Το νοσοκομείο αυτό, είναι το μοναδικό κοινοτικό νοσοκομείο της περιοχής που είναι αφιερωμένο στη φροντίδα ασθενών σε προχωρημένο στάδιο του AIDS, προσφέροντας έτσι ελπίδα και βοήθεια σε όσους πάσχουν. Το κοινοτικό νοσοκομείο λειτουργεί με την υποστήριξη των “Γιατρών χωρίς Σύνορα” και έχει 68 κλίνες και 15 ΜΕΘ. 

Παρά το ότι δεν γίνονται επαρκείς εξετάσεις και αρκετοί δεν γνωρίζουν ότι είναι θετικοί στον ιο, ο HIV επηρεάζει περίπου 110.000 από τα 5,4 εκατομμύρια ανθρώπων της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας.

Διάβασε Επίσης: Η Frances μιλά για το πώς είναι να αγαπάς ένα “λάθος” σώμα

Παράλληλα, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το 70% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχεια με αποτέλεσμα το κόστος για μια εξέταση να είναι αδύνατον, παρά το ότι κοστίζει μόλις πέντε ευρώ. 

Όπως αναφέρει η Τζένιφερ Στέλλα, γιατρός του νοσοκομείου: “Μόνο στο Μπανγκούι, η ‘κυριαρχία’ της επιδημίας είναι δύο φορές υψηλότερη από τον εθνικό μέσο όρο” ενώ συνεχίζοντας, σημειώνει ότι αρκετοί είναι αυτοί που είναι μολυσμένοι και δεν το γνωρίζουν, αλλά και ότι τα δύο τρίτα των οροθετικών ξεκινούν θεραπεία όταν βρίσκονται ήδη σε πολύ προχωρημένο στάδιο. 

Όπως υπογραμμίζει η Τζένιφερ: “πολλοί από τους ασθενείς μας φτάνουν σε κώμα. Το ποσοστό θνησιμότητας είναι μεταξύ 10% και 15%. Υπάρχουν ενήλικες που κατά την άφιξή τους ζυγίζουν ακόμη και 30 κιλά, τη στιγμή που περίπου το 70% των ασθενών πάσχει και από φυματίωση”.

"Πρέπει να ζήσω"

Η Άννυ είναι μια από τις περιπτώσεις που αψηφούν την εξουθενωτική ασθένεια για την οικογένεια τους. Η 37χρονη γυναίκα με HIV από την Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, η οποία πάσχει από τη νόσο λέει: "Έχω έξι παιδιά. Ποιος θα τα φροντίσει αν πεθάνω; Πρέπει να ζήσω!" 

Η 37χρονη γυναίκα λαμβάνει τη θεραπεία του νοσοκομείου τις τελευταίες μέρες, καθώς έμαθε ότι είναι οροθετική μετά το θάνατο του συζύγου της. “Ο σύζυγός μου πέθανε από τον HIV, έτσι έμαθα ότι ήμουν κι εγώ οροθετική”.

Διάβασε Επίσης: Πέθανε η Ευστρατία Μαυραπίδου, μια από τις γιαγιάδες της Λέσβου που προτάθηκαν για Νόμπελ Ειρήνης

Το κοινωνικό στίγμα

Ωστόσο, παρά την κατάσταση της υγείας τους, οι ασθενείς έξω από το νοσοκομείο έχουν να αντιμετωπίσουν άλλη μια σκληρή μάχη, την αντιμετώπιση της κοινωνίας προς αυτούς. Αρκετοί από τους ασθενεις, αναγκάζονται να κρύψουν την ασθένεια τους λόγω της σκληρής αντιμετώπισης που τους ασκείται από μερίδα συμπολιτών τους.  “Πάντα φοβόμουν τις κοροϊδίες ή την κριτική των ανθρώπων γύρω μου. Η ασθένειά μου είναι ένα μυστικό” αναφέρει Μαλίκα, μια 43χρονη ασθενής. 

Πηγή

Πηγή φωτογραφιών: BARBARA DEBOUT/AFP  AFP