Monty Python's Life of Brian (1979)

Το κατά Μόντι Πάιθον Ευαγγέλιο προκάλεσε όπως ήταν φυσικό την οργή των Καθολικών ή αυτό που το Χόλιγουντ ονομάζει τζάμπα διαφήμιση. Στη βερσιόν λοιπόν της θρυλικής σατιρικής ομάδας από τη Βρετανία, ο Brian (Graham Chapman) είναι ένας απλός Ισραηλίτης ο οποίος είχε την ατυχία να γεννηθεί την ίδια μέρα με τον Ιησού και από τότε όλοι τον μπερδεύουν με Εκείνον. Η ταινία, παρά τις αντιδράσεις και το μποϊκοτάζ από τους οργανωμένους Χριστιανούς, γνώρισε επιτυχία και σήμερα, αν την δεις πιο ψύχραιμα, είναι μια έξυπνη, καυστική σάτιρα εκείνων που εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό αίσθημα του κόσμου παρά της ίδιας της θρησκείας. 

King David (1985)

Ισραήλ 1000 π.Χ.  ́Ένας γέροντας πλησιάζει την αυλή του βασιλιά Σαούλ ζητώντας ακρόαση απ’ αυτόν. Είναι ο Σαμουήλ, ο προφήτης του Ισραήλ, πανίσχυρος και αναμφισβήτητος καθώς ο λόγος του είναι ο λόγος του Θεού. Ο Σαούλ έχει αποτύχει να ενώσει το λαό του, να εξαλείψει την απειλή των ειδωλολατρών εχθρών του και ο μόνος ικανός να το κάνει αυτό είναι ο Δαυίδ. Πριν το The Passion of the Christ το Χόλιγουντ είχε εγκαταλείψει για τα καλά το ιστορικό/θρησκευτικό έπος το οποίο είχε περιοριστεί σε τηλεταινίες και μίνι σειρές. Και το King David είναι ένας από τους λόγους. Φιλόδοξη παραγωγή, προσπάθησε να αναβιώσει το δημοφιλές στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 είδος, αλλά πάτωσε άσχημα και το έστειλε πίσω στη ζώνη του λυκόφωτος. Ο Richard Gere προσπαθεί να πείσει στον κεντρικό ρόλο (ίσως το πιο γοητευτικό βιβλικό πρόσωπο της μεγάλης οθόνης) αλλά χάνεται από τον Edward Woodward που υποδύεται τον Σαούλ. Ο Bruce Beresford επιχειρεί να δώσει ένα τόνο ρεαλισμού μη-ακολουθώντας κατά γράμμα την Παλαιά Διαθήκη (ο Γολιάθ π.χ. δεν είναι κάποιο τέρας) αλλά πνίγεται στην προσπάθεια του να πει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο. 

The Inquiry (1987)

Ερευνητής προσπαθεί να αποδείξει ότι το σώμα του Iησού “κλάπηκε” αμφισβητώντας έτσι την Aνάσταση Tου. H αναζήτηση αυτή κρύβει πολλές εκπλήξεις με αποτέλεσμα να πέσει μέσα στις παγίδες που ο ίδιος έστησε. Ενδιαφέρον σαν θέμα, αλλά άνισο στο σύνολο, το φιλμ του Νταμιάνι προκάλεσε μια μικρή αίσθηση όταν πρωτοβγήκε, κυρίως για το λεπτό θέμα που αγγίζει (τη θεϊκή φύση του Χριστού), προσεκτικά μεν (είναι ιταλική παραγωγή και το Βατικανό δεν αστειεύεται!) αλλά παρ’ όλα αυτά με έμφαση στο μυστήριο, την ίντριγκα και την πρόκληση σκέψης. Εκτός Ιταλίας πέρασε σχεδόν απαρατήρητο όταν πρωτοβγήκε, όμως απέκτησε ένα σχετικό cult following ειδικά μετά την επιτυχία του The Da Vinci Code. Ανακαλύψτε το. Κυκλοφορεί και το τηλεοπτικό remake του 2006 όμως το original διαθέτει κι έναν Harvey Keitel ως Πόντιο Πιλάτο. 

The Last Temptation of Christ (1988)

Το παραγνωρισμένο αριστούργημα του Martin Scorsese μπορεί να προκάλεσε έντονες και δυσανάλογα βίαιες αντιδράσεις (στην Αθήνα παπάδες έσκιζαν τις οθόνες κεντρικών αιθουσών με σουγιάδες που έκρυβαν κάτω από τα ράσα!) όμως οτιδήποτε δεν δείχνει τον Ιησού ανάμεσα σε προβατάκια, προκαλεί έτσι κι αλλιώς το μένος των φανατισμένων. Ορμώμενος από το βιβλίο του (αφορισμένου) Νίκου Καζαντζάκη και το εξαιρετικό σενάριο του Paul Schrader, ο Scorsese φτιάχνει αυτό που ξέρει καλύτερα: την τοξική φιλία δύο αντρών, δεσμώτες της αγάπης ή του μίσους και προορισμένοι ο ένας να προδώσει και ο άλλος να προδωθεί προκειμένου να ολοκληρωθεί η αποστολή τους. 

The Passion of the Christ (2004)

Ο Mel Gibson έβαλε 30 εκατομμύρια δολάρια από την τσέπη του για να γυρίσει αυτό το συνταρακτικό δράμα γύρω από το τελευταίο 24ωρο της ζωής του Ιησού, εξ’ ολοκλήρου στα λατινικά και τα αρχαία αραμαϊκά για μεγαλύτερη αυθεντικότητα. Ο Gibson οραματίστηκε τον Ιησού του (James Caviezel) ως έναν θυμωμένο επαναστάτη που υπομένει τον χλευασμό και την κακοποίηση από ηλίθιους ενώ διακινδυνεύει την ίδια του τη ζωή για τα πιστεύω του - βασικά είναι το Braveheart με χλαμύδες. Οι Εβραίοι κατηγόρησαν τον Gibson για έντονο αντισημιτισμό και οι οργανωμένοι χριστιανοί συνέρρεαν στα multiplex μαζί με τα μικρά παιδιά τους για να δουν οικογενειακώς ένα R-rated φιλμ με υπέρμετρη βία και περισσότερους κουβάδες αίμα κι απ’ όλα τα Saw μαζί! 

The Nativity Story (2006)

Η ιστορία της Μαρίας και του Ιωσήφ και της Γέννησης του Θείου Βρέφους σε μια απλοϊκή, ζαχαρένια και επιεικώς αφελή μεταφορά του αντίστοιχου κεφαλαίου της Καινής Διαθήκης που μοιάζει σαν να άντλησε υλικό από τις σελίδες των Θρησκευτικών της Τρίτης Δημοτικού!  Υπήρξε η πρώτη ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Βατικανό (κυριολεκτικά με τις ευλογίες του Πάπα) όμως αυτό δεν φαίνεται να τη βοήθησε και πολύ γιατί πήγε άπατη. Ούτε φυσικά το γεγονός ότι η 16χρονη (τότε) Keisha Castle-Hughes που υποδύεται την Παναγία έμεινε έγκυος στην πραγματικότητα - και όχι, δεν μύρισε κάποιο κρίνο!

Noah (2014)

Αφού γ***σε τον εγκέφαλό μας με τριπάκια όπως το “π”, το “Requiem for a Dream” και το “Black Swan”, ο Darren Aronofsky είπε να διαβάσει και να διασκευάσει Βίβλο όπως θα το έκανε κάποιος που μετά θα χρησιμοποιούσε τις σελίδες της για να τυλίξει μπάφους! Εδώ δεν υπάρχει Θεός παρά μόνο ένας “Πλάστης” που παραμένει ύποπτα σιωπηλός. Ο Νώε (Russell Crowe) δεν έχει καμία σχέση με τον καλοκάγαθο γεράκο του John Huston στην αρχή του “The Bible” (1965): είναι κάτι ανάμεσα στον “Mad Max” και σε εκείνους τους πειραγμένους που προετοιμάζονται για το τέλος του κόσμου στο “Doomsday Preppers” του Nat Geo. Μόνο που ο Νώε έχει δίκιο: Ο κόσμος του ΟΝΤΩΣ πρόκειται να τελειώσει!

Exodus: Gods and Kings (2014)

Ο Μωυσής δεν θα διστάσει να τα βάλει με μια από τις πιο ισχυρές αυτοκρατορίες της Ιστορίας, καθώς θα ηγηθεί της προσπάθειας των σκλαβωμένων Ισραηλιτών να βρεθούν ένα βήμα πιο κοντά στη λύτρωσή τους. Απέναντί του θα συναντήσει την ισχυρή αντίσταση του Φαραώ της Αιγύπτου, Ραμσή. Αφού αναβίωσε την ιστορική περιπέτεια με το Gladiator ο Ridley Scott επιχείρησε να κάνει το ίδιο και με το ξεχασμένο βιβλικό έπος ξεσκονίζοντας την Παλαιά Διαθήκη και αποτίοντας φόρο τιμής στις “Δέκα Εντολές” του Cecil DeMille. Τεχνικά το φιλμ είναι χάρμα οφθαλμών και ο Σκοτ είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας του πανοραμικού: το μάτι δεν χορταίνει και ρουφάει την παραμικρή λεπτομέρεια. Όμως ο τόνος παραείναι ζοφερός για μια ιστορία που διδάσκεται στα δημοτικά: Ο αριθμός των νεκρών που αφήνουν πίσω τους Ραμσής, Μωυσής και Θεός μόνο με τον Β’ ΠΠ μπορεί να συγκριθεί, παντού πτώματα, όρνεα, κόκκινα ποτάμια, κροκόδειλοι, ακρίδες και νεκρά μωρά. Με εξαίρεση τους Μωυσή και Ραμσή κανένας άλλος χαρακτήρας δεν αποκτά βάθος ενώ το σενάριο είναι αναποφάσιστο σε ότι αφορά τον θρησκευτικό χαρακτήρα του φιλμ (με εξαίρεση τις πληγές όπου δεν αποφεύχθηκε το υπερφυσικό στοιχείο για όλα τ’ άλλα επιχειρούνται λογικές εξηγήσεις) σε σημείο να μοιάζει συγχυσμένο και να προσπαθεί αδέξια

να ευχαριστήσει τους πάντες.

Mary Magdalene (2018)

Η Μαρία (Rooney Mara), μια δυναμική νεαρή γυναίκα που αναζητά ένα νέο τρόπο ζωής και, αψηφώντας τις ιεραρχίες και τις αξίες της παραδοσιακής της οικογένειας, γίνεται μέλος ενός κοινωνικού κινήματος με επικεφαλής τον Ιησού το Ναζωραίο (Joaquin Phoenix). Σύντομα, η Μαρία βρίσκει τη θέση της μέσα στο κίνημα και το πνευματικό της ταξίδι την τοποθετεί στην καρδιά μιας ιστορίας που θα τη φέρει αντιμέτωπη με το πεπρωμένο του Ιησού και τη δική της θέση σ' αυτό. Υποτίθεται η πρώτη σοβαρή και σε βάθος απόδοση της ζωής της ίσως πιο παραγνωρισμένης (και αμφιλεγόμενης) φιγούρας της Καινής Διαθήκης, όμως ό,τι πετυχαίνει το φιλμ του Garth Davis σε ομορφιά, ελεγεία και λιτότητα, υποσκάπτεται από αργόσυρτους ρυθμούς, ατολμία εμβάθυνσης στον κεντρικό χαρακτήρα και μια μάλλον αδέξια προσπάθεια να ικανοποιήσει όλες τις πλευρές. Τουλάχιστον αποκαθιστά τη Μαρία Μαγδαληνή ως την ισαπόστολο που ήταν και όχι πρώην πόρνη όπως λανθασμένα (και ατιμωτικά) καθιερώθηκε για αιώνες.