Η κοινωνική πολιτική του Κεμπέκ ξεχωρίζει σε ολόκληρη τη Βόρεια Αμερική. Και το γιατί μας το εξηγεί στον Guardian, η Μιρέιγ Σίλκοφ, συγγραφέας και δημοσιογράφος από τον Καναδά, παρουσιάζοντας πώς η γαλλόφωνη και μία από τις κεντρικές επαρχίες της χώρας του Τζάστιν Τριντό, κατάφερε μέσα σε μία δεκαετία να οδηγήσει οκτώ στους δέκα πατέρες να ζητούν, αν όχι να απαιτούν, και να λαμβάνουν άδεια πατρότητας, με το ποσοστό της συνολικής αύξησης ανά τα έτη να υπολογίζεται στο 250%.

Η «επανάσταση» του Κεμπέκ ξεκίνησε το 2006, όταν οι τοπικοί άρχοντες επέλεξαν να εγκαταλείψουν το «σύνθετο και ατελές» ομοσπονδιακό σύστημα παροχής γονικών αδειών ούτως ώστε να δημιουργήσουν το δικό τους ασφαλιστικό σύστημα με βάση το περίφημο σκανδιναβικό μοντέλο. Φιλοδοξούσαν έτσι να πραγματοποιήσουν ακόμα ένα σημαντικό βήμα προς την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, όσον αφορά και την ανατροφή των παιδιών τους.

Οι νέοι γονείς του Κεμπέκ επωφελούνται από ένα ιδιαίτερα γενναιόδωρο «Πρόγραμμα Γονικής Ασφάλισης» που τους επιτρέπει να λαμβάνουν το 70-75% του μισθού τους για διάστημα έως και 52 εβδομάδες από την ημέρα που θα γεννηθεί το βλαστάρι τους, προσφέροντας μάλιστα και τη δυνατότητα λήψης κοινής άδειας. Δεδομένου, όμως, ότι είναι οι νέες μητέρες αυτές που συνήθως κάνουν χρήση του εν λόγω δικαιώματος, οι νομοθέτες του Κεμπέκ θέσπισαν και μία ειδική άδεια πατρότητας, διάρκειας πέντε εβδομάδων, παροχή την οποία, ωστόσο, χάνουν οι νέοι μπαμπάδες, εάν δεν σπεύσουν να κάνουν χρήση του δικαιώματός τους άμεσα.

Ως αποτέλεσμα σήμερα στο Κεμπέκ το 80% των νέων πατεράδων ζητούν και λαμβάνουν άδεια πατρότητας. Την ίδια ώρα, σχεδόν τα 2/3 των βρεφών όλου του κόσμου ηλικίας κάτω του ενός έτους (περίπου 90 εκατομμύρια μωρά) ζουν σε χώρες στις οποίες οι πατεράδες τους δεν δικαιούνται ούτε μία ημέρα άδεια μετ’ αποδοχών, όπως αποκαλύπτει πρόσφατη έρευνα της Unicef.