Έχει στ' αλήθεια σημασία αν ο δότης είναι Τουρκοκύπριος και ο λήπτης Έλληνας;

Έχει στ' αλήθεια σημασία αν ο δότης είναι Τουρκοκύπριος και ο λήπτης Έλληνας;

Έχει στ' αλήθεια σημασία αν ο δότης είναι Τουρκοκύπριος και ο λήπτης Έλληνας;
Μήπως προσπαθώντας πολύ να αναδείξουμε όσα μας ενώνουν καταλήγουμε -άθελά μας- να κανονικοποιούμε εκείνα που νομίζουμε ότι μας χωρίζουν;

“Τουρκοκύπριος δότης σώζει Ελληνόπουλο με λευχαιμία”. “Τουρκοκύπριος χαρίζει τη ζωή σε Ελληνόπουλο”. Η είδηση μεταδόθηκε από το ΚΥΠΕ και μέσα σε λίγα 24ωρα έγινε viral καθώς αναπαράχθηκε μαζικά από δημοφιλή ΜΜΕ και sites της Ελλάδας (ο λήπτης κατάγεται από εκεί). Μια απλή αναζήτηση δείχνει ότι υπάρχει ακόμα στα τελευταία όμως κατέβηκε από το ΚΥΠΕ καθώς παραβίαζε τους διεθνείς κανονισμούς εχεμύθειας που διέπουν τις μεταμοσχεύσεις (οι ταυτότητες δότη και λήπτη παραμένουν εμπιστευτικές και δίνονται στη δημοσιότητα μόνο μετά από την υποβολή σχετικού αιτήματος, εξαιρούνται οι περιπτώσεις όπου αναζητείται συμβατός δότης για συγκεκριμένο πρόσωπο). Όμως δεν είναι αυτό το θέμα του παρόντος σημειώματος αλλά το πως παρουσιάστηκε αυτή η κίνηση ανθρωπιάς και ειδικότερα η έμφαση στην εθνικότητα του δότη.

Αλήθεια, εν έτει 2019, δεκαέξι ολόκληρα χρόνια μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και την αποκάλυψη των κατεχομένων, χρειαζόμαστε ακόμα πειστήρια ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν έχουν κέρατα, φολιδωτό δέρμα και διχαλωτή γλώσσα; ΟΚ, ποτέ δεν ήταν έτσι αλλά για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού οι Τουρκοκύπριοι όχι μόνο είναι ξένο σώμα αλλά επιπρόσθετα ένας ύπουλος, υποχθόνιος εχθρός έτοιμος να σου μπήξει το μαχαίρι στην πλάτη έτσι και κάνεις το λάθος να του γυρίσεις την πλάτη. Αν φυσικά καταδεχθούν να τους αποκαλούν καν Τουρκοκύπριους καθώς το “Τούρτζοι” φαίνεται να περιγράφει ακριβώς τον τρόπο που τους βλέπουν.

Κατανοώ τις καλές προθέσεις εκείνων που προβάλλουν τις δακρύβρεχτες και συγκινητικές ιστορίες με καλούς Τουρκοκύπριους που προβαίνουν σε αξιέπαινες πράξεις στις ελεύθερες περιοχές, με τις προκαταλήψεις και την καχυποψία που ταλανίζουν τις δύο κοινότητες εδώ και δεκαετίες, ένας Θεός κι ένας Αλλάχ ξέρουν πόσο τις έχουμε ανάγκη, όμως για σκεφτείτε το λίγο, μήπως ενισχύουν το ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό; Στ’ αλήθεια πρέπει να μας εντυπωσιάσει/συγκινήσει/συνεπάρει το γεγονός ότι ο δότης είναι Τουρκοκύπριος και ο λήπτης Ελλαδίτης; Κανονικά δεν πρέπει να μας προκαλέσει εντύπωση πως ένας συνάνθρωπος έκανε το αυτονόητο, άντε ας το δεχτούμε στους κυνικούς καιρούς που ζούμε , αλλά αλήθεια που κολλάει η καταγωγή; Μήπως ενδόμυχα είμαστε πεπεισμένοι ότι ο κανόνας θέλει τους Τ/κ τους “κακούς” της υπόθεσης, συνεπώς κάθε καλή πράξη εκ μέρους τους -που σημειώστε για εμάς ή άλλους Ευρωπαίους πολίτες θεωρείται αυτονόητη και σπάνια αναφέρεται ως είδηση- να αποκτά μυθικές διαστάσεις επειδή ακριβώς νομίζουμε πως αποτελεί εξαίρεση; Λέω, μήπως;

Άλλο παράδειγμα: Αν κάποιος ντόπιος βρει και παραδώσει στις Αρχές ένα σεβαστό χρηματικό ποσό τα media θα εστιάσουν -και ορθώς- στο γεγονός ότι μπορεί να είναι φτωχός, μεροκαματιάρης ή κάποιος σε ζόρια που παρέδωσε τα χρήματα παρά το γεγονός ότι τα είχε ανάγκη. Το ίδιο κανονικά θα έπρεπε να ισχύει σε περίπτωση που ο καλός Σαμαρείτης είναι αλλοδαπός, αλλά αντί για το φτωχός ή μεροκαματιάρης θα εστιάσουν πάλι στη ρημάδα την εθνικότητα όχι γιατί πιστεύουν πως όλοι οι πχ Πακιστανοί, Αφγανοί ή Σομαλοί είναι τίμιοι (αυτό συνήθως το κάνουν στις εγκληματικές ενέργειες) αλλά γιατί η καλή πράξη αποκτά ιδιαίτερη σημασία επειδή, ενδόμυχα πάντα, εκπλήσσονται από το γεγονός ότι κάποιος αλλοδαπός (άρα εξαθλιωμένος, άρα επιρρεπής στο έγκλημα) προέβη σ’ αυτήν.

Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει όταν προβάλλονται ως role models -ενίοτε και από το κράτος- μετανάστες/πρόσφυγες/αλλοδαποί που είτε αρίστευσαν, διακρίθηκαν σε κάποιο άθλημα, πέτυχαν στη ζωή τους, έγιναν διάσημοι ή έστω βαπτίστηκαν χριστιανοί. Αυτό γίνεται περισσότερο για να περάσουν το μήνυμα ότι καλός αλλοδαπός είναι αυτός που ενσωματώνεται στην κοινωνία που τον φιλοξενεί, γίνεται ένα με το σύνολο (που παίρνουμε ως δεδομένο ότι είναι... καλό λες και ντόπιοι κακοί πολίτες δεν υπήρξαν ποτέ) και όχι ο φτωχός, απελπισμένος και ταλαιπωρημένος που ζει απ’ τα επιδόματα. Και η ειρωνεία είναι πως τις περισσότερες φορές media και κοινωνία δεν κάνουν καν συνειδητά αυτόν τον διαχωρισμό. Απλά πάνε με το ρεύμα, πιστεύοντας πολλές φορές ότι πράττουν το σωστό.

Ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος δεν πρόκειται να εντυπωσιαστεί από την όποια εθνικότητα, θα σκεφτεί ότι απλά ένας άνθρωπος έπραξε το καθήκον του

Όμως το ερώτημα παραμένει. Σε ποιους ακριβώς απευθύνονται αυτές οι ειδήσεις; Ένας υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος δεν πρόκειται να εντυπωσιαστεί από την όποια εθνικότητα, θα σκεφτεί ότι απλά ένας άνθρωπος έπραξε το καθήκον του. Από την άλλη ο ψεκασμένος φασίστας που μισεί τ' άντερά του όχι μόνο τους Τούρκους δεν πρόκειται να συγκινηθεί απ' την κίνηση αυτή, απεναντίας θα πάθει εγκεφαλικό εάν μάθει ότι κυκλοφορεί στις φλέβες του τουρκικό αίμα (εντάξει, αυτό ήταν υπερβολή, ξέρουμε πολύ καλά ότι είναι επιστημονικά απίθανο να πάθει ένας φασίστας εγκεφαλικό). Συνεπώς;

Μη με παρεξηγήσετε, εννοείται πως δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στη διάδοση ευχάριστων, εμψυχωτικών ειδήσεων που επιπρόσθετα βοηθούν σε κάποιο κοινωφελή σκοπό, όμως κάποια στιγμή πρέπει απλά να βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα, πέρα από πιασάρικα συνθήματα και εύκολους εντυπωσιασμούς. Ο Τ/κ δότης είναι ένας από τους 65 συμβατούς με τον Ελλαδίτη ασθενή που βρέθηκαν στην database του Ιδρύματος Κεμάλ Σαράτσιογλου (το αντίστοιχο Καραϊσκάκειο των κατεχομένων) που αριθμεί 45.000 εγγεγραμμένους, αλλά δεν είδα πουθενά την είδηση “45.000 εν δυνάμει ήρωες Τ/κ και Τούρκοι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σώσουν (και) Έλληνες”. Γιατί αυτό έχει σημασία, το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι προσφέρουν ανιδιοτελώς από το σώμα και τον χρόνο τους και όχι αν είναι Έλληνες, Τούρκοι ή Αρειανοί. ΟΚ δεκτό ότι μπορεί να έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα αλλά αυτό να είχε κάποιο νόημα 50 χρόνια πριν, όχι σήμερα που υποτίθεται ότι δουλεύουμε μαζί για μια κοινή πατρίδα (ναι το ξέρω, γράφω και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα).

Όταν ο Κύπριος ιστιοπλόος Παναγιώτης Ιορδάνου έδωσε το σκάφος του στον Τούρκο συναθλητή του Αλίσιαν Καϊνάρ ώστε ο τελευταίος να μπορέσει να διεκδικήσει μετάλλιο, οι προοδευτικοί μόνο που δεν εκσπερματώσαμε από το ήθος, την ανωτερότητα, το μεγαλείο και το fair play του αθλητή που ξεπέρασε τις προκαταλήψεις και βοήθησε τον “εχθρό” (εντάξει, εγώ ίσως και να το έκανα μ’ αυτό το άρθρο. Η αντίδραση του ίδιου απέναντι στον λίμπεραλ παροξυσμό; Απλά ανασήκωσε τους ώμους θεωρώντας ότι έκανε το πιο φυσιολογικό και τετριμμένο πράγμα στον κόσμο. Και είχε απόλυτο δίκιο.

Μήπως για να καταφέρουμε να εντάξουμε το σωστό στην κανονικότητα πρέπει ν’ αρχίσουμε να του συμπεριφερόμαστε ανάλογα; Ξέρετε, ως ... εχμ κανονικό;

Loader