Serena Williams: 'Τίποτα και ποτέ δεν υπήρξε εύκολο'

Serena Williams: 'Τίποτα και ποτέ δεν υπήρξε εύκολο'

Μέσα από τα δικά της λόγια σ'ένα κείμενο που μόλις κυκλοφόρησε

Serena Williams: 'Τίποτα και ποτέ δεν υπήρξε εύκολο'

Κυκλοφόρησε μόλις στο Αμερικάνικο Harper's Bazaar και κρατήσαμε τα κομμάτια που μας άρεσαν πιο πολύ.

“Στα 17, κέρδισα το πρώτο μου Grand Slam ξέροντας ότι έχω κι άλλα να δώσω. Για την ακρίβεια ήμουν τόσο σίγουρη που όταν αποφάσισα να φύγω απ’το πατρικό μου και να μετακομίσω στην αδερφή μου Venus, άφησα το τρόπαιο στον πατέρα μου λέγοντας του να μην ανησυχεί, θα κέρδιζα κι άλλα. Μιλάμε για τέτοια αυτοπεποίθηση. Συνέχισα κερδίζοντας όχι ένα ή δύο αλλά έξι φορές το US Open”.

*“Mε ρωτάνε τί είναι αυτό που μου δίνει το κίνητρο να συνεχίζω να παίζω tennis. Η απάντηση είναι απλή: λατρεύω αυτό το άθλημα. Όταν με καλούν σε ομιλίες, λέω πάντοτε πόσο σημαντικό είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις. Αν δεν το αγαπάς, τότε βρες κάτι άλλο που να σου μιλάει. **Ακολούθησε το πάθος σου.** Φυσικά και υπάρχουν φορές που η αγάπη μου για το tennis έρχεται με μεγάλες δυσκολίες. Σεπτέμβριος του 2018, τελικός του US Open και κυνηγάω το 24ο Grand Slam της καριέρας μου aπέναντι στην Naomi Osaka. Είμαστε στην αρχή του δεύτερου set και ο διαιτητής πιστεύει ότι ο προπονητής μου μου κάνει σήματα από την κερκίδα. Με τιμωρεί με προειδοποίηση. Του λέω εμφατικά την αλήθεια: δεν κοιτούσα τον προπονητή μου και θα προτιμούσα να χάσω από το να κερδίσω ανέντιμα. *

Επιστρέφω στο γήπεδο και χάνω τον επόμενο πόντο. Σπάω την ρακέτα μου από εκνευρισμό και τότε με τιμωρεί ξανά με απώλεια πόντου. Τον αποκαλώ κλέφτη και απαιτώ μια απολογία από εκείνον. Του λέω ότι με τιμωρεί επειδή είμαι γυναίκα. Με τιμωρεί ξανά και μου στερεί ένα παιχνίδι. Στο τέλος της μέρας, η αντίπαλος μου έπαιξε πολύ καλύτερα από μένα και κατάφερε να κερδίσει έτσι το πρώτο της Grand Slam. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενη για εκείνη. Όσο για μένα, ένιωθα ηττημένη, σαν να μην με σέβεται το άθλημα που αγαπώ - ένα άθλημα στο οποίο έχω αφιερώσει τη ζωή μου, ένα άθλημα το οποίο η δική μου οικογένεια κατάφερε ν’αλλάξει ριζικά όχι επειδή μας άνοιξε κανένας τις πόρτες αλλά επειδή δεν σταματούσαμε να κερδίζουμε”. *“Γιατί να μην μπορώ να εκφράζω την δυσαρέσκεια μου όπως όλοι οι άλλοι; Αν ήμουν άντρας, θα βρισκόμουν άραγε σε τέτοια θέση; **Τί είναι αυτό που κάνει εμένα τόσο διαφορετική αν όχι το γεγονός ότι είμαι γυναίκα;”***

“Πολλές φορές σε παρόμοια περιστατικά με το δικό μου, όταν οι άντρες αντιδρούν στον διαιτητή, μοιράζονται και οι δύο ένα αστείο μεταξυ τους. Δεν ζητώ να μην τιμωρούμαι αν πρέπει να τιμωρηθώ αλλά να μου συμπεριφέρονται όπως σε κάθε άλλον.”

“Όλο αυτό ήταν για μένα ένα δύσκολο περιστατικό να αντέξω αλλά αντικατοπτρίζει αυτό που περνάνε χιλιάδες γυναίκες στην εργασία τους κάθε μέρα. Δεν επιτρέπεται να έχουμε συναισθήματα ή να δείξουμε πάθος. Πρέπει να καθόμαστε ήσυχες και αυτό το πρέπει, δεν μπορώ να το δεκτώ. Είναι ντροπή να ζούμε ακόμα σε μια κοινωνία που τιμωρεί τις γυναίκες απλά επειδή είναι ο εαυτός τους”.

“Ως έφηβη με τραμπούκισε ένα ολόκληρο στάδιο οπαδών (εγώ ευχαρίστησα ακόμα κι αυτούς που δεν ήθελαν να δουν εμένα να κερδίζει). Μ’έχουν αποκαλέσει τα πάντα, μ’έχουν ντροπιάσει για τον σωματότυπο μου, έχω λάβει άνισες αμοιβές εξαιτίας του φύλου μου, έχω βρει τον μπελά μου στο γήπεδο είτε γιατί εξέφρασα τη γνώμη μου είτε γιατί φώναξα πολύ δυνατά. Κι αυτά είναι μόνο όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Τίποτα και ποτέ δεν υπήρξε εύκολο. Αλλά σκέφτομαι το επόμενο κορίτσι που θα εμφανιστεί στο προσκήνιο και εύχομαι ότι ίσως, ίσως, ίσως η δικιά μου φωνή την βοηθήσει”.

Loader