Στην πρωτοποριακή θεατρική δράση Routes λ2 που έγινε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας παρουσιάστηκαν με πνευματώδες χιούμορ, διορατικότητα και παραστατικότητα δύο ιστορίες της καθημερινότητας που διαδραματίζονται στην Κύπρο του όχι και τόσο μακρινού μέλλοντος.

Οι θεατές προσκλήθηκαν να παρακολουθήσουν την immersive παράσταση καθισμένοι μέσα σε ένα μικρό, αστικό λεωφορείο που έκανε βόλτες εντός της πόλης και οι τρεις ηθοποιοί εμφανίστηκαν ως τυχαίοι συνεπιβάτες που στάθηκαν όρθιοι μπροστά τους κατά τη διάρκεια της διαδρομής.

Η παράσταση είχε διάρκεια σαράντα λεπτά και βασίστηκε σε δύο στιγμιότυπα της καθημερινότητας που τοποθετούνται στη μελλοντική Κύπρο -σε περίπου πέντε χρόνια από σήμερα-  με την τεκνοθεσία για τα γκέι ζευγάρια, σύμφωνα με το σενάριο της παράστασης, να έχει επιτέλους νομιμοποιηθεί και με τα οπισθοδρομικά στερεότυπα για τα λοάτκι ζητήματα να έχουν, υποτίθεται, ξεπεραστεί.

Υποτίθεται.

Στην πρώτη ιστορία, δύο ενήλικες άντρες που είναι φίλοι από παλιά συναντώνται συμπτωματικά μέσα στο λεωφορείο μετά από χρόνια που έχουν να ειδωθούν και φανερά ενθουσιασμένοι ανταλλάζουν τα νέα τους.

Το κλίμα είναι εύθυμο και θετικό μέχρι που ο ένας απ’ τους δύο εκμυστηρεύεται πως ετοιμάζεται με τον άντρα σύντροφό του να υποδεχθούν το παιδί τους. Η διστακτική, αμήχανη και εν τέλει νευρική αντίδραση που εκδηλώνεται από τον στρέιτ «παλιόφιλο» που «δεν είναι ομοφοβικός αλλά» με ατάκες για «περισσότερο και λιγότερο φυσιολογική» οικογένεια καυτηριάζει με πολύ εύστοχο τρόπο τον τεράστιο δρόμο που έχουμε να διανύσουμε ως κοινωνία στο ζήτημα της τεκνοθεσίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως πρόκειται για συνηθισμένες φοβικές ατάκες που ακούγονται τακτικά, σε πολύ πιο εχθρικό, κιόλας κλίμα. 

Στη δεύτερη ιστορία ο ίδιος στρέιτ άντρας που «δεν είναι ομοφοβικός αλλά» την πέφτει επίμονα και εντελώς άχαρα σε μία γκέι γυναίκα που μπαίνει μέσα στο λεωφορείο, με κλισέ και ξεπερασμένες ατάκες ως απόπειρα αποτυχημένου φλέρτ («ξέρω σε που κάπου», «έσιεις πολλά ωραίο χαμόγελο», «τούντες φόρμες να μεν εφορούσες και εννα ήταν ούλα τέλεια») και με αστεία και εξωφρενικά αυθαίρετα στερεότυπα για τις ομοφυλόφιλες γυναίκες, που έχουν να κάνουν με τη θηλυκότητά τους, τη μονογαμία, το στυλ κλπ.

Το ευφυές χιούμορ ως απάντηση και αντίδραση από τη γκέι γυναίκα αποδεικνύεται ο αποτελεσματικότερος και ταυτοχρόνως διασκεδαστικότερος τρόπος για καταπολέμηση του πουριτανισμού, του machismo και της ηθικολογίας που χαρακτηρίζει τέτοια ζητήματα.

Η πρωτοποριακή δράση βασίστηκε σε κείμενα της Ελλάδας Ευαγγέλου και σκηνοθετήθηκε από τη Μαρία Βαρνακκίδου.

Έγινε το Σαββατοκύριακο 13 και 14 Νοεμβρίου στο πλαίσιο του φετινού Διεθνούς Φεστιβάλ Λευκωσίας.

Σκηνοθεσία: Μαρία Βαρνακκίδου

Δραματουργία: Ελλάδα Ευαγγέλου

Παραγωγή: Ζωή Κακότα

Σκηνογραφική επιμέλεια-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Ανδρέου

Γραφικά: Πόπη Πισσουρίου

Ηθοποιοί: Έλενα Καλλινίκου, Γιώργος Κυριάκου, Κώστας Σιλβέστρος

Διαδικτυακός χορηγός: AVANT GARDE