Ζευγάρια βουρκωμένων ματιών μπροστά από οθόνες. Ενσυναίσθηση και πολυτέλεια μαζί. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, όπως και κάθε φορά που οι άνθρωποι γράφουν και πρωταγωνιστούν στις τραγωδίες της ζωής, ο καθένας μας, τυχερός και εκ του μακρόθεν, μπροστά στην εικόνα του θανάτου, νοηματοδοτεί τη ζωή.

Επιδιώκοντας να μπεις στα κατάστενα παπούτσια αυτών που γλίτωσαν, αυτών που ψάχνουν ή έχασαν τους δικούς τους, δεν μπορείς παρά να ανακαλέσεις ή να διαφοροποιήσεις ή να παράγεις ένα νόημα.

Κι η απόδοση νοήματος είναι καθήκον του πολιτισμού μας. Ανέκαθεν ήταν. Και η διαδικασία της νοηματοδότησης, δυστυχώς για εμάς, συνηθίζεται να προκύπτει όταν το συναίσθημα είναι αρνητικό.

Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις. Μόνο οι άνθρωποι κάνουν. Ο θάνατος δεν είναι ασύμμετρη απειλή. Αντιθέτως, υπάρχει για σκοπούς συμμετρίας, για να λειτουργεί αρμονικά όλο το πράμα. Αυτό, όταν ο θάνατος προκύπτει μέσα απ’ την μεγαλειότητα της φύσης. Όταν δεν είναι παράλογος. Όταν δεν του κολλάμε ανόητες ταμπέλες.

Συμμετρία και αρμονία, ή κάτι παραπλήσιο, μπορούν να υπάρξουν όταν έχεις απαιτήσεις καθημερινές από το κράτος σου να προνοεί, να ενημερώνει και να αναλαμβάνει ευθύνες. Όταν προσπερνάς το κάθε ράσο που δεν κάνει τον Παπά. Όταν προωθείς την καλλιέργεια που δεν φυτεύει αποκρουστικές φωτογραφίες και ψεύτικους καταθετικούς λογαριασμούς για τους πληγέντες αλλά δέντρα για να αναπληρώσεις αυτά που έχασες.

Δυστυχώς, είναι στις τραγωδίες της ζωής που ξυπνά η ατροφική μας συνείδηση. Λογικό, ίσως, θα ήταν να την ταΐζαμε περισσότερο και καθημερινά. Και στις χαρές και τα πανηγύρια μας, όχι βουρκωμένοι μπροστά από οθόνες.

Η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα δεν μπορούν να θάβονται και να αποσυντίθενται μέχρι ο καθένας μας να έρθει και πάλι αντιμέτωπος με τον θάνατο.

Ασύμμετρες απειλές δεν υπάρχουν. Μόνο νοήματα και αξίες. Κι αυτά τα καθορίζουν οι άνθρωποι. Και όσο σουρεαλιστικό κι αν ηχεί μες το υφιστάμενο οικονομικό και πολιτικό σύστημα, “Ο άνθρωπος”, εξακολουθεί να “είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση”.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Τη ματαιότητα της χθεσινής ημέρας θέλω να τη θυμάμαι για πάντα