Στα “Μυστικά Ημερολόγια Μιας Μη Καπνίστριας” τα θέματα ψυχικής υγείας παύουν να είναι ταμπού
Η δημιουργός της παράστασης, Λευκή Σαββίδου, μοιράζεται μαζί μας λεπτομέρειες για την παράσταση που δημιούργησε
Tης Αγάθης Χατζηκωστή
“Τα θέματα ψυχικής υγείας θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται τόσο άμεσα και καθημερινά όσο ένα σπασμένο πόδι” μάς λέει η Λευκή, αφού “κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται ή να κρύβει τέτοια θέματα και κανείς δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζει μόνος”. Στόχος της Λευκής είναι η παράσταση να αποτελέσει αφετηρία ενός διαλόγου και να “χαραχθεί ένας δρόμος πιο προσιτός, ο οποίος θα ξορκίσει οποιαδήποτε ταμπού” γύρω από αυτά τα θέματα.
Τι θα δούμε στα “Τα Μυστικά Ημερολόγια Μιας Μη Καπνίστριας”;
‘Τα Μυστικά Ημερολόγια Μιας Μη Καπνίστριας’ είναι ένας αυτοαναφορικός μονόλογος, κωμικοτραγικών αποχρώσεων, που σκιαγραφεί ένα εσωτερικό ταξίδι αντιμετώπισης θεμάτων ψυχικής υγείας και πιο συγκεκριμένα το κοινωνικό άγχος. Γέλιο, δάκρυα “and everything in between” κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού-μονόλογου εξερεύνησης, αυτογνωσίας, εξιλέωσης και εν τέλει κάθαρσης που θα μπορούσε εύκολα να ήταν το προσωπικό ταξίδι πολλών από εμάς σε αυτά τα αμείλικτα και αδυσώπητα τρελά χρόνια που ζούμε.
Διάβασε Επίσης: Machinal: Η παράσταση που δίνει πνοή στις διάφορες όψεις μιας γυναίκας
Πώς προέκυψε ο τίτλος “Τα Μυστικά Ημερολόγια Μιας Μη Καπνίστριας”;
‘Τα Μυστικά Ημερολόγια Μιας Μη Καπνίστριας’ ως αυτοαναφορικός μονόλογος είναι κάτι πολύ προσωπικό. Για πολλούς, τέτοιες σκέψεις είναι τόσο μυστικές που έχουν θέση μόνο σε ημερολόγια.
Ποια ήταν η αφορμή για να γράψεις την παράσταση;
Γράφω λέξεις σε χαρτιά και οθόνες λίγο πάνω από 11 χρόνια τώρα. Έχω ασχοληθεί με τη συγγραφή άρθρων και ιστοριών μικρού και μεγάλου μήκους που ακόμα δεν έχουν δει το φως της ημέρας. Το μεγαλύτερο κομμάτι της δουλειάς μου που έχει προβληθεί είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στον κόσμο της ποίησης. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κάποιο σκοπό να γράψω θεατρικό. Το συγκεκριμένο έργο άρχισε ως καταγραφή προσωπικών σκέψεων, το οποίο στην πορεία με βοήθησε να αντιμετωπίσω κάποια προσωπικά θέματα. Θέματα, που μέχρι το τέλος της συγγραφής τους μου φάνηκαν τόσο γελοία, όσο και τραγικά. Θέματα που μια μερίδα του πληθυσμού είμαι σίγουρη ότι μπορεί να ταυτιστεί. Θέματα τα οποία ίσως ο κόσμος που τα βιώνει δεν τα συζητάει. Γι αυτό και αποφάσισα να μοιραστώ αυτό το εργο με το κοινό.
Τα θέματα ψυχικής υγείας, ακόμη και σήμερα, αντιμετωπίζονται ως ταμπού από μια μερίδα του κόσμου. Ποια είναι η άποψη σου πάνω σε αυτό και πώς θα ήθελες να εισπράξει το κοινό αυτό το κομμάτι μέσα από την παράσταση;
Για την άποψη μου θα απαντήσω με ένα απόσπασμα από τον μονόλογο:
"Επήα στον πελλογιατρόν όπως τον αποκαλούσαν οι παλιοί, αλλά σ’έναν τόπο σαν τζαι τούτον εν αμαρτία να μιλάς τζαι να λαλείς οτι πάεις σε πελλογιατρό. “Ο ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ ΉΝΤΑΜΠΟΥ ΚΑΜΝΕΙ, ΤΖΑΙ ΝΑ ΠΑΕΙΣ Ν’ΑΨΕΙΣ ΤΖΕΡΙ, ΤΖΑΙ ΠΟΨΕ ΠΡΙΝ ΝΑ ΤΖΟΙΜΗΘΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΟ ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ ΤΖΑΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΥΝΤΟΜΑ ΕΝΝΑ ΦΥΕΙ ΤΟ ΧΤΙΤΖΙΟΝ ΠΟΥ ΕΝ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΤΖΑΙ ΣΕ ΤΡΩΕΙ.”
Πού να πάεις να σταθείς δίχα να εξομολογηθείς; Δίχα ν’ άψεις ένα τζερί; Λαλείς ναν γι’αυτό που υποφέρω ακόμα; Ο πελλογιατρός γράφει σου χάπια τζαι η Παναγία κάμνει χάθκια στ’ αρνιά που προσκυνούν"
Θα ήθελα αυτή η παράσταση να γίνει η αρχή για ένα διάλογο. Να χαραχθεί ένας δρόμος πιο προσιτός, ο οποίος θα ξορκίσει οποιαδήποτε ταμπού γύρω από θέματα ψυχικής υγείας.
Στην παράσταση θα δούμε την αντιμετώπιση θεμάτων ψυχικής υγείας και πιο συγκεκριμένα το κοινωνικό άγχος. Πώς ορίζεις εσύ το κοινωνικό άγχος και πώς πιστεύεις ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από τους νέους της εποχής μας;
Το κοινωνικό άγχος μπορεί να το βιώνει ο καθένας μάς διαφορετικά και το πιο σημαντικό είναι οτι το βιώνουμε σε διαφορετικό βαθμό και κλίμακα. Μερικοί μπορεί απλά να νιώθουν λίγο άβολα μέσα σε μεγάλα πλήθη και άλλοι να βρίσκονται σε σημείο που δεν μπορούν να βγουν απο το σπίτι τους. Πιστεύω πως θέματα ψυχικής υγείας θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται τόσο άμεσα και καθημερινά, όσο ένα σπασμένο πόδι. Κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται ή να κρύβει τέτοια θέματα και κανείς δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζει μόνος. Δεν υπάρχει ντροπή στο να ζηταμε βοήθεια για το οτιδήποτε.
Διάβασε Επίσης: Η σειρά Magpie Murders διαθέτει όλα τα φόντα για να μπει στη must-see λίστα σας
Όπως αναφέρεται στο δελτίο Τύπου: “Για τις δύο αυτές γυναίκες, εκπροσώπους μιας αδικημένης γενιάς, Τα Μυστικά Ημερολόγια Μιας Μη Καπνίστριας, είναι ένα ταξίδι εξιλέωσης τόσο πραγματικό όσο και μεταφορικό”. Γιατί θεωρείς ότι είσαστε εκπρόσωποι μιας αδικημένης γενιάς και τι σημαίνει αυτή η παράσταση για σένα προσωπικά ως συγγραφέα και σκηνοθέτη;
Κάθε γενιά θα είναι πιο αδικημένη από την προηγούμενη. Κάποιες γενιές ήταν πιο τυχερές λόγω μεγαλύτερης οικονομικής σταθερότητας και κάποιες είχαν την τύχη να ζήσουν σε εποχές πιο απλές, πιο αγνές, πιο αληθινές. Το να είσαι εκπρόσωπος σε κάτι, είναι να τοποθετείς και να εκθέτεις τον εαυτό σου προσπαθώντας να περάσεις κάποιο μήνυμα. Μηνύματα και ανησυχίες που βιώνει η γενιά σου και προσωπικές αλήθειες και πιστεύω, τα οποία τα απλώνεις μπροστά απά τα μάτια των άλλων προσπαθώντας να βρεις συμμάχους να τα αντιμετωπίσετε μαζί.
Μπαίνοντας σε έναν καινούργιο κόσμο, σε αυτή την περίπτωση τον κόσμο του θεάτρου, ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Έπρεπε να ξεκινήσω απο το μηδεν. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να βάζει κάποιος τον εαυτό του σε θέσεις άγνωστες για αυτόν. Μόνο έτσι μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε σε αυτό που θα είμαστε αύριο. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Μυρτώ Κουγιάλη, η οποία θα βρίσκεται στη σκηνή και με την οποία σκηνοθετήσαμε μαζί το έργο, αλλά και τον Γιάννη Καραούλη που ήταν μαζί μας στις πρόβες. Έμαθα πολλά και από τους δυο.
Ποια είναι η σχέση των post-it, που βλέπουμε στη σελίδα του Instagram σας, με την παράσταση;
Τα λόγια που γράφω πάνω στα post-it είναι αποσπάσματα από τον μονόλογο. Γενικά τα post-it τα χρησιμοποιώ πολύ στη δουλειά μου. Είτε αυτό είναι λέξεις για τατουάζ, είτε για να παίρνω σημειώσεις, είτε απλά λέξεις για οθόνες. Είναι ένα format πολύ οικείο και πολύ καθημερινό για μένα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Σχεδιάζεις να δημιουργήσεις και άλλες παραστάσεις;
Απο τον Σεπτέμβριο θα βρίσκομαι στο University College του Δουβλίνου για μεταπτυχιακό στο Creative Writing. Θα ήθελα να συνεχίσω να ασχολούμαι με τη συγγραφή θεατρικών, αλλά δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πλάνο για μελλοντικές παραστάσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι συνεχίζω να γράφω.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ
