Όπως συμβαίνει συχνά με τους απογόνους γνωστών προσωπικοτήτων, το όνομα που κουβαλούν διαθέτει πάντα ένα ιδιόμορφο βάρος. Μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο καριέρας, ένα μαγικό κλειδί που ανοίγει πόρτες αλλά κι ένα βαρίδι που ίσως οδηγήσει σε αναπόφευκτες (και άδικες) συγκρίσεις. 

Η Μαρία Παπαλαζάρου Φράγκου μπορεί να είναι η κόρη του αείμνηστου Παπαλάζαρου, όμως έχει χαράξει τη δική της πορεία ως δημοσιογράφος και με εφόδιο την αρθρογραφία και το ρεπορτάζ (πάντα υπέρ των φτωχών και αδυνάτων) κατεβαίνει υποψήφια του ΑΚΕΛ στην Πάφο. Βέβαια, το επίθετο είναι επίθετο και ο Παπαλάζαρος, η εμβληματική αυτή φιγούρα της αριστεράς, της ιεροσύνης αλλά και της ίδιας της κυπριακής τραγωδίας (έχοντας χάσει έναν γιο από σφαίρες ΕΟΚΑβητάδων κι έναν δεύτερο από τουρκικές κατά την εισβολή) δεν θα μπορούσε να λείπει την κουβέντα μας, για να τη φορτίσει συναισθηματικά όπως μόνο αυτή η οικογένεια από τα Χολέτρια της Πάφου με τα τεράστια αποθέματα ψυχής, μπορεί.

Η Μαρία είναι ένας γλυκός, σεμνός, ευγενής, χαμηλών τόνων άνθρωπος με ήρεμο και μεστό λόγο που θυμίζει κελάρυσμα ρυακιού. Όμως μπορεί να μετατραπεί σε ορμητικό χείμαρρο όταν πιστεύει ότι μπορεί να βοηθήσει τον αδύναμο, να διορθώσει την αδικία ή να υπερασπιστεί με πάθος τα πιστεύω της. Γι’ αυτό και μετά από σχεδόν 30 χρόνια στη δημοσιογραφία τολμάει το επόμενο βήμα της: να διεκδικήσει μια θέση στη Βουλή των Αντιπροσώπων με το ΑΚΕΛ. 

Πώς σχολιάζει την περίληψή της στο ψηφοδέλτιο, θεωρεί ότι έπαιξε ρόλο το όνομα του πατέρα της; Θα εκφράσει ελεύθερα τη διαφωνία της με το ΑΚΕΛ σε κάποιο θέμα ή προέχει η κομματική πειθαρχία; Ποια είναι η σχέση της με τη θρησκεία και γιατί βρίσκεται σε διαρκή μετωπική σύγκρουση με την ηγεσία της Εκκλησίας; Κατάφερε να συγχωρέσει τους δολοφόνους των αδελφών της όπως ο πατέρας της ή χρειάζεται ακόμα κάτι μέχρι την τελική λύτρωση;

15 λεπτά είναι πολύ λίγα για την ιστορία που περιβάλλει την Μαρία Παπαλαζάρου Φράγκου: