Αλλάζουν το Netflix και το Casa de Papel τον κόσμο;

Αλλάζουν το Netflix και το Casa de Papel τον κόσμο;

Αλλάζουν το Netflix και το Casa de Papel τον κόσμο;
Χαζοβιόλικο το ερώτημα, λίγα σποράκια όμως πιστεύω πως τα ρίχνουν

Το Casa de Papel είναι χάλια έγραψε λίγο καιρό πριν στην AVANT η Miley Cyprus, ο ποπ οδοστρωτήρας της καρδιάς μας, όπως αρκετά εύστοχα κατά που φάνηκε, (link τον εαυτό της. Αμέτρητα θα ήταν στη συνέχεια τα μηνύματα που ως site θα δεχόμασταν αμέσως μετά, από haters ανεπανόρθωτα προσβεβλημένους που κακολογήθηκε η αγαπημένη τους σειρά.

Ξεδιπλώνοντας βέβαια τα δικά της, τεκμηριωμένα επιχειρήματα, η εκ Πισσουρίου ορμώμενη Miley είχε βασικά αναφερθεί σε μία υπερβολικά τραβηγμένη θεοποίηση της ισπανικής παραγωγής, κάνοντας λόγο για … φύκια που πλασαρίστηκαν ως μεταξωτές κορδέλες και για μια τηλενουβέλα με ληστές και τίποτα παραπάνω. Μία εμπρηστική μεν, καθόλα σεβαστή δε άποψη, που πυροδότησε αναπάντεχα τεταμένες αντιδράσεις απ' τους εξαιρετικά πολυάριθμους, όπως γρήγορα αποδείχθηκε, κύπριους φανς.

Το Casa de Papel είναι ΣΥΡΙΖΑ, έγραψε τις προάλλες στο The Press Project η διδάκτωρ σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας Δανάη Καρυδάκη, παραθέτοντας νούσιμα επιχειρήματα για το πολύ προφανές της σεναριακής υπόθεσης καθώς και για τη ψευδοεπαναστατική χροιά της σειράς, η οποία, σύμφωνα με την αρθρογράφο, θυμίζει το -αλησμόνητο η αλήθεια να λέγεται- πρώτο έτος διακυβέρνησης σέξι Αλέξη Τσίπρα. Αν υπολογιστεί πως το σενάριο της σειράς γράφτηκε κάπου μέσα στο 2015, εύστοχα επισημαίνει η Καρυδάκη, τότε είναι αρκετά εύλογο ο δημιουργός της να εμπνεύστηκε τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από άλλα αντιμνημονιακά κινήματα της εποχής.

To Νetflix έχει φτάσει στο σημείο να καταναλώνει πλέον το 15% των online παγκοσμίων δεδομένων

Θαρρώ πως αμφότερες οι -πολύ ενδιαφέρουσες- απόψεις των δύο παραπάνω αρθρογράφων δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη σύμπτωμα της φρενίτιδας που το Casa De Papel έχει ανέλπιστα προκαλέσει σε διεθνές επίπεδο.

Όταν στο μεταξύ λέμε διεθνές, κυριολεκτούμε όσο δεν φαντάζεστε, αφού, ο ιντερνετικός ογκόλιθος που ονομάζεται Netflix, σύμφωνα με είδηση που αναρτήσαμε λίγες μέρες πριν, έχει φτάσει στο σημείο να καταναλώνει πλέον το 15% των online παγκόσμιων δεδομένων! Ξεπερνώντας σε κίνηση ακόμη κι αυτό το ίδιο το Youtube! Μιλάμε για αδιανόητα μεγάλο ποσοστό χρηστών. Για εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη που συντονίζουν τις οθόνες τους με τον ψυχαγωγικό αυτό γίγαντα. Μια αμερικανική και με διεθνή πια πλοκάμια διαδικτυακή πλατφόρμα, η οποία ασταμάτητα παράγει νέες, δικές της παραγωγές.

Ταπεινή μου άποψη είναι πως, παρόλο που κυμαίνονται από χαριτωμένες πατατούλες μέχρι αδιανόητα αριστουργήματα, όλα σχεδόν τα Netflix originals χαρακτηρίζονται από ένα αισιόδοξα «new» και σύγχρονο στοιχείο, αρκετά προχωρημένο και πολύ στο πνεύμα της εποχής (τους). Από stand-ups κορυφή, μέχρι εμβληματικές σειρές και shows που δημιουργούν τομές στη σύγχρονη κινηματογραφία και σκέψη, αυτό το «προχωρημένο» και «σύγχρονο» στοιχείο σίγουρα δεν το εννοώ με την επιδερμική, χιπστερική του έννοια.

Με δεδομένη συνεπώς αυτή την ποιοτική συνοχή που πράγματι χαρακτηρίζει τις Netflix παραγωγές, έρχομαι και διερωτώμαι. Μήπως είναι αρκετά ευχάριστα νέα που μια πλατφόρμα που αντιπροσωπεύει κάτι τόσο σύγχρονο έχει σχεδόν επαναστατικά γίνει τόσο ποπ; Ιδιαίτερα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους, η συμβατική τηλεόραση, γνωστή κι ως χαζοκούτι, έχει γι’ αυτούς, καιρό καταργηθεί. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν υπήρξαν αξιέπαινες «συμβατικές» παραγωγές ή πως δεν υπήρξαν άλλες πλατφόρμες αξιόλογες. Αυτό που με συγκρατημένη αισιοδοξία εντοπίζω να συμβαίνει τώρα είναι πως στο σύνολό τους, οι παραγωγές του Netflix είναι κατά παρασάγγας καλύτερες από αντίστοιχες μορφές ψυχαγωγίας που στο παρελθόν υπήρξαν τόσο ποπ.

Επιπλέον, μήπως είναι αρκετά ευχάριστα τα νέα που μια τόσο «αντισυστημική» σειρά όπως το Casa de Papel, γίνεται τόσο μεγάλη επιτυχία; Όσο δίκαιο κι αν έχει, που έχει, η οποιαδήποτε Miley για τις σεναριακές της τρύπες, δεν τίθεται θέμα πως με το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι που καταπιάνεται το Casa de Papel. Πρόβλημα το οποίο σαφώς δεν είναι άλλο απ' την εξοργιστικά άνιση κατανομή του χρήματος. Το κάνει μάλιστα με εξαιρετικά ευφυή και σκερτσόζικο τρόπο.

Μήπως απ’ την άλλη το γεγονός ότι το Bella Ciao παίζεται σε μπαρ της Μυκόνου απλά ευτελίζει την υπόθεση; Mήπως τα κόκκαλα των ιταλών παρτιζάνων τρίζουν και πρόκειται για μια ανεπανάληπτη ύβρη στον αντιφασιστικό αγώνα; Γιατί και γι’ αυτό, πολλά ειπώθηκαν.

Προσωπικά, ίσως να είμαι επιπόλαιος και αφελής, δεν πιστεύω όμως με βεβαιότητα πως οι προθέσεις του κάθε Τσίπρα και του κάθε Casa de Papel είναι απαραίτητα ψευδείς. Το ψευδοεπαναστικό επιχείρημα είναι μεν εύλογο, ένα πράγμα είναι όμως νομίζω οι προθέσεις και η γνησιότητα τους κι άλλο η αποτελεσματικότητα των πράξεων. Δεν είναι απόλυτο πως τα δύο συνταυτίζονται ή συμβαδίζουν.

Για τα αυτονόητα μιλά ο Professor, την αξία του όμως το χαρτί την έχει και στις μέρες μας διανέμεται πιο άνισα και πιο άδικα από ποτέ πριν

Το 2008, είχε γραφτεί επίσης πρόσφατα σε μία ακόμα πολύ ωραία ανάλυση, στον βρετανικό Τύπο αυτή τη φορά, το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα ουσιαστικά κατέρρευσε. Σε αντίθεση με την πτώση του κομμουνισμού, υποστήριζε με αρκετό ενδιαφέρον ο αρθογράφος, η μεγαλύτερη τραγωδία τούτη τη φορά ήταν ότι εναλλακτική δεν είχαμε. Αντί δηλαδή να οικοδομήσουμε κάτι απ’ την αρχή, εγχείρημα σίγουρα καθόλου εύκολο, δοκιμάσαμε ως γιατρειά ακόμη πιο επιθετικές συνταγές του ίδιου ήδη θρυμματισμένου συστήματος. Σύμφωνα με έρευνα, το Great Recession που άρχισε το 2008, θα μας επηρεάζει για ολόκληρή μας τη ζωή, τόσο εμάς, όσο και τα παιδιά μας! Όπως όμως καυτηριάζει ο ομολογουμένως τετραπέρατος Professor, το χρήμα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τυπωμένο χαρτί. Για τα αυτονόητα μιλά ο Professor, την αξία του όμως το χαρτί αυτό την έχει και στις μέρες μας διανέμεται πιο άνισα και πιο άδικα από ποτέ πριν.

Σκέφτομαι λοιπόν και διερωτώμαι. Μήπως μία τόσο μεγάλη επιτυχία σε μια τόσο λαϊκή πλατφόρμα όπως το Netflix, είναι τελικά πολύ αποτελεσματική ως πολιτική πράξη; Σύμφωνη με το πνεύμα της εποχής της, όπως ακριβώς η πλατφόρμα που τη φιλοξενεί; Πολιτική πράξη με την αριστοτελική έννοια του όρου, που σαφώς συνεπάγεται με πολλά περισσότερα πράγματα απ’ την ενεργό συμμετοχή στα κοινοβουλευτικά δρώμενα π.χ.

Ίσως βέβαια όλα τα παραπάνω να είναι γραφικοί ευσεβοποθισμοί και όπως γράφει και η Καρυδάκη, το όλο πράγμα να είναι απλά μια συμπαθής, ευπρόσδεκτη ψυχαγωγία που του χρόνου θα μας βρει και πάλι μπροστά στην οθόνη του Netflix, φτωχότερους από πέρσι και πλουσιότερους από του χρόνου, να χαμογελάμε ικανοποιημένοι που οι (κάθε) ήρωες- ληστές τα κατάφεραν και ξεγέλασαν το σατανικό, ανίκητο αυτό σύστημα.

Μία ειλικρινή πίστη πάντως σε οτιδήποτε αισιόδοξο γίνεται τόσο ποπ, την έχω.

Loader