Απ’ το πουθενά, μικρά παιδιά ξύπνησαν ανυποψίαστα ένα πρωί σε μια όμορφη, παραθαλάσσια, μεσογειακή χώρα και το βράδυ κάηκαν ζωντανά.

Κάηκαν.

Ζωντανά.

Μικρά παιδιά.

Όταν η άγρια φωτιά θα τους περικύκλωνε, μητέρες, παππούδες και μικρά παιδιά θα αγκαλιάζονταν... Εντοπίστηκαν, θα μετέδιδε το ρεπορτάζ, σε μια Αργυρή Ακτή στο Μάτι. Απανθρακωμένοι και σφιχταγκαλιασμένοι …

Άνθρωπος!

Υπόσταση: ανθρώπινη

Να υπάρχει μήπως κάτι, οτιδήποτε άλλο στον κόσμο αυτό, πέρα απ’ την εν λόγω αδιανόητα ανθρώπινη σφιχτή αγκαλιά;

Αυτή είναι η ... αληθινή Ελλάδα, θα έγραφαν περήφανα άνθρωποι ελληνοκεντρικοί αναφερόμενοι στην πρωτοφανή εκδήλωση αλληλεγγύης που θα εξαπλωνόταν εξίσου γρήγορα με τη σατανική φωτιά. Λες κι αν κάτι αντίστοιχο συνέβαινε οπουδήποτε αλλού, σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα, οι άνθρωποι θα ξέχναγαν πως είναι άνθρωποι.

Λες κι υπάρχει οτιδήποτε άλλο πέρα απ’ τη σφιχτή αγκαλιά...

Η αποστολή της Κύπρου πάντως σε προηγούμενες φωτιές στην Ελλάδα είχε δώσει ρεσιτάλ, θα υπογράμμιζαν λίγο αργότερα άνθρωποι παρόμοιοι, για τους οποίους πάντα πρέπει να υπάρχουν ήρωες. Και για τους οποίους πάντα οι ήρωες πρέπει να είναι εθνικοί. Του έθνους. Του ένδοξου. Πάντα, τα πάντα, γύρω από εκεί να περιστρέφονται. «...Αν αφαιρέσεις άλλωστε τη φιλοδοξία και τη ματαιοδοξία, πού θα βρεις ήρωες και πατριώτες...» Λες και ήρωες της δικής μου ή της δικής σου καθημερινότητας και της διπλανής πόρτας, δεν υπάρχουν. Λες και δεν είναι αποκλειστικά προσωπική συνθήκη και συναίσθημα το τι σημαίνει ήρωας.

Λες κι υπάρχει οτιδήποτε άλλο πέρα από μια τόσο αποστομωτική σφιχτή αγκαλιά...

Ο άθεος πρωθυπουργός, η άθεα κυβέρνησή του, η κατάργηση του θρησκευτικού όρκου, της προσευχής και του εκκλησιασμού στα σχολεία, ο γυμνισμός, οι ομοφυλόφιλοι, το σύμφωνο συμβίωσης και άλλες τέτοιες αποστασίες είναι που ευθύνονται για τη φωτιά που πέφτει και μας καίει, είπε γέρος άνθρωπος με μούσια και με μίσος. Πολύ μίσος. Μίσος που σκοτώνει ... Εσείς οι φασίστες ρατσιστές να τα δείτε αυτά, θα απαντούσανε αμέσως άνθρωποι αντίφα, προσθέτοντας κι αυτοί στο συσσωρευμένο μίσος και εμπάθεια ... Την ώρα που μικρά παιδιά, αγνοούνταν ακόμα...

Λες και ειδικά εκείνη την ώρα, μπορούσε να υπάρξει οτιδήποτε άλλο στον κόσμο τούτο πέρα από μια τεράστια σφιχτή αγκαλιά...

Να’ ναι πράκτορες του Ερντογάν, πράκτορες της Μέρκελ, ασύμμετρες απειλές, τα κουκουνάρια που πετούν, οι εξωγήινοι, άλλοι άνθρωποι, καθημερινοί διερωτούνταν, καθώς μικρά παιδιά καιγόντουσαν. Άνθρωποι που την ώρα εκείνη είχαν το στομάχι να ασχοληθούν και με άλλα πράγματα, πέρα απ’ τα μικρά, απανθρακωμένα παιδιά που ακόμη καιγόντουσαν...

Η φωτιά είναι δραματική και τραγική η δουλειά μας όμως είναι δουλειά και το branding, branding, θα σκέφτονταν, τέλος, άνθρωποι επαγγελματίες, που μια τέτοια μέρα μπορούσαν κι έβλεπαν πράγματα άλλα, πέρα απ’ την νομοτελειακά ανθρώπινη σφιχτή αγκαλιά.

Δεν ήταν όμως μόνο για τη χθεσινή μέρα σημαδιακή και γεμάτη νοηματοδότηση η αγκαλιά των 26. Πολύ περισσότερο συμβολική είναι για τη σημερινή, την αυριανή, την κάθε επόμενη μέρα που θα έρθει. Την κάθε επόμενη μέρα που θα συνεχίζουμε να σπαταλούμε περισσότερα από πέντε λεπτά να μαραζώνουμε για θέματα ανόητα.

Είναι βέβαια ανθρώπινο, θα ξεχαστούμε και θα το κάνουμε, θα μαραζώσουμε και πάλι για θέματα ανόητα.

Ανθρώπινα είναι βασικά κι όλα τα παραπάνω, τα χθεσινά.

Μέσα όμως σε περισσότερα από χίλια και τόσα σπίτια που έχουν καεί, μικρά παιδιά, μητέρες και παππούδες αγνοούνται ακόμα! Για την ώρα τουλάχιστον, νιώθω πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα απ’ την εν λόγω, νομοτελειακή, σφιχτή αγκαλιά.

Υπάρχει;

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Δεν υπάρχουν ασύμμετρες απειλές. Μόνο άνθρωποι υπάρχουν.