Τράβηξα την κάλτσα μου να τεντώσει, έσφιξα καλά τα παπούτσια μου και φόρεσα το smart watch μου γιατί λέει θα μου μετράει τα βήματά μου. Εγώ ξέχασα να μετράω από το 1 μέχρι το 10 και αυτό το δαιμονισμένο θα μου μετράει μέχρι και την αναπνοή μου. Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου και το Spotify ήταν έτοιμο να με κάνει να ξεχάσω την δύσκολη μέρα που είχα. 

Κλείδωσα την πόρτα και με γρήγορο βηματισμό ξεκίνησα πεζός στη λεωφόρο Διγενή Ακρίτα με σκοπό να περπατήσω όλο το κέντρο σε 45 λεπτά. Η Μαρίζα Ρίζου προσπαθούσε να μου μεταφέρει τις δικές της εικόνες μέσα από την υπέροχη της μουσική και ερμηνεία αλλά εγώ δημιουργούσα τις δικές μου εικόνες περπατώντας στην ανανεωμένη Λευκωσία. Ξαφνικά το κέντρο έχει έναν άλλο αέρα! Ο καιρός άρχισε κιόλας να αλλάζει, τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή που περπατούσα και δεν ένιωθα καθόλου πια εκείνη την σπαστική υγρασία του καλοκαιριού.

Παρατηρώ τριγύρω μου προσεκτικά και αντιλαμβάνομαι τον μοντέρνο και εκλεπτυσμένο αέρα της πόλης μου. Η ανανεωμένη Μακαρίου δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κεντρικές λεωφόρους του εξωτερικού παρά μόνο το γεγονός ότι είναι άδεια από κόσμο. Κάτι που ελπίζω να αλλάξει σύντομα και να ξεκινήσει ο κόσμος να περπατά. Να σας πως ένα μυστικό; Η Λευκωσία πλέον περπατιέται! Ζω στο κέντρο τα τελευταία 17 χρόνια και έχω ζήσει όλες τις τελευταίες μεταβολές και αλλαγές της πρωτεύουσας. 

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by Nicolas Ioannides 🪴 (@nicolasioannides)

Η χαρά μου είναι τεράστια όταν συνειδητοποιώ ότι μαγαζιά με ιστορία χρόνων κατάφεραν να επιβιώσουν από αυτή την δύσκολη χρονική περίοδο που περάσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε. Νιώθω χαρούμενος επίσης που κλειστά, βρώμικα καταστήματα, ξαφνικά έβαλαν τα καλά τους και υποδέχτηκαν καινούργιους ένοικους με νέες ιδέες και προοπτικές. Η μυρωδιά του καφέ άρχισε πλέον να είναι έντονη στην ατμόσφαιρα από τα καινούργια restaurants-café που είναι έτοιμα πλέον να σε υποδεχτούν και να σε σερβίρουν υπέροχο καφέ και φαγητό.  

Θα ήταν ιδανικό αν ο δρόμος διπλής κατεύθυνσης δεν υπήρχε και ήταν διαθέσιμος μόνο για πεζούς και οικογένειες που θα είχαν μια έγνοια λιγότερη γιατί θα ένιωθα πως τα παιδιά τους θα ήταν πιο ασφαλή.  

Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι υπάρχει ακόμη ο ρομαντισμός του να σε χαιρετίσει ένας περαστικός ή ένας καταστηματάρχης. Κι ενώ η Μαρίζα Ρίζου μου τραγουδούσε ασταμάτητα στα αυτιά έφτασα ήδη στην πλατεία Ελευθερίας. Εκεί σταμάτησα. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα το συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα που άφησε ελεύθερες τις ακτίνες του στο πρόσωπο μου… 

Το κέντρο της πόλης μου είναι μαγικό και είμαι επιτέλους περήφανος για την Λευκωσία!