Γράφει η Νίκολα Καρατζιά

«Τάρασσε ολάν που δαμέ. Εν ο σιύλλος μου…εν το κοπελλούιν μου…εν η γεναίκα μου…τζιαι κάμνω τους ότι θέλω. Μεν ανακατώνεσαι».  Μια φράση που μεταφρασμένη σε άλλες γλώσσες ή διάλεκτο, θα ταίριαζε σε οποιαδήποτε φυλή και κράτος πέραν την Κύπρου, αφού η «κανιβαλιστική» στάση του «κυρίαρχου» αρσενικού, μεταμφιεσμένη σε ανωτερότητα προσπαθώντας να κρύψει στην πραγματικότητα τη δική της ανασφάλεια, χωράει σε κάθε δεσποτική πατριαρχική κοινωνία που «σέβεται» τον εαυτό της.

Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Βίας των Γυναικών η σημερινή -25η Νοεμβρίου- και κατά μέσον όρο, 137 γυναίκες ανά τον κόσμο δολοφονούνται καθημερινά λόγω ενδοοικογενειακής βίας σύμφωνα με νέα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από την Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, «το σπίτι είναι το πιθανότερο μέρος διάπραξης εγκλήματος εις βάρος μιας γυναίκας».

Περισσότερες από τις μισές των 87.000 γυναικών που δολοφονήθηκαν το 2017, φέρεται ότι έπεσαν νεκρές από τα χέρια των πιο στενών τους ανθρώπων. Από αυτές, σχεδόν 30.000 σκοτώθηκαν από τον σύντροφό τους και άλλες 20.000 από συγγενή τους. Επειδή αυτές οι γυναίκες, είτε είχαν την ατυχία να γεννηθούν στο λάθος μέρος-η κοινωνία που λέγαμε-, είτε να έχουν πατεράδες που ποτέ δεν τους άξιζε στην πραγματικότητα να κατέχουν το τίτλο αυτό, αφού ποτέ δεν θα μπορούσαν να φανούν αντάξιοι της ευθύνης που φέρει μαζί του ο συγκεκριμένος ρόλος. Πολλές άλλες, απλώς είτε έτυχε να γνωρίσουν, είτε να τις παντρέψουν με ακατάλληλα για συντρόφους αρσενικά.

Με αφορμή τη συγκεκριμένη ημέρα, ένα νοσοκομείο στο Μιλάνο (φωτογραφίες) αποφάσισε να στείλει ηχηρό μήνυμα ενάντια στη βία κατά των γυναικών με έναν ξεχωριστό τρόπο. Έτσι, εκτύπωσε ακτινογραφίες ασθενών που έχουν πέσει θύματα ανδρών, τις μεγέθυνε και τις εξέθεσε στον εξωτερικό χώρο του νοσοκομείου. Στόχος των γιατρών, όπως οι ίδιοι επισημαίνουν, είναι να αναδείξουν τη βαναυσότητα με την οποία καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι όταν καλούνται να διαχειριστούν ανάλογα περιστατικά. Κάποιες από τις ακτινογραφίες δείχνουν από σπασμένα άκρα, μέχρι και μαχαίρι καρφωμένο στην κοιλιά του θύματος.

Η Μαρία Γκράζια Βαντατόρι, χειρουργός στο εν λόγω νοσοκομείο και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών, σημειώνει ότι υπάρχουν θύματα που δεν τολμούν καν να παραδεχτούν ανοιχτά πως υφίστανται ενδοοικογενειακή βία, οι τραυματισμοί όμως μιλούν από μόνοι τους και ομολογούν τη φρίκη της καθημερινότητας αυτών των γυναικών.

Σύμφωνα με την Επίτροπο Ισότητας των Φύλων Ιωσηφίνα Αντωνίου, μία στις πέντε γυναίκες βιώνει σωματική βία τουλάχιστον μία φορά κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής της. Τουλάχιστον μία στις δέκα έρχεται αντιμέτωπη με σεξουαλική βία, ενώ μία στις πέντε γυναίκες βιώνει βία στην οικογένεια, μία από τις κυριότερες αιτίες θανάτου μεταξύ των γυναικών.

Στην Κύπρο, ο Σύνδεσμος Πρόληψης και Αντιμετώπισης της Βίας στην Οικογένεια το έτος 2018 ήρθε αντιμέτωπος με 1768 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Ωστόσο η γραμμή βοήθειας 1440 από την αρχή του 2019 μέχρι τις 20 Νοεμβρίου, διαχειρίστηκε 758 υποθέσεις βίας στην οικογένεια και υλοποίησε 446 ραντεβού ατομικής συμβουλευτικής. Το 84% των υποθέσεων αυτών, αφορούσε σε γυναίκες θύματα. Όπως διαπιστώθηκε, το 73% των θυμάτων, συμβιώνουν με τον δράστη. 

Σήμερα, δεν θα μπορούσαν τα πολιτικά μας κόμματα να απέχουν από ανακοινώσεις γεμάτες με «συμπαράσταση», εμψυχωτικές, εμπνευστικές και χρήσιμες όσο το γενικό μπορεί να εμβαθύνει στο ειδικό… Καμία εκπρόσωπος δεν βγήκε επώνυμα να μιλήσει για δική της εμπειρία, της μάνας, της γιαγιάς, της αδελφής, της φίλης. Κανένας εκπρόσωπος δεν αναφέρθηκε σε φίλο, γνωστό, πατέρα, παππού, που σήκωσε χέρι, που μείωσε, έβρισε, κακοποίησε ψυχολογικά ή σεξουαλικά σε μια προσπάθεια επιβολής και επίδειξη «δύναμης» ή κατευνασμό των κτηνωδών ορέξεων του. Παρά μόνο…

Διαβάσαμε για στήριξη κάθε προσπάθειας ενδυνάμωσης των θυμάτων, ώστε να καταγγέλλουν τη βία. Για να φτάσουν πόσες υποθέσεις σε δικαστική αίθουσα προς εκδίκαση όμως; Για να επιβληθούν πόσες και πόσο αυστηρές έως υποδειγματικά παραδειγματικές ποινές που στα αλήθεια θα αποτελέσουν αποτρεπτικό παράγοντα για το σημερινό ή μελλοντικό θύτη; Κι έπειτα, ποια προγράμματα υπάρχουν για την εξάλειψη της καταχρηστικής εις βάρος άλλων ατόμων, συμπεριφοράς;

Αναφέρθηκαν σε εξειδικευμένη εκπαίδευση των λειτουργών που έρχονται σε επαφή με τα θύματα. Εκείνων που κάποτε ρωτούν «Τι του έκαμες και αντέδρασε έτσι»; Εκείνων που το κράτος οφείλει να εκπαιδεύσει ή ακόμη καλύτερα να «ξηλώσει» αν χρειαστεί, για να βάλει σε τόσο καίριες θέσεις, άτομα που να διακατέχονται από πραγματικό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον, καθώς και να γνωρίζουν ουσιαστικά από ψυχολογία του θύματος;

Κυρίες και κύριοι των πολιτικών γραφείων που εκδίδοντας παρόμοιες ανακοινώσεις νομιζόμενοι ότι «αποστολή εξετελέσθη» - τυπικά το καταφέρατε-, σας έχουμε νέα που πιο παλιά δεν θα μπορούσε να ήταν. 

Δεν «αγγίζεις» έτσι τις κακοποιημένες, φοβισμένες, κτυπημένες, καμένες με οξύ γυναίκες, διότι τις «άγγιξε» πολύ πιο βαθιά και στιγματιστικά ο τρόμος και πόνος που βίωσαν ή βιώνουν καθημερινά. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη να τους πάρεις από το χέρι, να τους προστατεύσεις, να τους βοηθήσεις να επουλώσουν πληγές στο σώμα και στον ψυχισμό και για να το κάνεις αυτό, οφείλεις πρώτα να τους νοιώσεις.

Και εσύ ή εγώ, οφείλουμε να ανακατευτούμε με κάποιο τρόπο, ότι και αν λέει εκείνη τη στιγμή ο μαινόμενος «ταύρος». Επειδή, όχι. Δεν είναι η «γεναίκα» του. Είναι μια γυναίκα, ένας άνθρωπος δηλαδή, που για τους δικούς της ή και όχι λόγους, βρέθηκε να καταδυναστεύεται. Δεν είναι η κόρη του ή το κοπελλούιν του. Είναι ένα παιδί, μια οντότητα, που σταμάτησε να ανήκει στον πατέρα ή τη μάνα του, από τη στιγμή που έγινε η ένωση σπερματοζωαρίου και ωαρίου!