Στο υπέροχο βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου με τίτλο “Επάγγελμα πόρνη”, η συγγραφέας περιγράφει πως κατά την περίοδο της Χούντας στην Ελλάδα, και λόγω του ότι τής είχε απαγορευτεί να εξέλθει από τη χώρα λόγω πολιτικών πεποιθήσεων -με πρόφαση τη μη άσκηση του επαγγέλματος της δημοσιογραφίας που αναγραφόταν στο διαβατήριό της- άλλαξε το επάγγελμά της ιδιόγραφα σε “πόρνη”.

Δεκαετίες αργότερα, με την χούντα της πληροφορίας όπως έχει διαμορφωθεί στην ψηφιακή εποχή να θερίζει καθημερινά τις οθόνες μας, δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα να το υιοθετήσουν κάποια άτομα που εργάζονται στο χώρο της δημοσιογραφίας για να ξεπαστρέψουμε μια και καλή με τις επαγγελματικές συστάσεις.

Αφορμές για την εν λόγω πρόταση υπάρχουν αμέτρητες και, το κυριότερο, δημοσιευμένες. Αιτία, είναι συγκεκριμένα “ρεπορτάζ” που κυκλοφορούν -μία απ’ τα ίδια για όσους παράγουμε και καταναλώνουμε ειδήσεις καθημερινά- τα οποία καταφέρνουν καθημερινά να εκπορνεύουν τον κλάδο.

Έχεις, για παράδειγμα, να διαχειριστείς ένα θάνατο. Ένα θάνατο που δεν έχει προκληθεί από φυσικά αίτια, οπότε προκαλεί τα λαμπάκια των μίντια να ανάψουν και τα πληκτρολόγια να πάρουν φωτιά με προσανατολισμό κινηματογραφικά αστυνομικά στόρι σε συνέχειες.

Έχεις ανακατέψει Γενικό Νοσοκομείο, ΤΑΕ και, άμα χωράνε, κάτι ξέμπαρκες μπαρούφες που έβγαλες απ’ το κεφάλι σου. Αφήνεις να νοηθούν διάφορα, σαν σε τρέιλερ σειράς του Netflix, για να έρθεις ύστερα να πιντώσεις στο σασπένς.

Παρενοχλείς οικογένειες που δεν πρόλαβαν καλά-καλά να θάψουν το νεκρό τους για να αλιεύσεις δύο ατάκες. Να διανθίσεις τον πόνο, να προκαλέσεις το λαϊκό συναίσθημα.

Εν αναμονή επιστημονικών απαντήσεων εσύ επιμένεις, πίσω από ένα πληκτρολόγιο, για σκοπούς αναγνωσιμότητας, να δημιουργείς κομφούζιο και τσιγκλάς το κάθε τυχάρπαστο σαΐνι που κάθεται πίσω από ένα άλλο πληκτρολόγιο, να ζητάει περισσότερο αίμα.

Τα έχουμε βιώσει πρόσφατα και με την υπόθεση του διπλού φονικού στο Στρόβολο, όταν οι φαντασιόπληκτες ιστορίες για το παιδί του ζεύγους που δολοφονήθηκε έδιναν και έπαιρναν. Τα βιώσαμε και με την υπόθεση στο Μιτσερό, όταν η κάθε ανόητη και φρικιαστική λεπτομέρεια έβγαινε στην φόρα σε απευθείας σύνδεση, δίνοντας μάλιστα και λεπτομερείς περιγραφές που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως προτάσεις στον κάθε διαταραγμένο εκεί έξω.

Γιατί τίποτα δεν είναι πλέον ντροπή, τίποτα δεν είναι ανήθικο, όλα επιτρέπονται, φτάνει να τα αμπαλάρουμε σωστά.

Το βιώνουμε κάθε φορά που “ρεπορτάζ” τέτοιου τύπου ξεφεύγουν με στόχο να αθροίσουν συγκεκριμένο αριθμό λέξεων, να καλύψουν συγκεκριμένα λεπτά τηλεοπτικού χρόνου, να προκαλέσουν… σοκ και δέος.

Για να στηθεί το λεγόμενο λαϊκό δικαστήριο απαιτείται και ο πομπός, τα μίντια στην προκειμένη, και ο δέκτης-αναγνώστης, που στην εποχή μας ξαναγίνεται με τη σειρά του πομπός για να φουντώνει ο λαϊκισμός. Να τον κρατάμε ζωντανό.

Δεν είναι καθόλου ντροπή σ’ αυτή τη χούντα της πληροφορίας και της ενημέρωσης, να δηλώνει κάποιος αντί για “δημοσιογράφος”, “πόρνη”.

Η συγγραφέας στο βιβλίο είχε πολύ σοβαρούς λόγους να το κάνει τότε. Εν έτει 2019, για λόγους διαφορετικούς, καλό είναι να ξέρουν κάποιοι δημοσιογράφοι πως δεν είναι ντροπή. Αντιθέτως, ως επάγγελμα είναι σε αρκετές περιπτώσεις πολύ πιο τίμιο από αυτό της δημοσιογραφίας.