H Aναστασία κακώς έγινε γνωστή από τα επεισόδια
Κι αυτό αφού πρόκειται για «μία από τις πιο ταλαντούχες μουσικούς στον τόπο μας»
«Διάσημοι ή όχι, όλοι έχουν μία ιστορία να μοιραστούν»: Η εξαιρετική πρωτοβουλία People of Cyprus που τρέχουν από κοινού οι Ιλιάνα Κουλαφέτη και Χρήστος Μιχάλαρος παρουσιάζουν την υπέροχη μουσικό με τα σμαραγδένια μάτια, Αναστασία Δημητριάδου.
Γνωστή ως μουσικός με το προσωνύμιο Nama Dama, η Αναστασία είναι το κορίτσι που απασχόλησε κακώς πέρσι την επικαιρότητα, όταν τραυματίστηκε σοβαρά στα μάτια από τη βία που είχαν ασκήσει πάνω της μέλη της κυπριακής αστυνομίας κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας.
Οπως αναφέρει ο δημοσιογράφος Χρήστος Μιχάλαρος που της παίρνει συνέντευξη για το People of Cyprus, κακώς έγινε γνωστή από τα επεισόδια, καθώς πρόκειται για «μία από τις πιο ταλαντούχες μουσικούς που εκτρέφονται αυτή τη στιγμή στα μικρά μαγαζάκια της Κύπρου».
Η Nama Dama ήρθε και μας έπαιξε μουσική αιθέρια
Στην πολυμεσική παρουσίαση της στο People of Cyprus η Αναστασία μιλά στον Χρίστο για την προσωπική της πορεία, τη σχέση της με τη μουσική, την παιδική της ηλικία, την τέχνη ως πολιτική πράξη, το θλιβερό επεισόδιο με τον Αίαντα ενώ δεν διστάζει να αναφέρει πως θα ήθελε να γνωρίσει από κοντά τους αστυνομικούς που την τραυμάτισαν.
Με τη Nama Dama το People of Cyprus εγκαινιάζει και μία νέα σειρά από βίντεο που έχουν ονομαστεί «Τα Περιπλανώμενα»
Δείτε το πρώτο που έχει φτιαχτεί με την Αναστασία:
«Μετά τη διαδήλωση στη Λευκωσία πολλά παιδιά έγραψαν μουσική πάνω στα γεγονότα, ο Γιώργος Γαβριήλ ζωγράφισε πίνακες, εγώ έκανα το short movie “Nama Dama – Ode to a Naked King“. Η ασχήμια και τα κακά πράγματα μπορούν να εμπνεύσουν περισσότερο έναν καλλιτέχνη, όπως και η κτηνωδία. Ίσως επειδή τα καλά πράγματα τα έχουμε ως δεδομένα: την οικογένεια, τους φίλους μας, τον καφέ που πίνουμε… είναι ωραία πράγματα, αλλά αποσυνδεόμαστε από αυτά επειδή τα συνηθίζουμε. Δεν λέω ότι είναι ο πιο σωστός τρόπος να πράττεις σε θέμα έμπνευσης και Τέχνης, αλλά για κάποιο λόγο αντιδρούμε πιο έντονα στο κακό. Ίσως επειδή μπαίνουμε σε κίνδυνο, ίσως επειδή έχουμε ακόμα και τους εαυτούς μας για δεδομένους. Όταν γίνεται κάτι όμως εντελώς έξω από την εξίσωση του εαυτού μας ενεργοποιείται ένας τέτοιος μηχανισμός διαχείρισης».
Η Κύπρος μπορεί να βγάλει καλούς μουσικούς και αυτό το πιστεύω ακράδαντα, τονίζει η Αναστασία. «Βγάζει ήδη. Έκανα πολλές σκέψεις γι’ αυτό το θέμα και κατέληξα ότι μάλλον το πρόβλημα είναι το σύνδρομο κατωτερότητας που έχει ο μέσος Κυπραίος, κυρίως λόγω Ιστορίας, πολιτικής κατάστασης ή ακόμα και της γεωγραφίας. Σκεφτόμαστε ότι εμείς δεν είμαστε σαν όλους τους άλλους. Πολλές φορές ακούς τη φράση “για κυπριακή παραγωγή είναι πάρα πολύ καλό”. Καλά, οι Κυπραίοι δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουν ανησυχίες; Κανένας δεν θα έλεγε όμως ότι “για Λονδίνο καλό καλό είναι” ή “για Τορόντο είναι τέλειο”. Γι’ αυτό σου λέω ότι υπάρχει σύνδρομο κατωτερότητας και σχεδόν όλοι αυτοσαμποτάρονται μέσα στην κοινωνία. Και οι ίδιοι οι μουσικοί αυτοσαμποτάρονται. Ακόμα κι εγώ. Νιώθουμε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί, ενώ είμαστε, έχουμε όλα τα εφόδια. Όπου και να γεννηθείς έχεις τη δυνατότητα να κάνεις την διαφορά στην κοινωνία σου. Απλώς η κοινωνία σου προσπαθεί πάντα να σε καλουπώσει και να σε καταπιεί».
Yπάρχει άραγε ένα γεγονός που ήρθε στη ζωή της και να την ταρακούνησε τόσο πολύ, όσο περιγράφει; Ίσως το περιστατικό με τους αστυνομικούς, τη ρωτά ο Χρίστος.
«Το περιστατικό το είχα συζητήσει τότε με τον φίλο, επίσης μουσικό, Λευτέρη Μουμτζή. Δεν ήμουν καλά ψυχολογικά ήδη αρκετό καιρό πριν, για άσχετους λόγους. Μου λέει, λοιπόν, δεν σκέφτηκες ότι αυτό που έγινε ίσως είναι κι ένας καθρέφτης του εσωτερικού σου κόσμου, ότι ήταν το κάρμα που σου έλεγε “κόρη ξύπνα, τι κάμνεις;”. Με ρωτάς αν πιστεύω στο κάρμα. Πιστεύω στην τύχη. Μπορεί κάποιος να γεννηθεί τυχερός, υπάρχουν κάποιοι που είναι σχεδόν πάντα τυχεροί: γεννήθηκαν σε μια καλή οικογένεια που οι γονείς τους δεν ήταν μαλάκες, που τους δόθηκαν ευκαιρίες, που οι συγκυρίες τούς έχουν βοηθήσει πολύ. Υπάρχουν και άλλοι που είναι πάντα σε μια πιο δεύτερη θέση, μια υποδεέστερη κατάσταση».
«Θα ήθελα να πάω να πιω έναν καφέ με τους ανθρώπους που πάτησαν το κουμπί για να μου πετάξουν νερό με πίεση. Δεν με νοιάζει ποιοι είναι ή τι είναι. Είναι άνθρωποι. Θέλω απλά να τους πω ότι είμαι καλά, γλίτωσα, αλλά αν στη θέση μου ήταν ένα μικρό κοριτσάκι με τα μισά μου κιλά και τη μισή μου δύναμη, θα την είχαν σκοτώσει. Δεν είναι παιχνίδι αυτό που έχουν στα χέρια τους. Θα τους εξηγούσα ότι εγώ τώρα είμαι cool και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, αν μέχρι τώρα δεν το έκαναν. Απλώς θέλω να τους δω μπροστά μου, επειδή μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία να τους γνωρίσω. Τους ανθρώπους που όλοι τους αποφεύγουν, εγώ θέλω να πάω να τους βρω».
Η ενδιαφέρουσα συζήτηση καταλήγει, τέλος, στον φεμινισμό του τρίτου κύματος.
«Μισώ τις φεμινίστριες του τρίτου κύματος. Ό,τι πεις είναι σεξιστικό πλέον γι’ αυτές, δεν μπορείς να πεις λέξεις όπως “μουνί” ή “πούττος”, εννοώντας ότι κάποιος είναι δειλός. Έχουν πρόβλημα, πρέπει να τους απολογηθείς δέκα φορές. Αυτό με ενοχλεί πολύ. Πραγματικά, ασχολούνται με τρίχες. Εκφεύγουν του θέματος, το οποίο μπορεί να είναι πάρα πολύ σοβαρό σε μια συζήτηση και ασχολούνται με το πώς εκφράζεσαι ας πούμε».
Ολοκληρωμένη η παρουσίαση της Αναστασίας Δημητριάδου στο People of Cyprus ΕΔΩ (κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο Χρήστος Μιχάλαρος)
