Είναι γεγονός ότι ο μικροαστισμός, ως νοοτροπία, στη χώρα μας καλά κρατεί. Με το σύνδρομο του υπηκόου να αφορά στην πλειονότητα του πληθυσμού, αυτός που αποκαλούμε "μικροαστό" δεν αποκλείει τον μπατίρη που χρεώθηκε περισσότερα απ’ όσα τραβάει η πούγκα του ούτε και τον old money που σκέφτεται και κινείται πνευματικά σαν μπατίρης.

Η νοοτροπία του μικροαστισμού, τρυπωμένη σαν φίδι παντού, μεγαλουργεί σε πολλαπλούς τομείς και κάνει καριέρα φαντεζί. Οι μικροαστοί οσφρίζονται τα νύχια τους όταν συναντήσουν άλλους μικροαστούς, ανταλλάζοντας πρώτα ματιές στα συμπράγκαλα που κουβαλά ο καθένας (αυτοκίνητα, τσάντα με λογότυπο, ρολόι κλπ) κι έπειτα ανοίγουν γενεαλογικό χάρτη για να εξακριβώσουν πόσο βαθιά οφείλει να είναι η υπόκλιση. Το πέρασμα δε από τις σελίδες των κοσμικών εκδηλώσεων προσφέρει εκείνο το εξτρά στο βιογραφικό του κάθε πονεμένου που δεν είναι συμβατός ακόμα με την τεχνολογία και το ίνστα.

Ο μικροαστισμός ως τάση και στάση ζωής συνεχίζει -ακόμα κι αφότου πάθαμε και δεν μάθαμε- να απλώνει τα πλοκάμια του παντού. Εικάζω πως μία εύκολη απάντηση θα ήταν "Τέτοιο χωριό είμαστε" αλλά ίσως αυτή να μην επιτύχει να περάσει καθαρά το μήνυμα.

Ένα απ’ τα αγαπημένα μου προσωπικά παραδείγματα είναι όταν πριν από αρκετά χρόνια ("Τους καλούς καιρούς", που λέμε) είχα επισκεφτεί υποκατάστημα τραπέζης για να αιτηθώ κυπριακές λίρες. Μετά την επίσκεψή μου εκεί, είχα αντιληφθεί ότι δεν είχα καταφέρει να κρατήσω το ενδιαφέρον της υπαλλήλου στο γραφείο-κουτί χωρίς παράθυρο, μάλλον γιατί εμφανίστηκα καπάκι μετά την φρουταριά, φορώντας αθλητικές φόρμες (σημ: Απεχθάνομαι τις αποδεχτές βελούδινες) και με τα μαλλιά σαν μία κακή βερσιόν ροκ συγκροτήματος στα 80s. Η υπάλληλος με είχε κοιτάξει με ύφος "Γιατί κάποιος να βάζει σπαράγγια στην πίτσα", απ’ την Bon Jovi κορυφή ως τα μισολασπωμένα παπούτσια, και μου υπέδειξε να την επισκεφτώ κάποια άλλη στιγμή γιατί ήταν πολύ μπίζι. Την επομένη, για σκοπούς yolo πριν το yolo, ξύπνησα και ντύθηκα λατέρνα, επιδιώκοντας μία πρόχειρη κοινωνιολογική μελέτη. Φόρεσα ό,τι είχα και δεν είχα σε γρουσαφικό, πέρασα κι απ’ την Μπάρμπαρα για το μαλλί, έριξα μες τα χαράματα κι ένα βραδινό μαύρο φόρεμα με δωδεκάποντα και εμφανίστηκα έξω από το ίδιο γυάλινο γραφείο-κουτί. Τον καιρό που η Κεντρική Τράπεζα δεν χούφτωνε τις τράπεζες και οι Κρανιδιω-Παγκαλο-Βασιλείου διαπραγματεύονταν ακόμα τα ευρωπαϊκά μας όνειρα, εμφανίστηκα ο ίδιος άνθρωπος, με διαφορετικό αμπαλάζ, στον ίδιο χώρο. Δεν μου πήρε πάνω από μισή ώρα και ένα καφεδάκι για να κάνω την δουλειά μου. Μου προτάθηκε μάλιστα να αυξήσω το ποσό δανείου και ως "δώρο" έλαβα και μια πιστωτική πεντακοσίων λιρών -και τρελού επιτοκίου- για τις "γυναικείες", όπως τις χαρακτήρισε η τραπεζική υπάλληλος, ανάγκες. Από εκείνη την ημέρα έμαθα πολύ καλά πως είναι σπουδαίο να είσαι ο εαυτός σου αλλά για να κάνεις την δουλειά σου μες την χώρα, καλύτερα να επιλέγεις ένα βραδινό φόρεμα στις 7 η ώρα το πρωί. Επιπλέον, ένιωσα πιο προϊόν από ποτέ.

Κι επειδή, με το συμπάθιο κιόλας αλλά θα μακρυγορήσω, δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε, σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις ίδιες συμπεριφορές και να παίξουμε το ίδιο θέατρο του παραλόγου σε διάφορους τομείς της ζωής μας.

Στα δημόσια σχολεία-Harvard για παράδειγμα.

Είναι κοινό μυστικούλι πως σε κάθε αστική περιοχή της βραχονησίδας οι μικροαστοί (όλων των κοινωνικών τάξεων) κάνουν κουμάντο σε δασκάλους, διευθυντές και Υπουργείο. Είναι τα σχολεία που λειτουργούν ωσάν να είναι ιδιωτικά αλλά δεν είναι. Είναι εκείνα τα -ευτυχώς λίγα- σχολεία που προετοιμάζουν τα παιδιά της δημοτικής εκπαίδευσης για συγκεκριμένα γυμνάσια. Που η κατανομή των μαθητών στις τάξεις γίνεται από το αόρατο χέρι συγκεκριμένων γονέων. Είναι τα σχολεία που στήνουν κουραστικότατες, πρωτίστως για τους μαθητές, γιορτές-Broadway για να κερδίσουν το χειροκρότημα αυτών που στα χέρια φέρουν τα περισσότερα γρουσαφικά. Είναι αυτά που ασχολούνται περισσότερο με το dress code των μαθητών και την ξύστρα-κουτάκι-για-μην-λερώνουμε παρά με οτιδήποτε άλλο. Είναι τα σχολεία που -ακόμα και μετά την περσινή, σχετική με τα δώρα που προσφέρονται στους δασκάλους, εγκύκλιο- τιγκάρουν Χριστούγεννα/Πάσχα/Καλοκαίρι από επώνυμες clutchbags (“Να βάλουμε όλες οι κοπέλες χρήματα να πάρουμε κάτι καλό”) και μαργαριταρένια κολιέ απ’ τον γνωστό κοσμηματοπώλη της πρωτεύουσας. Και στα ίδια που οι Συνδέσμοι Γονέων διοργανώνουν αμφιβόλου ποιότητας πάρτι με θεματικές τύπου The Voice, γιατί αυτές οι φωνές μιλούν στον εγκέφαλο συγκεκριμένων γονέων.

Μικρά Βυζάντια στα κέντρα των πόλεων με τους εκπαιδευτικούς που διορίζονται εκεί άλλους να αποδέχονται με φαντασμαγορικούς πανηγυρισμούς την μετάθεσή τους -εάν και εφόσον κουβαλούν τα ίδια μικροαστικά τερτίπια στη ζωή- και άλλους να σκύβουν το κεφάλι και να λένε “Γνωρίζουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτά τα σχολεία…”.

Επειδή τους τελευταίους μήνες φαίνεται πως δεν εξαντλήσαμε επαρκώς την θεματική "Παιδεία", ας κρατήσουμε και μια μπουκίτσα στην άκρη του πιάτου για τους “Είχαμε και στο χωριό μας Nighiri καπνιστό χέλι”. Μπορεί να είναι μικρή αλλά σε κάποιους που αναγκαστικά θα την φάνε, σίγουρα κάθεται στο στομαχι.