Το περασμένο καλοκαίρι, το κύρος του γνωστού ελληνικού free press δέκτηκε ανεπανόρθωτο πλήγμα μετά από μια χυδαία δημοσίευση εν είδει χιούμορ που κανιβάλιζε το θάνατο μιας μετανάστριας από την Αρμενία για μικροπολιτικούς σκοπούς. Ακολούθησε μια ψευτοαπολογία της εφημερίδας η οποία δεν έκανε τίποτα για να μετριάσει τη δημόσια κατακραυγή, και μια εβδομάδα αργότερα εξαιτίας αυτού, η Athens Voice δέκτηκε μια (σαφώς καταδικαστέα) επίθεση στα γραφεία της.

Θα περίμενε κανείς το πάθημα να είχε γίνει ένα πραγματικό μάθημα για την συντακτική ομάδα της εφημερίδας, ωστόσο να που δεν μαθαίνουμε τόσο εύκολα τελικά από τα λάθη. Βλέποντας τον χαμό που έγινε με μια συνέντευξη του Γιάννη Αντετοκούμπο και τις επιθέσεις που δέκτηκε μιλώντας για τον ρατσισμό που ο ίδιος και η οικογένεια του βίωσαν στην Ελλάδα, η Αthens Voice δημοσίευσε ένα άρθρο γνώμης που προκάλεσε και πάλι ένα κακό χαμό. 

Κάτω από το πέπλο της αρχικής συναινετικής παραδοχής του ‘βεβαίως και υπάρχει ρατσισμός στην Ελλάδα’, και πλέκοντας ακολούθως το εγκώμιο στον διεθνή Έλληνα μπασκετμπολίστα, ο αρθρογράφος της Athens Voice υπογράφει ένα συγκεκαλυμμένο μεν, κατάφωρα ρατσιστικό δε κείμενο που αποπειράται να ξεπλύνει από την ελληνική κοινωνία, το αποκρουστικό πρόσωπο μιας μεγάλης μερίδας της που καταφέρεται με μίσος ενάντια στην όποια διαφορετικότητα.

“Ετούτη η χώρα ουδέποτε στα μοντέρνα χρόνια, αλυσόδεσε σκλάβους, ουδέποτε τους έφερε με το ζόρι να μαζέψουν τις φυτείες τους, ουδέποτε τους κρέμασε στα δέντρα Αντίθετα Γιάννη εσείς παραβιάσατε σύνορα, εσείς ήρθατε σε μια χώρα που δεν σας φώναξε και δεν ήθελε να εκμεταλλευθεί κανέναν.”

Από τον αμήχανα κακό τίτλο του (“Μην ξεχνάς, Γιάννη”) μέχρι την απαξίωση του κινήματος Black Lives Matter ως ‘μόδα’ της εποχής, το κείμενο που έγινε viral είναι λάθος όπως και να το δει κανείς, όσο καλοπροαίρετο και αν προσπαθήσει να είναι με τον ανιστόρητο, υπεραπλουστευτικό τόνο του αρθρογράφου. H ευθύνη που βαραίνει την Athens Voice για την επιλογή της να δημοσιεύσει ένα τόσο άστοχο κείμενο είναι μεγάλη και δεν έχει καθόλου να κάνει με το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης.

Στην ίδια εφημερίδα άλλωστε, η γνωστή συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, διατηρεί μόνιμη στήλη και γίνεται συχνά στόχος για τις αντιδημοφιλείς απόψεις της. Μπορεί να πει κανείς ότι θέλει για τη Σώτη αλλά ένεκα πνεύματος, αντίληψης και επιχειρημάτων, η ανάγνωση των κειμένων της, ακόμα και αυτών που δεν με βρίσκουν σύμφωνη, πάντοτε είναι ενδιαφέρουσα και αναγκαία μέσα σ ’ένα υγιές πλουραλιστικό μιντιακό τοπίο που αντιστέκεται σθεναρά στη μάστιγα του ‘cancel culture’ της εποχής. Άλλο όμως ελευθερία της έκφρασης, και άλλο δημοσιεύω φασιστικές ανοησίες που ενδύονται τον μανδύα της κοινής λογικής.