Του Πάρι Δημητριάδη 

Τελικά, το πλούσιο ζωϊκό βασίλειο μπορεί να αποτελέσει απολαυστική και ενίοτε αρκετά διαφωτιστική έμπνευση για τα τεκταινόμενα που συμβαίνουν γύρω μας.

Μία από τις αγαπημένες μου φράσεις, για παράδειγμα, είναι το «διυλίζω τον κώνωπα και καταπίνω την κάμηλο». Mία τέλεια φράση που φυσικά σημαίνει το να επιμένω σ’ ένα ασήμαντο ζήτημα και να το αναλύω με σχολαστικότητα αγνοώντας το σημαντικό.

Μία φράση που δεν θα μπορούσε παρά να ταιριάξει γάντι, στην αστεία, υποκριτική αλλά κυρίως αστεία αντίδραση που παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες να φανερώνεται από ανθρώπους που συμπεριφέρονται σαν στρουθοκάμηλοι, αγνοώντας επιδεικτικά τον ελέφαντα στο δωμάτιο, για να κάνω χρήση δύο ακόμη παραδειγμάτων από το αγαπημένο ζωϊκό βασίλειο.

This is Cyprus

Αναφέρομαι βεβαίως στο πρόσφατο φιάσκο με την ατάκα «κυβέρνηση στον νότο» ή «του νότου», -ουδεμία διαφορά δεν έχει- που αναφέρθηκε σ’ ένα καυστικό ποστ του κινήματος «Ως Δαμέ» και που εκλήφθηκε και επικρίθηκε ως «το νερό που χύνεται στον μύλο της διχοτόμησης».

Λολ! Έχεις δηλαδή χιλιάδες επαναπροσεγγιστές πολίτες που πλημμυρίζουν τους δρόμους της Λευκωσίας για να διαδηλώσουν με πάθος και με δικοινοτικά συνθήματα εναντίον της διχοτόμησης και υπερ της επανένωσης (βλεπε ελέφαντας στο δωμάτιο) και... πώς αντιδράς; Tους χαρακτηρίζεις... διχοτομιστές, για ένα καυστικό ποστ στο Facebook, που δεν ερμηνεύτηκε καν σωστά! (βλέπε στρουθοκάμηλος).

Σουρεάλ; Φουλ! Υποκριτικό; Εντελώς! Aκόμα μιά κίνηση πανικού και υποκρισίας από την κυβέρνηση που παραπέμπει σε αποσιώπηση, αποπροσανατολισμό και αυταρχισμό; Ε, μάλλον ναι.

Η όλη φάση θυμίζει τόσο πολύ... "This is Cyprus" (Αλ Τζαζίρα style).

Μιλάμε στο μεταξύ για πρωτοφανείς σε αριθμό και παλμό διαδηλώσεις, που να υπενθυμίσουμε πως στην Κύπρο δεν γίνονται σχεδόν ποτέ. 

Mιλάμε επίσης για διαδηλώσεις όπου τα πανό ήταν γραμμένα τόσο στα ελληνικά όσο και στα τούρκικα και αναφέρθηκαν εξόφθαλμα στην ανάγκη για ειρηνική κουλτούρα και συνύπαρξη. Για διαδηλωτές που φώναξαν κυριολεκτικά στον δρόμο για μια κοινωνία και μία πολιτεία χωρίς διαχωριστικές γραμμές και χωρίς συρματοπλέγματα.

Και εξηγούμαι και για τους λιγότερο από τους πολύ στρουθοκάμηλους: Αν η επίμαχη φράση για «την κυβέρνηση στον νότο ή του νότου» συμπεριλαμβανόταν σε επίσημο κείμενο του Υπουργείου Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπου οι εκεί διπλωμάτες οφείλουν και πολύ σωστά κάνουν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στις διατυπώσεις τους, οι αντιδράσεις τότε θα δικαιολογούνταν.

Αν η συγκεκριμένη διατύπωση γινόταν επιπλέον από high-profile πολιτικά πρόσωπα, που έχουν θεσμική ευθύνη απέναντι στο πώς και στο πότε τοποθετούνται, επίσης οι αντιδράσεις θα δικαιολογούνταν.

Όταν όμως από.... ολοοοόκληρο το φάσμα των, είτε θεσμικά είτε εξωθεσμικά, ενεργών πολιτών, αποκαλείς ως διχοτομιστές τους... ως δαμίτες και τις ως δαμίτισσες που βγήκαν στους δρόμους αγανακτισμένοι επειδή ΔΕΝ θέλουν τη διχοτόμηση, τότε απλώς γελούν και τα παρδαλά κατσίκια.

Αν αυτό δεν είναι στρουθοκαμηλισμός, τότε τι είναι;

Is this also Cyprus?

Αντιλαμβάνομαι την αποστροφή ανθρώπων που δεν θέλουν να ταυτιστούν με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Προσωπικά, ούτε εγώ αντιπροσωπεύομαι από μπουλούκια μαυροντυμένων αντρών που είναι πρόθυμοι να ασκήσουν χουλιγκανικού τύπου βία, από όποια «θύρα» κι αν προέρχονται. Πράγμα ωστόσο που στα ποδοσφαιρικά γήπεδα είναι που είδαμε να συμβαίνει κατ' επανάληψη, και όχι στις πρόσφατες, ειρηνικές κινητοποιήσεις του «Ως Δαμέ». Βλέπω επιπλέον, αν και δεν δικαιολογώ, τον δισταγμό των ανθρώπων που κωλύονται να λειτουργήσουν μακριά από κομματικές ντιρεκτίβες. H χρησιμότητα όμως της συμμετοχής και της μη αποχής στις εκλογές δεν αναιρεί και ούτε ακυρώνει τη σημασία της όποιας εξωθεσμικής δράσης στον δρόμο.

Εάν επομένως έχεις το ανοιχτό μυαλό και τη διάθεση, δεν θα μπορέσεις παρά να ερμηνεύσεις αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες στους δρόμους της Λευκωσίας, ως την υγιή και grassroots κοινωνία των πολιτών που επιτέλους ξύπνησε.

Πρόκειται για ένα σύνολο από προοδευτικά σύνολα και οργανώσεις που καταδικάζουν τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τον κίνδυνο της τελεσίδικης διχοτόμησης και τον ρατσισμό. Ανένταχτοι και νεαροί ηλικιακά κυρίως πολίτες που στέκονται δυναμικά απέναντι στην πατριαρχία και στον σεξισμό και που διαμαρτύρονται οργανωμένα, όμορφα και ειρηνικά, ενίοτε και με χιούμορ καθώς και με καλλιτεχνικά δρώμενα, απέναντι στον απροκάλυπτο και συνεχή βιασμό της φύσης και της αρχιτεκτονικής μας. Πολίτες που προασπίζονται και προωθούν τα θέματα της δημόσιας υγείας και παιδείας, της οικολογίας καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών, των λοάτκι και των προσφύγων. Ζωτικά θέματα που μεταξύ τους συνδέονται και που, αν θέλουμε να λεγόμαστε και ευρωπαϊκή χώρα, θα' πρεπε κανονικά να είναι κυρίαρχα στην ατζέντα της δημόσιας πολιτικής συζήτησης. 

Μήπως απέκτησε ξαφνικά η Κύπρος 10 χιλιάδες αναρχικούς, διερωτήθηκε εύστοχα σε χθεσινή του συνέντευξή στο ραδιόφωνο εκπρόσωπος του κινήματος. Ρητορικό το ερώτημα, ξεκάθαρη η μη καταφατική απάντηση.

Μήπως αυτό συνεπώς που πραγματικά συμβαίνει είναι πως το This is Cyprus που μας ξεφτίλισε διεθνώς αιφνιδιάζεται από το This is also Cyprus; Mακάρι!

ΥΓ. Για τη στρουθοκαμηλική αντίδραση ακόμη και του ίδιου του ΠτΔ, ο οποίος το μόνο που θεώρησε σωστό να σχολιάσει μετά τις ογκώδεις διαδηλώσεις που ζήτησαν την παραίτησή του, ήταν επίσης το «επίμαχο» ποστ στο Facebook... no comment.

YΓ. 2 : Η Μαουρίν, μια υπέροχη γυναίκα με καταγωγή από το Καμερούν, η οποία ζει Κύπρο τα τελευταία 14 χρόνια, μιλάει ελληνικά απταίστως και προσφάτως άνοιξε το δικό της αφρικανικό και highly recommended εστιατόριο στο κέντρο της Λευκωσίας, μού έλεγε τις προάλλες πόσο ανακουφισμένη και χαρούμενη νιώθει με τις κινητοποιήσεις του Ως Δαμέ... no comment επίσης.