Θα σας μιλήσω για τη νέα μου γειτονιά, στον Άγιο Ιωάννη της Λεμεσού. Μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια διαμονής μου στην παραλιακή της Αμαθούντας, αποφάσισα να επιστρέψω πίσω στην πόλη της Λεμεσού. Και βρέθηκα, χωρίς να το είχα ποτέ σκεφτεί, στη συνοικία του Αγίου Ιωάννη. Ομολογώ πως πήρα χάρτη, για να βρω την περιοχή που κτιζόταν το νέο μου διαμέρισμα. 

Παιδί του κέντρου, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αγία Ζώνη, θεωρούσα πως η Λεμεσός τελειώνει στη Λεωφόρο Μακαρίου και οι περιοχές ανατολικότερα και δυτικότερα της ενορίας μου φάνταζαν μέρη εξωτικά. Και ξαφνικά ανακαλύπτω μια καινούργια γειτονιά, αποφασίζω να μείνω εδώ και αρχίζει να μου αρέσει και να την απολαμβάνω. Η περιοχή είναι γνωστή στους Λεμεσιανούς ως περιοχή του Σινέ Βόλος, λόγω του κινηματογράφου που βρισκόταν στο κέντρο της, απέναντι ακριβώς από την κεντρική της πλατεία.  

Από τη μέρα που μετακόμισα εδώ προσπαθώ να βιώνω την περιοχή ως «γειτονιά». «Γειτονιά» σήμερα μπορεί να μην σημαίνει σχέσεις ανάμεσα στους κατοίκους αλλά θα μπορούσε να σημαίνει τουλάχιστον μια περιοχή με αυτάρκεια υπηρεσιών και παροχών. Ένας καλός μελετητής της πολεοδομικής ιστορίας της Λεμεσού είχε πει πως αυτό που λείπει από τη Λεμεσό είναι οι γειτονιές, με την έννοια των συνοικιών που τις χαρακτηρίζει η αυτάρκεια.

Προσπαθώ να τον διαψεύσω χρησιμοποιώντας καθημερινά όσα η νέα μου γειτονιά έχει να προσφέρει σε αποστάσεις που δεν χρειάζεται να πάρεις αυτοκίνητο, για να πας. Ψωνίζω από την υπεραγορά απέναντι από την κεντρική πλατεία, ανακαλύπτω ξεχασμένες γεύσεις στα συνοικιακά ζαχαροπλαστεία, κλείνω ραντεβού στο κομμωτήριο που βρίσκεται δύο βήματα από την πολυκατοικία μου, πηγαίνω το αυτοκίνητο για σέρβις και για πλύσιμο στα γύρω γκαράζ, έχω δοκιμάσει όλα τα πιτόγυρα της περιοχής και λέω από Οκτώβρη να γραφτώ στο γυμναστήριο που βρίσκεται σχεδόν έξω από την πόρτα μου. Για το τελευταίο δεν παίρνω όρκο!

ανάμεσα σε εργαστήρια και γκαράζ επιδιόρθωσης αυτοκινήτων, ανακαλύπτω μεγάλα αστικά σπίτια με υπέροχη μοντερνιστική αρχιτεκτονική. Μαθαίνω ότι τα πιο πολλά ανήκουν σε εύπορους τουρκοκύπριους 

Η φωτογραφία εποχής είναι από τη διαδικτυακή πλατφόρμα «Λεμεσού Μνήμες» και δείχνει την «Πλατεία παρά την οδό Φιλελλήνων» και στο βάθος τον «Δημοτικό Παιδικό και Βρεφικό Σταθμό Λεμεσού».

Αν θα πρότεινα λοιπόν μια βόλτα στην περιοχή, θα ήταν να ξεκινούσαμε από τις «Δημοτικές Εργατικές Πολυκατοικίες Λεμεσού» στην οδό Μισιαούλη & Καβάζογλου. Κτισμένες το 1948, οι Εργατικές Πολυκατοικίες, αποτελούν δείγμα αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής με μοντέρνες επιρροές, καθώς και ένα από τα ελάχιστα πρώτα δείγματα κοινωνικής κατοίκησης που είχαν να παρουσιάσουν οι τοπικές αρχές. Θα προχωρούσα δυτικά και θα ανηφόριζα από την οδό Μαρκόνι. Στο δεξί μου χέρι βρίσκεται το οικογενειακό εστιατόριο «Avenida», κομμάτι των παιδικών μου αναμνήσεων. Για χρόνια δεν ήξερα που ήταν κρυμμένο, μέχρι που ανακαλύπτω ξανά ότι το κτήριο στέκει ακόμα εκεί.Στο αριστερό μου χέρι είναι η αρχή της οδού Φιλελλήνων. Η οδός σε οδηγεί στο κέντρο της γειτονιάς. Στην πορεία, και ανάμεσα σε εργαστήρια και γκαράζ επιδιόρθωσης αυτοκινήτων, ανακαλύπτω μεγάλα αστικά σπίτια με υπέροχη μοντερνιστική αρχιτεκτονική. Μαθαίνω ότι τα πιο πολλά ανήκουν σε εύπορους τουρκοκύπριους αστούς και ότι τώρα διαμένουν εκεί ελληνοκύπριοι πρόσφυγες. 

Στο κέντρο της γειτονιάς βρίσκεται η «Πλατεία παρά την οδό Φιλελλήνων». Η πλατεία έχει πρόσφατα ανακαινιστεί με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ανάπλαση είναι πέρα για πέρα πετυχημένη, καθώς η πλατεία πλημμυρίζει κάθε βράδυ με κόσμο. Επιπλέον η ανάπλαση έχει διατηρήσει και αναδείξει αρχιτεκτονικά στοιχεία από την παλιά πλατεία. Η τεχνητή λιμνούλα, της δεκαετίας του 1960, γέμισε ξανά με νερό και μας εντυπωσιάζει με τις παραβολοειδείς καμπύλες της. 

Απέναντι από την πλατεία και τα ανατολικά δεσπόζει ένα από τα πιο σπουδαία δείγματα κυπριακού Μοντερνισμού. Είναι ο «Δημοτικός Παιδικός και Βρεφικός Σταθμός Λεμεσού», χτισμένος το 1955 σε σχέδια του Φώτη Κολακίδη. Το κτήριο στεγάζει τώρα το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου, καθώς και τον οργανισμό «Hope for Children». Στη βόρεια πλευρά της πλατείας θα ανακαλύψετε ένα παραδοσιακό αρτοποιείο της γειτονιάς. Τα πάντα ζυμώνονται και φουρνίζονται εκεί (κάθε Τρίτη, Παρασκευή και Σάββατο, όπως με ενημέρωσε η ιδιοκτήτρια). Αν το φρέσκο ψωμί έχει εξαντληθεί, αγοράστε κάποιο από τα γλυκά του κουταλιού που φτιάχνουν εκεί. Θα πρότεινα γλυκό πορτοκάλι με τη σάρκα του ή γλυκό παπάγια!

Αν σας έχω μετακινήσει  πολύ βόρεια και θέλετε να κατηφορίσετε και πάλι πίσω στον ιστορικό πυρήνα της Λεμεσού, ακολουθείστε το γραμμικό πάρκο του ποταμού Γαρύλλη (στα ανατολικά της γειτονιάς μου). Ο πεζόδρομος θα σας οδηγήσει στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λεμεσού και στη συνέχεια στη Μαρίνα της πόλης.

Δες επίσης: Ο Γιώργος Κακούρης πιστεύει πως η Λευκωσία έννεν ρομαντική πόλη με την κλασσικήν έννοια