Ξεχάστε την τυπική, διπλωματική και χαμηλότονη λειτουργό του Γραφείου της ΕΕ στην Κύπρο που γνωρίζατε. Η Αλεξάνδρα Ατταλίδου άφησε πίσω της πρωτόκολλα και διπλωματικές αποστολές για να αφοσιωθεί σ' αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα και για περισσότερο καιρό (από την εποχή του Οι Γυναίκες Επιστρέφουν για την ακρίβεια): να βρίσκεται με ένα πλακάτ στους δρόμους, τις πλατείες, έξω απ' το Προεδρικό, τη Βουλή, στο δάσος που κινδυνεύει, στην παραλία που καταπατάται, απέναντι από κάθε μορφής εξουσίας που επιβάλλεται, αδικεί ή καταπιέζει. 

Μετά από 12 χρόνια εργασίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Αλεξάνδρα λογικά θα αισθάνεται σαν στο σπίτι της στους Οικολόγους με τους οποίους κατεβαίνει ως υποψήφια βουλευτής. Κι αυτοί αποτελούνται από διαφορετικές, κυρίαρχες οντότητες με κοινό όραμα μεν αλλά και με διαμετρικά αντίθετες νοοτροπίες. Βασικά πηγαίνει από τη μια Βαβέλ στην άλλη. Δεν χάρηκαν όμως όλοι μ’ αυτή την επιλογή της. Οι αντιδράσεις ήρθαν και από τα δεξιά και από τα αριστερά. Για κάποιο λόγο και οι δύο αυτές πλευρές τη θεωρούσαν δική τους. Εκείνη όμως δηλώνει πως, αν και δέχθηκε προτάσεις, μόνο οι Οικολόγοι μπορούν να ανεχθούν τον απειθάρχητο, συγκρουσιακό και λέω-πάντα-αυτό-που-σκέφτομαι-αδιαφορώντας-για-τις-συνέπειες χαρακτήρα της. 

Η υποψήφια των Οικολόγων, αχαλίνωτη και χειμαρρώδης όπως πάντα, σε ένα σαρωτικό Lunch Break Challenge που δεν αφήνει κανέναν στο απυρόβλητο - ούτε καν τους συνυποψήφιους της!