-Δεν φοβάστε τον θάνατο;

Όχι στην πραγματικότητα σχεδόν νιώθω καλά με την ιδέα του θανάτου. -Γιατί; Έχετε μια ωραία γυναίκα.. Καλά είναι όλα αυτά, αλλά βλέπεις, καθώς ζεις πολλά χρόνια, τα πράγματα επαναλαμβάνονται. Τα πράγματα επαναλαμβάνονται, καταλαβαίνεις; Συνεχίζεις να βλέπεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, την ίδια ουσία, την ίδια δράση, την ίδια αντίδραση. Οπότε κουράζεσαι λίγο με τη ζωή. Έτσι, καθώς έρχεται ο θάνατος λες «εντάξει μωρό μου, ήρθε η ώρα, όλα είναι καλά». Άρα δεν φοβάμαι πολύ τον θάνατο. Στην πραγματικότητα σχεδόν τον καλωσορίζω.

-Έχετε διαβάσει ποτέ το «Κάτω από το Ηφαίστειο» του Μάλκομ Λόουρι;

Ναι, το έκανα και χασμουρήθηκα του κερατά.

-Γιατί;

Γιατί; Γιατί όπως συμβαίνει σε πολλούς άλλους συγγραφείς έτσι και σε αυτόν δεν υπάρχει ρυθμός. Δεν υπάρχει ταχύτητα στα λόγια του, δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει ηλιαχτίδα. Όταν γράφεις, τα λόγια σου πρέπει να πηγαίνουν έτσι: Μπιμ μπιμ μπιμ, μπιμ μπιμ μπιμ, μπιμ μπιμ μπιμ ( σ.σ. στακάτα). Κάθε γραμμή πρέπει να είναι γεμάτη από το ζουμί της ζωής, γεμάτη γεύση. (Οι γραμμές) πρέπει να είναι γεμάτες δύναμη. Πρέπει να μπορούν να σε κάνουν να θέλεις να γυρίσεις τη σελίδα. Μπιμ μπιμ μπιμ. Αυτό που κάνουν αυτοί οι τύποι, είναι ότι λένε: «Λοιπόν μέσα στο μπλα μπλα μπλα, ντα ντα ντα, ήταν μια καρέκλα στη βεράντα, οι μύγες περπατούσαν τριγύρω...». Βλέπεις; Είναι κάτι πολύ πλαδαρό. Προειτοιμάζουν την σκηνή για το μεγάλο συναίσθημα και όταν φτάνουν στο μεγάλο συναίσθημα, αυτό δεν υπάρχει καν. Ζούμε σε μια διαφορετική εποχή, στην ατομική εποχή. Κάθε γραμμή πρέπει να έχει τη δική της δύναμη, τα δικά της συναισθήματα, το δικό της ζουμί, την δική της γεύση. Το γράψιμο δεν πρέπει ποτέ να είναι βαρετό. Δεν πρέπει να κάνει τον αναγνώστη να βαριέται, ούτε τον συγγραφέα. Δεν πρέπει να κάνει κανέναν να βαριέται. Πρέπει να έχεις ζουμί σε κάθε γραμμή, δε το βλέπεις; Δεν με πιστεύεις; Οι συγγραφείς με κοιμίζουν, πάντα το έκαναν, πάντα θα το κάνουν. Κάθε γραμμή πρέπει να αποτελεί μια οντότητα από μόνη της. Πρέπει να στέκεται από μόνη της. Δεν μπορείς να πεις «Η κυρία Γκιλεκάτι καθόταν στην καρέκλα της, ήταν 3.30 μ.μ., ένα πρωινό του Νότου στην Τζόρτζια, ο κύριος Γκιλεκάτι ήταν...». Αυτό είναι όλο ήδη νεκρό, δεν το βλέπεις; Πρέπει να λες την ουσία.

-Αλλά πέθανε από το αλκοόλ, δε φοβάστε... Λες για τον Φώκνερ;

Ήταν ένα από τους χειρότερους επαγγελματίες...

-Ναι, φυσικά και αυτός αλλά εγώ αναφέρομαι στον Λόουι. Πέθανε από το αλκοόλ...

Α ναι, ναι... είναι ωραίο να πεθάνεις από αλκοόλ. Είναι πολύ ένδοξο. Αλλά αν γράφεις βαρετές μαλακίες δεν σου κάνει καλό σε τίποτα το από τι πέθανες. Το αλκοόλ δεν είναι καλό πράγμα. Το ότι πέθανες από αλκοόλ δεν σημαίνει ότι ήσουν καλός σε κάτι. Πρέπει να αφήσεις κάποιες λέξεις πίσω σου. Πέθανε πνιγμένος στον ίδιο του τον εμετό... Υπέροχα. Δεν ήταν καν επαγγελματίας πότης. Εγώ, όταν μεθάω πολύ βάζω το κεφάλι μου στο πλάι του στρώματος, έτσι προς τα κάτω, έτσι ώστε όταν κάνω εμετό, απλά θα πάει στο πάτωμα. Αυτό το χάλι δεν ήταν καν επαγγελματίας πότης. Εκτός αυτού είχε ένα πολύ βαρετό γράψιμο. Επόμενη ερώτηση; Για όνομα του Θεού, έχεις άλλη ερώτηση; Πιες λίγο παραπάνω ουίσκι. (γέλια) Θα σου φτιάξει τη διάθεση. Διασκέδασε ρε φίλε! Ξέχνα αυτή τη συνέντευξη. Παρεμπιπτόντως, μου αρέσεις σαν άτομο. Δυό σκληροί άνδρες μαζί μέσα στη φρίκη της ζωής.