό της (άστοχης) lifestyle φωτογράφισης της δρος Ζωής Πανά εν μέσω φονικής πανδημίας. Win win για όλους.

Με ξέρετε όμως καλύτερα απ’ αυτό, έτσι δεν είναι;

Η υπόθεση του Μπρούνο, όντως αποκάλυψε πολλές παθογένειες της κοινωνίας μας πέρα από την προφανή που έχει να κάνει γενικότερα με την σκατένια συμπεριφορά μας στα ζώα (α, κι όταν λέμε “ζώα” εννοούμε μόνο της συντροφιάς στα οποία φαίνονται να εξαντλούνται τα φιλοζωϊκά αισθήματα των περισσοτέρων γιατί όλα τ’ άλλα είναι fair game, κανονικά και με τον νόμο, χωρίς να ανοίγει ρουθούνι). Όμως στο παρόν θα σταθώ στην ευαισθητοποίηση του απλού κόσμου και την “ευαισθητοποίηση” των Αρχών. 

Ας ξεκινήσουμε την ευαισθητοποίηση των φιλοζωϊκών οργανώσεων, των καταφυγίων, των απλών πολιτών. Αυτή χωρίς τα εισαγωγικά γιατί είναι η μόνη σταθερή αξία όλα αυτά τα χρόνια, πολύ πριν τα σόσιαλ κάνουν τη δουλειά ευκολότερη με το name and shame. Απλοί πολίτες τράβηξαν το βίντεο της ντροπής που δείχνει τους υπαλλήλους του Δήμου να κακοποιούν βάναυσα το ζώο καθώς το ακινητοποιούν (μάλιστα ακούγονται και ιαχές που προτρέπουν να “τιμωρηθεί” και να “θανατωθεί” λες και πρόκειται για συλληφθέντα serial killer που προσέρχεται στο δικαστήριο) και το ανέβασαν στο ίντερνετ και το κυκλοφόρησαν μέχρι που έγινε viral. Άλλωστε αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να αλλάξει ή διορθωθεί κάτι στο νησί μας. Κράξιμο στο Facebook. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν οι αρμόδιοι και μόνο έτσι γίνεται η δουλειά. Χρόνια τώρα. Τι κι αν το φαινόμενο φλερτάρει επικίνδυνα με την αρένα και τον δημόσιο κανιβαλισμό; Αποτελεί, προς το παρόν τουλάχιστον, τη μοναδική μας άμυνα απέναντι στην αναλγησία του κράτους κι ας καίγονται ενίοτε και μερικά χλωρά. 

Στον αντίποδα η “ευαισθητοποίηση” των Αρχών. Σχεδόν πάντα κατόπιν εορτής, σχεδόν πάντα ΜΟΝΟ για το περιστατικό που δημοσιοποιείται και σχεδόν πάντα ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΗ με την αντίστοιχη σε ανάλογες υποθέσεις που αφορούν ανθρώπους. Γράφει ο “Φιλελεύθερος”: 

“Ασχέτως με το τι πιστεύουν στον Δήμο της Αγίας Νάπας, η Αστυνομική Διεύθυνση Αμμοχώστου διεξάγει έρευνες αυτεπάγγελτα για την υπόθεση, ενώ σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες μας, ενδιαφέρον επέδειξε και ο ίδιος ο Αρχηγός Αστυνομίας, ενώ τεκμήριο των ερευνών για τον Μπρούνο, για την Αστυνομία, αποτελεί το ίδιο το βίντεο που δημοσιοποιήθηκε”. 

Το πιάσατε; Αυτεπάγγελτα! Δεν χρειάζεται καν καταγγελία. Γιατί όταν οι καταγγελίες έπεφταν βροχή για την κόλαση που ζούσε ο Στυλιανός, είτε αδιαφορούσαν, είτε τον έστελναν πίσω στο κολαστήριο για να περάσει μια μέρα τη θηλιά στον λαιμό του για να γλιτώσει μια και καλή. Γιατί όταν οι καταγγελίες έπεφταν βροχή για τις εξαφανίσεις των θυμάτων του Μεταξά, οι αστυνομικοί ανασήκωναν αδιάφορα τους ώμους και έλεγαν “επήαν στα κατεχόμενα όπως κάμνουν τούτες ούλες”. Γιατί όταν υπάρχαν δεκάδες βίντεο από την εγκληματική χρήση βίας εκ μέρους της αστυνομίας στην πορεία της 13ης Φεβρουαρίου στη Λευκωσία, βίντεο με ξύλο, ανοιγμένα κεφάλια, ματωμένα πρόσωπα και τον Αίαντα να χτυπάει με μανία την Αναστασία, η Αστυνομία έλεγε πως δεν αποτελούν τεκμήρια ή απόδειξη κι ότι θα κάνει δική της έρευνα (απ’ την οποία φυσικά βγήκε πεντακάθαρη).

Από κοντά και η Υπουργός Δικαιοσύνης Έμιλυ Γιολίτη, γνωστή άλλωστε για την ευαισθησία που δείχνει προς κάθε τι τραυματισμένο, ειδικά αν πρόκειται για το εγώ της: Η Αστυνομία -όπως δήλωσε- θα καταχωρήσει την υπόθεση στο Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου ενώ στη συνέχεια εξέδωσε ιατρικό ανακοινωθέν για τον Μπρούνο (“ο σκύλος εξετάστηκε από κυβερνητικό κτηνίατρο, είναι καλά και βρίσκεται σε χώρο φιλοξενίας του Δήμου Αγίας Νάπας») ενώ συγκάλεσε και σύσκεψη με τα υπουργεία Γεωργίας και Εσωτερικών, τις Κτηνιατρικές Υπηρεσίες, τον Αρχηγό Αστυνομίας και τον Διευθυντή της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αμμοχώστου “με στόχο τον γενικότερο συντονισμό όλων των αρμόδιων Αρχών και Υπηρεσιών, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα κακομεταχείρισης των ζώων”. Θυμάστε να έγινε μια τόσο μεγάλη κινητοποίηση για τον Στυλιανό, τα θύματα του Μεταξά ή τις γυναικοκτονίες γενικότερα; Δεκτό ότι δεν συνέβησαν επί υπουργίας Γιολίτη όμως επί των ημερών της υπήρξαν εξελίξεις όπως τα καταδικαστικά πορίσματα (που πιθανότατα θα καταλήξουν κι αυτά στα σκουπίδια).

Για να σας προλάβω (γιατί έχουμε κι αυτούς που είτε δεν διαβάζουν πέρα απ’ τον τίτλο, είτε ξεψαχνίζουν το κείμενο να βρουν τι κοντά-στον-γαμημένο-νου παρέλειψες για να σου το χτυπήσουν) εννοείται πως το ένα δεν αποκλείει το άλλο κι ότι καλώς έπραξε η Αστυνομία τα δέοντα στην υπόθεση του Μπρούνο κι ευχόμαστε να κάνει το ίδιο πάντα σε παρόμοιες υποθέσεις. Όμως δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη η δυσαναλογία του ζήλου που επέδειξαν οι Αρχές σε μια υπόθεση-ευκολάκι που θα ανεβάσει τις μετοχές μας και θα βελτιώσει το καταρρακωμένο προφίλ μας, σε σχέση με τις υποθέσεις που εμπλέκονται actually άνθρωποι (και δη ευπαθείς ομάδες) που είθισται να απαιτούν περισσότερη δουλειά, κατάρτιση, ενσυναίσθηση, άριστη γνώση και κατάλληλη νοοτροπία. Αφήστε που οι τελευταίες σχεδόν πάντα εμπεριέχουν πολιτική ή κοινωνική τοποθέτηση και είναι εκτός από μπελάς και χωρίς κέρδος κέρατα. Δεν ψέγουμε την Αστυνομία επειδή κάνει τη ρημάδα της δουλειά της αλλά προφανώς γιατί δεν την κάνει (ή τουλάχιστον δεν επιδεικνύει τον ίδιο ζήλο) για όλους το ίδιο. Άντρες και γυναίκες. Μικρούς και μεγάλους. Λευκούς και μαύρους. Δίποδους και τετράποδους. Αλλά βλέπετε, όλοι αγαπούν ένα κακοποιημένο ζώο και βλέπουν ως ήρωες τους σωτήρες του και τους δράστες περίπου σαν Χίτλερ ενώ για τα ανθρώπινα θύματα μπαίνει πάντα μπροστά η αμφιβολία του “δε μπορεί, κάτι θα έκανε” που εμποδίζει την καθολική, χωρίς αστερίσκους, καταδίκη της πράξης. 

Γιατί όπως τα βλέπω αν ο Στυλιανός είχε τέσσερα πόδια και ουρά που θα την κουνούσε χαρούμενα στους αστυνομικούς, πιθανότατα τώρα να ήταν ζωντανός